De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 85]

Zij als critica
Igor Severjanin^*
(Vertaling Gerrit Borgman)

- Ja, absoluut, ik vind dat onze kunst ontaard is,
Spreek me niet tegen, graaf, betweterige vent!
Bezie het punt voor punt en zeg dan wat zij waard is;
Ten eerste poëzie: Volkomen decadent!
Neem nou zo'n Fofanov, een zuiplap en een zwerver,
Die kreeg van de kritiek nog wel een dichtersrol...
Poëet! Welja... een lopend wijnvat, 't kon niet erger!..
Wat door zijn aderen stroomt is pure alcohol.
Wat zei u, beste graaf? Drankzucht is nog geen teken?

Een oordeel heeft pas zin als men het werk bekijkt?
Nou, weet dan, graaf, dat ik zijn werk niet heb bekeken,
Het doet mij werkelijk niets!.. Temeer daar duidelijk blijkt
Dat hij geen regel wijdt aan grappige sujetten,
Verfijnde zeden of... tradities, goede smaak,
Aan schitterende bals, juwelen, epauletten,
Ik weet het zeker, 't is maar Russisch volksvermaak!
't Staat vast dat er door óns, met Shakespeare grootgebracht,

* Zie het essay van Jan Paul Hinrichs elders in dit nummer.

Она критикует

- Нет, положительно, искусство измельчало,
Не смейте спорить, граф, упрямый человек!
По пунктам разберем, и с самого начала;
Начнем с поэзии: она полна калек.
Хотя бы Фофанов: пропойца и бродяга,
А критика ему дала поэта роль...
Поэт! Хорош поэт... ходячая малага!..
И в жилах у него не кровь, а алкоголь.
Как вы сказали, граф? До пьянства нет нам дела?
И что критиковать мы можем только труд?
Так знайте, книг его я даже не смотрела:
Неинтересно мне!.. Тем более, что тут
Навряд ли вы нашли б занятные сюжеты,
Изысканных людей привычки, нравы, вкус,
Блестящие балы, алмазы, эполеты, -
О, я убеждена, что пишет он ‘en russe’
Естественно, что нам, взращенным на Шекспире,

[p. 86]

[Nederlands]

De adel van de geest, gevoel, diepe gedachten,
Iets beters dan zo'n gammel lierdicht wordt verwacht,
Zulk dronken liergekras, ten prooi aan lage machten...
Spreek me niet tegen, graaf! Want echt, die kroeggedichten,
Die trekken mij niet aan, nee, duizendmaal nee nee!
Als dichter, qua talent telt zoiets toch niet mee.
Een dichter met pardon! zo'n naam... zo'n stom gezicht en
Die kleren, ah! Mon Dieu! Verflodderd, haveloos.

Nog gisteren, toen ik met Paul het park rondreed,
Sleept hij zich naar ons toe, bemodderd, laveloos,
Wie of hij nu bezingt? De keukenmeid, wie weet?!
Die vieze laarzen, bah! Die jas, affreus... aan flarden!
Die bontmuts, nee... 't onvoorstelbaar, maar 't is waar...
En hij práát in zichzelf. Hu, ijselijk.. niet te harden!

'k Bestierf het haast van angst, ja graaf, geloof me maar...
En zeg nu niet: ‘Hij drinkt vanwege wansucces!’
De ware oorzaak kan mij hoegenaamd niets schelen.
Dat huilen? 'k Lach erom... Maar dit is dan de les:
Geen plaats in ons bestel? Niet dat sentimentele!
Weet niets van rang en stand? Dan niet voor dichter spelen!

[Russisch]

Аристократам мысли, чувства и идей,
Неинтересен он, бряцающий на лире
Руками пьяными, безвольный раб страстей.
Ах, да не спорьте вы! Поэзией кабацкой
Не увлекусь я, граф, нет, тысячу раз нет!
Талантливым не может быть поэт
с фамилией - pardon! - такой... дурацкой...
И как одет! Mon Dieu! - Он прямо хулиган!..

Вчера мы с Полем ехали по парку,
Плетется он навстречу - грязен, пьян;
Кого же воспоет такой мужлан?.. кухарку?!.
Смазные сапоги, оборванный тулуп,
Какая-то ужасная папаха...
Сам говорит с собой... Взгляд страшен, нагл и туп...

Поверите? Я чуть не умерла от страха.
Не говорите мне: ‘Он пьет от неудач!’
Мне, право, дела нет до истинной причины.
И если плачет он, смешон мне этот плач:
Сентиментальничать ли создан мужичина
Без положенья в обществе, без чина?!.