De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 49]

Twee gedichten
Juliën Holtrigter

Stilte

Hoogzomer. Hitte. De braamstruik volhardt.
Bloedblaren. Bramen.
Oogverblindend het witte papier.
Kinderen huppelen over het duinpad alsof
de wereld net af was, alleen maar bedacht was
voor hen,
voor de krabben, de kevers, de krankzinnige
uilen, het roerloze paard.

Van het paard beweegt slechts de staart,
vliegensvlug, met korte rukken.
Hooguit verzet zich een been, autonoom.

In de avond

Vuurtorens zijn op zichzelf. Ze kijken.
De zee deint gelaten onder de hemel.

Een meisje volgt door haar kijker de streep
die een straaljager trekt in de avond.

Ik klim omlaag, loop dicht langs haar heen.
Het vuurtorenlicht maakt ons bleek en alleen.

Daarom ontwijkt zij mijn blik. Zo rood is
haar mond. En haar ogen zijn grijs als de zee.