De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 179]

Twee gedichten
Larisa Miller^*
(Vertaling Anne Stoffel)

Waarom ga je niet weg, nu je eindelijk vrij bent gelaten?
Waarom vlieg je niet uit, nu de poorten zijn opengegaan?
Waarom loop je de stad niet uit, weg van de stoffige straten,
Deze berg af, om daar op die hogere top te gaan staan?
Waarom vlieg je niet? Overal ruikt het bedwelmend naar vrijheid,
En het land is met kleuren en licht uit de hemel verguld.
Deze tijd is de tijd van de uitweg, de eigengereidheid;
Je bent vrij om te kiezen welk pad je bewandelen zult.
Waarom sta je dan zo met je hand aan de deurknop te peinzen?
Waarom streel je dan nog het behang op die lelijke wand?
Waarom kijk je niet op naar het stralende hemelse schijnsel,
Naar de lokkende verten, de bergketens van een nieuw land?

* Werk van Larisa Miller (geb. 1940) verscheen eerder in DTR, Winter 1990.

[Russisch]

Почему не уходишь, когда отпускают на волю?
Почему не летишь, коли отперты все ворота?
Почему не идешь по холмам и по чистому полю,
И с горы, что полога, и на гору ту, что крута?
Почему не летишь? Пахнет ветром и мятой свобода,
Позолочен лучами небесного купола край.
Время воли пришло. Время вольности. Время исхода;
И любую тропу из лежащих у ног выбирай.
Отчего же ты медлишь, дверною щеколдой играя,
Отчего же ты гладишь постылый настенный узор,
И совсем не глядишь на сиянье небесного края,
На привольные дали, на цепи неведомых гор?

[p. 180]

[Wij schreeuwen en wij fluisteren]

Wij schreeuwen en wij fluisteren,
Van eigen lied vervuld,
En gij blijft naar ons luisteren
Met engelengeduld.

Laat, hoorder van die klanken,
Gij die onzichtbaar zijt,
Ons kwetsbaar hart u danken
Voor uw onzichtbaarheid.

Dat hart, zo vol verlangen,
Weet zelf niet wat of hoe.
Door onze ijle zangen
Slaat licht de waanzin toe.

Gij laat u niet verstoren:
Onzichtbaar, onbekend,
Durft gij ons aan te horen
Tot aan het bitter end.

[Russisch]

Мы одержимы пеньем.
И вновь, в который раз,
Ты с ангельским терпеньем
Выслушиваешь нас.

О слушатель незримый,
За то, что ты незрим,
От всей души ранимой
Тебя благодарим.

Чего душа алкала
Не ведает сама.
От нашего вокала
Легко сойти с ума.

Но ты не устрашился.
И, не открыв лида,
Нас выслушать решился
До самого конца.