De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 164]

Twee gedichten
Sergej Jesenin^*
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

[Zilveren weg, in sneeuw verzinkend]

Zilveren weg, in sneeuw verzinkend,
waarheen roep je me, hoever?
Als een paaslicht, helder blinkend,
straalt er boven jou een ster.

Breng je vreugde, breng je lijden?
Voer je mij de waanzin in?
Zorg dat ik in lentetijden
nog jouw barse sneeuw bemin.

Reik mij avondrood als slede
berketwijg als leidsel aan.
Mogelijk zal ik daarmede
ooit Gods poorten binnengaan.

* Sergej Jesenin (1895-1925) geldt in Rusland als een van de belangrijkste dichters van zijn tijdperk. Aanvankelijk bezong hij het boerenleven, later de verderfelijke invloed daarop van de urbanisatie die volgde op de revolutie van 1917. In 1919 sloot hij zich aan bij de imaginisten, waar hij zich een paar jaar later weer van distantieerde. Zie ook de noot bij het proza van Mariëngof.
Marijke de Raadt won vorig jaar met haar vertaling de hoofdprijs in een vertaalwedstrijd van het literatuurfestival Herfstschrift te Groningen.

[Russisch]

Серебристая дорога,
ты зовешь меня куда?
Свечкой чисточетверговой
над тобой горит звезда.

Грусть ты или радость теплишь?
Иль к безумью правишь бег?
Помоги мне сердцем вешним
полюбить твой жесткий снег.

Дай ты мне зарю на дровни,
ветку вербы на узду.
Может быть, к вратам господним
сам себя я приведу.

[p. 165]

[Langzaam aan gaat onze reis beginnen]
(Vertaling Marijke de Raadt)

Langzaam aan gaat onze reis beginnen
Naar het land waar goedheid heerst en rust.
Moet ook ik mij spoedig gaan bezinnen
Op wat 'k meeneem naar die verre kust?

Lieve steppegronden, lieve berken,
U, mijn moeder aarde, zie mij aan!
Hoe kan ik mijn droefheid ooit verbergen
Bij het zien van allen die nu gaan?

Te veel had ik lief op deze aarde
Al wat aan de ziel gestalte geeft.
Vrede aan de olm, wiens takken staarden
In het roze water naar hun beeld.

Menig lied heb ik gemaakt in stilte
Veel gedacht en voor mij heen gepeinsd.
Dankbaar ben ik dat ik ademhaalde,
Op die trieste wereldbol mocht zijn.

Dankbaar ben ik dat ik vrouwen zoende,
Rolde in de klaver en het kruid.
Dat ik dieren, onze kleine broeders,
Nimmer heb geslagen op de snuit.

In dat land zal er geen rogge wuiven,
Kan ik nooit meer bos in bloei zien staan.
Daarom voel ik altijd weer die huiver
Bij het zien van allen die nu gaan.

In dat land vind ik geen korenvelden.
Gouden gerst, die in de nevel droomt.
Dierbaar zijn mij daarom alle mensen
Met wie ík op deze aarde woon.

[Russisch]

Мы теперь уходим понемногу
В ту страну, где тишь и благодать.
Может быть, и скоро мне в дорогу
Бренные пожитки собирать.

Милые березовые чащи!
Ты, земля! И вы, равнин пески!
Перед этим сонмом уходящих
Я не в силах скрыть моей тоски.

Слишком я любил на этом свете
Все, что душу облекает в плоть.
Мир осинам, что, раскинув ветве,
Загляделися в розовую водь.

Много дум я в тишине продумал,
Много песен про себя сложил,
И на этой на земле угрюмой
Счастлив тем, что я дышал и жил.

Счастлив тем, что целовал я женщин,
Мял цветы, валялся на траве
И зверье, как братьев наших меньших,
Никогда не бил по голове.

Знаю я, что не цветут там чащи,
Не звенит лебяжьей шеей рожь.
Оттого пред сонмом уходящих
Я всегда испытываю дрожь.

Знаю я, что в той стране не будет
Этих нив, златящихся во мгле.
Оттого и дороги мне люди,
Что живут со мною на земле.