De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 75]

Twee gedichten
Aleksandr Koesjner^*
(Vertaling Peter Zeeman)

De Donau

De Donau schendt zijn eer door tal van kronkelingen,
Zoals ook mensen soms hun waardigheid vergokken,
Houdt zielsveel van zijn dwaze wilgen, eiken, linden,
En wordt door amusante wijnen aangetrokken.

Naar Oostenrijk doet Beieren hem uitgeleide,
In woelig Wenen vormt hij zelf de hoofdattractie,
Gaat dan meanderend door bosrijk Slowakije
Naar Hongarije voor weer nieuwe inspiratie.

Een ieders troetelkindje! Oorlogen, morele
Teloorgang, niets vermocht dit beeld nog te verstoren,
Noch Mozart die, doodziek, het lamplicht niet kon velen,
De vogel in de kooi niet langer aan kon horen.

* Aleksandr Koesjner (geb. 1936) figureerde eerder in DTR, Winter 1990. In 1994 verschijnt bij uitgeverij De Bezige Bij een bundel met vertaalde poëzie van vier Petersburgse dichters: Annenski, Brodski, Koesjner en Mandelsjtam.

Дунай

Дунай, теряющий достоинство в изгибах,
Подобно некоторым женщинам, мужчинам,
Течет, во взбалмошных своих дубах и липах
Души не чая, пристрастясь веселым винам.

Его Бавария до Австрии проводит,
Он покапризничает в сумасбродной Вене,
Уйдет в Словакию, в ее лесах побродит
И выйдет к Венгрии для новых впечатлений.

Всеобщий баловень! Ни войны, ни затменья
Добра и разума не омрачают память,
Ни Моцарт, при смерти просивший птичье пенье
В соседней комнате унять и свет убавить.

[p. 76]

[Nederlands]

Verstrooid, verliefd van aard, onstuimig en aanbeden,
Riet aan de monding en gotiek nabij de bronnen.
Wat zou hij moeten met het Europees verleden,
Oordeelt u zelf, als niet de toekomst was begonnen?

Zijn bochten rechten en hem tot meer ernst verplichten?
Hem wijzen op zijn wangedrag? Een ijdel streven!
Lichtzinnig? Zo is hij gelukkig, vrolijk, lichter
Dan 't huis van Habsburg, dat hij wilde overleven.

[Wie wil er worden opgevoed? Zelfs struiken en blikken]

Wie wil er worden opgevoed? Zelfs struiken blikken
Argwanend naar de schaar, verzetten zich wanneer
Men ze wat bij wil snoeien. Ja en amen knikken
Slechts huichelaars, want schaamte kennen zij noch eer.

Men wil dat boeken orde scheppen in de chaos,
Dat bellettrie ons sticht... Maar proza, dichtkunst is
Gecondenseerde taal, compact zoals de haardos
Van rozelaars en als een elzeblad zo fris.

Als bellettrie bij lamplicht wijsheid weet te schenken,
De kracht van liefde en van goedheid voelen doet,
Dan dank ik haar - ze handelt zonder na te denken,
Heus, eer en schaamte zitten haar gewoon in 't bloed.

[Russisch]

Вертлявый, влюбчивый, забывчивый, заросший
В верховьях готикой, в низовьях камышами,
И впрямь что делал бы он с европейским прошлым,
Когда б не будущее, посудите сами?

Что выговаривать и выпрямлять извивы,
Взывать к серьезности, - а он и не старался!
А легкомыслие? - так у него счастливый
Нрав, легче Габсбургов, и долго жить собрался.

[Russisch]

Кто хочет, чтоб его воспитывали? Серый
Куст - даже он щипцам противится, когда
Стригут его, дрожит... И только лицемеры
Кивают, нет у них ни чести, ни стыда.

И требуют от книг, чтобы литература
Воспитывала их... Но проза и стихи
Густы в своих речах, как эта шевелюра
Шиповника, свежи, как мягкий лист ольхи.

И если нам они под лампы ярким светом
Почуствовать дают могущество любви
И силу доброты, спасибо им, об этом
Не думающим, - честь и стыд у них в крови.