De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 46]

Vijf gedichten
Kees Hermis

Vijfde seizoen

In de spiegel van het raam breit oma
aan een auto, opa rookt pijp
uit een lantarenpaal

Een vuilnisman kiept emmers leeg
boven zijn schrijfbureau, een spreeuw
schijt op de staande klok. Het is
windstil op straat

De amaryllis bloeit en vrijt met
een reklamebord. Over de schoorsteen -
mantel glijden twee slakken die
het doen. De blote hemel bloost
Lunchpauze, twaalf uur

Een wolk trekt aandacht door de zon
heel langzaam aan te kleden

Kamer en straat hernemen zich,
het raam wordt weer een venster

Zolang er daglicht is, bestaat
het altijd durende seizoen

In de ontspiegeling van dit moment
vloeien de dingen terug binnen de
maat van eigen werkelijkheid

[p. 47]

Voor de volledigheid

Leegland is vol te praten
met zoveel holle frasen
dat het er van ontploft

Na de totale brand
zal men doofstom bespreken
hoe leeg de leegte is

Hoe men zijn oor te luisteren
legt; wat het verstaan
er van te zeggen heeft

De leegte van pleinen

Alsof zij een oud, opkomend verdriet
willen keren, luisteren bomen op pleinen

of er voetstappen zijn en stemmen die
de leegte van jaren verdrijven

Maar zomers noch winters herinneren
zich de dagen dat er levenden waren

Hun uitgestorven kelen kleuren de
luchten niet. Alleen de bomen blijven

de wachters van eenzame pleinen. Troost
vinden zij in wind die niet aflaat hen toe

te spreken, trouw gezelschap biedt, tot in
het bewegingloze zwijgend met hen praat

[p. 48]

Antwoord

Omdat hij opgevouwen leeft,
weet hij niet wie hij is,
ademt in losse woorden
toonloos en onvolgroeid.

Voortdurend tast hij af
de binnenkant van zijn cocon,
luistert naar waar het kraakt
in zijn gepantserde bestaan.

Totdat het barsten gaat, er
een begin van licht ontstaat
waarin hij zich ontplooien kan.

Maar schielijk trekt hij zich terug
in lettergrepen schemer.
De vlinder in hem vlucht.

Als een asceet

Als een asceet die van zijn eigen stilte
drinkt, is hij het brandpunt van
zijn kleine universum.

De grenzen daarvan liggen vast, maar
in de palm van zijn hand wordt hem geleerd
dat omtrekken verschuiven.

Om wat hij niet kan zeggen, verkent hij
behoedzaam op de tast nog onbekend
gebied.

Hij kijkt en luistert met zijn huid
hoe men hem ziet, tegen hem praat.

Hij voelt hoe leven huilt en lacht
als hij zijn hand ophoudt.