De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 168]

Drie gedichten
Aleksandr Koesjner^*
(Vertaling Peter Zeeman)

Oude man

Nog stiller dan een muis
Ligt deze broze grijsaard,
Die in het ziekenhuis
Door 't raam een vogel nastaart.

Hij ziet nabij een hoek
Een uithangbord, wat takken.
Gestreept, te wijd de broek
Die hem werd aangetrokken.

Hield hij de boeken bij
Of moest hij land opmeten?
Wat voor soort werk deed hij?
Dat is hij zelf vergeten.

Was hij een knutselaar?
Wat schreef hij in zijn kladblok?
Eén raam rest hem nu maar,
Als in zijn jeugd een zuurstok.

Een verre berkeboom
Ziet hij tot in de nerven.
Misschien komt dat gewoon,
Omdat hij gauw gaat sterven.

Loopt onder hem ineens
Een streep, de langverbeide,
Dan staat de boom aan deez',
En hij aan gene zijde.

* Zie de noot in Light Verse

СТАРИК

Кто тише старика,
Попавшего в больницу,
В окно издалека
Глядящего на птицу?

Кусты ему видны,
Прижатые к киоску.
Висят на нем штаны
Больничные в полоску.

Бухгалтером он был
Иль стекла мазал мелом?
Уж он и сам забыл,
Каким был занят делом.

Сражался в домино
Иль мастерил динамик?
Теперь ему одно
Окно, как в детстве пряник.

И дальний клен ему
Весь виден, до прожилок.
Быть может, потому,
Что дышит смерть в затылок.

Вдруг подведут черту
Под ним, как пишут смету,
И он уже - по ту,
А дерево - по эту!

[p. 169]

[Je slaapt en ontwaakt uit een loodzware, treurige droom]

Je slaapt en ontwaakt uit een loodzware, treurige droom.
Bij dag blijft verborgen waarmee je bij nacht zo vertrouwd bent.
Het leven op aarde heeft blijkens je droom dit patroon:
Benauwend, benauwend, benauwend, fantastisch, benauwend.

Uit angst om zichzelf bloot te geven en bang voor verwijt,
Ligt doodstil en weerloos een man, huilt geluidloze tranen,
Zijn hoofd in het kussen. En of hij zijn ogen nu sluit
Of opent, het blijft even donker. Het waait langs de ramen.

Dan schiet er een schim door die gitzwarte duisternis heen,
Gaat aan hem voorbij, het gelaat in de handen begraven.
Daar ligt hij. Kwam wens met vervulling soms niet overeen?
Verlangde hij meer? Maar hij zwijgt - onbeantwoorde vragen.

In jachtige regen of tijdens machinekabaal
Zoekt hij in het daaglijks bestaan een verwant, een gelijke,
Vergeet dat hem Orpheus het naaste staat van allemaal,
Toen deze, verstenend, bij Charon nog één keer ging kijken.

Hij wankelt en staat op het punt in de mist op te gaan.
De wind echter klopt bitter schuim op nabij de gordijnen
En wakkert bezorgd dat fantastische één-vijfde aan
(Of is het één-vijftigste?), laat het aanhoudend gedijen.

[Russisch]

Заснешь и проснешься в слезах от печального сна.
Что ночью открылось, то днем еще не было ясно.
А формула жизни добыта во сне, и она
Ужасна, ужасна, ужасна, прекрасна, ужасна.

Боясь себя выдать и вздохом беду разбудить,
Лежит человек и тоску со слезами глотает,
Вжимаясь в подушку; глаза что открыть, что закрыть -
Темно одинаково; ветер в окно залетает.

Какая-то тень эту темень проходит насквозь,
Не видя его, и в ладонях лицо свое прячет.
Лежит неподвижно: чего он хотел, не сбылось?
Сбылось, но не так, как хотелось? Не скажет. Он плачет.

Под шорох машин, под шумок торопливых дождей
Он ищет подобье поблизости, в том, что привычно,
Не смея и думать, что всех ему ближе Орфей,
Когда тот пошел, каменея, к Харону вторично.

Уже заплетаясь, готовый в тумане пропасть,
А ветер за шторами горькую пену взбивает,
И эту прекрасную, пятую, может быть, часть,
Пусть пятидесятую, пестует и раздувает.

[p. 170]

Valkenier

Mijn stille tsaar wil ik behagen,
Ik zal niet roken, drink geen wijn,
Maar zal een valk naar buiten dragen
En laat hem los om soeverein
In 't zwerk zijn prooien na te jagen.
Hoezo, niet vrij? Ik zie geen lijn.

Laat, tsaar, geen toorn of passie blijken,
Gelijk de valk die, voorbereid
Om op een reiger neer te strijken,
Kort krijsend wijd zijn vleugels spreidt.
Laat ze maar naar de hemel kijken,
Laat ze genieten van de strijd.

Je ziet, mijn geest kan niet negeren
Wat zich aan onderwerpen biedt,
Zoals de valk in hoger sferen
Koortsachtig naar de reiger spiedt.
Vaarwel, mijn vriend! Wie durft beweren:
Geluk bestaat op aarde niet?

[Russisch]

Я, как помытчик при тишайшем
Царе, курить не буду, пить,
А буду сокола все дальше,
Все выше в небо заводить:
О, как он бел и как он страшен!
Привязан, скажешь? Где же нить?

Смотри, смотри, мой царь, мой кроткий,
Да не заметят гнев и страсть,
Как сокол, крик издав короткий,
На цаплю в небе рад упасть.
Пускай глядят, задрав бородки,
Дай насладиться боем всласть.

Ты видишь мысль мою в работе.
Она находит свой предмет,
Как сокол белый на охоте:
Он тоже ритмом разогрет.
Мой друг, на этой верхней ноте
Прощай! Кто скажет: счастья нет?