De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 72]

Rede van kameraad K. Oe. Tsjernenko
op het jubileumplenum van het bestuur van de Schrijversbond van de Sovjetunie op 25 december 1984
Timoer Kibirov^*
(Vertaling Willem Weststeijn)

De zaal werd stil. En hij stond op de planken.
Na even te hebben gekucht begon hij: ‘Beste
kameraden! Uw plenum is gewijd
aan de vijftigste verjaardag van een
zeer belangrijke gebeurtenis...’ Michalkov
boog zich naar zijn buurman over en fluisterde: ‘Prima
ziet hij eruit. Er gingen steeds geruchten
dat hij ziek was.’ ‘Ssst! Laat me luisteren!’... ‘ van het congres
van sovjetschrijvers, en vandaag
kijken wij met trots naar de
door de literatuur afgelegde weg! Een literatuur
waarin hun weerspiegeling hebben gevonden de revolutionaire
omwentelingen van de
twintigste eeuw!’ De stilgeworden zaal
barstte uit in applaus. Proskoerin
was buiten zichzelf. Bij Markov stonden de tranen
in de ogen en Gamzatov
riep, de kluts kwijt, iets in het Avaars,
maar vertaalde het meteen: ‘Aj, schitterend!’
Onwillekeurig glimlachend vervolgde Konstantin
Oestinovitsj zijn redevoering.
Hij was op dreef. De gedachte was nog nooit
zo vrij en veerkrachtig geweest. ‘De zaak,
begonnen door Gorki, Majakovski,
Fadejev en Sjolochov is thans

* Timoer Kibirov is ongeveer veertig jaar; hij hoort tot de stroming der ‘conceptualisten’ en wordt algemeen gezien als een van de leiders van de nieuwe poëtische generatie.

[p. 73]

 

voortgezet door schrijvers, dichters...’

 

En opnieuw applaus. Ook Jevtoesjenko

 

was ontroerd en kon een opwelling van emotie

 

niet onderdrukken. En Koegoeltinov

 

bezwijmde gewoon. Raspoetin vergat

 

voor enkele ogenblikken het Bajkalmeer

 

en was onbaatzuchtig blij samen

 

met Nagibin en Sjoeksjin. Naast hen

 

loeiden Berggolts en Inber, als volksvrouwen.

 

Aliger daarentegen

 

verloor haar spraakvermogen. ‘Ka-ka-ka...’.

 

Rozjdestvenski kon helemaal niet meer ophouden.

 

En beheerst en nobel klapte

 

David Samojlov. De auteur van ‘Longjumeaux’

 

maakte in extase de revolutionairsdoek los die hij om zijn hals had

 

geknoopt

 

en zwaaide ermee boven zijn hoofd.

 

‘Moe-moe-moe-moe,’ brulde steeds luider en luider

 

Rozjdestvenski. En Simonov weende

 

aan de schouder van Ehrenburg en plengde een schaarse

 

soldaten traan. En Pasternak

 

keek verschrikt en glimlachte schuchter -

Речь товарища К.У. Черненко
на юьилейном пленуме правления союза писателей ссср 25 сентяьря 1984 года

Вот гул затих. Он вышел на подмостки.
Прокашлявшись, он начал: ‘Дорогие
товарищи! Ваш пленум посвящен
пятидесятилетию событья
значительного очень...’ Михалков,
склонясь к соседу, прошептал: ‘Прекрасно
он выглядит. А все ходили слухи,
что болен он’. - ‘Тс-с-с! Дай послушать!’ -
‘...съезда
писателей советских, и сегодня
на пройденный литературой путь
мы смотрим с гордостью! Литературой,
в которой отражение нашли
ХХ-го столетия революци-
онные преобразования!’ Взорвался
аплодисментами притихший зал. Проскурин
неистовствовал. Слезы на глазах
у Маркова стояли. А Гамзатов,
забывшись крикнул что-то по-аварски,
но тут же перевел: ‘Ай, молодец!’
Невольно улыбнувшись, Константин
Устинович продолжил выступленье.
Он был в ударе. Мысль как никогда
была свободна и упруга. ‘Дело
так начатое Горьким, Маяковским,
Фадеевым и Шолоховым, ныне
продолжили писатели, поэты...’
И вновь аплодисменты. Евтушенко
и тот был тронут и не смог сдержать
наплыва чувств. А Кугультинов просто

[p. 74]

[Nederlands]

hij is immers geen monster, het geluk van honderdduizenden
gaat hem ter harte. De geïnspireerde Blok
schreeuwde, zichzelf vergetend: ‘Komt! Komt allen! Komt over de Oeral!’
En daar is ook Poesjkin! Daar is ook Lomonosov!
En Kantemir! En Dante! En Homerus!...

Dit is alles! Het wordt tijd er een punt achter te zetten
en het in het net over te schrijven. Vaarwel,
mijn Konstantin Oestinovitsj! Twee jaar,
twee jaar zijn wij samen geweest.
Slapeloze nachtelijke uren van inspiratie
heb ik aan jou gewijd. En nu is de tijd gekomen
om afscheid te nemen. De lichtzinnige Muze
wil iets nieuws. Ik ben treurig, Konstantin
Oestinovitsj. Maar zo zijn de wetten
van de literatuur, waarover jij
voor je dood hebt gesproken... Rust in vrede
tot de vreugdevolle morgen, dierbaar stof.

[Russisch]

лишился чувств. Распутин позабыл
на несколько мгновений о Байкале
и бескорыстно радовался вместе
с Нагибиным и Шукшиным. А рядом
Берггольц и Инбер, как простые бабы,
ревмя ревели. Aлигер, напротив,
лишилась дара речи. ‘Ка-ка-ка...’ -
Рождественский никак не мог закончить.
И сдержанно и благородно хлопал
Давид Самойлов. Автор ‘Лонжюмо’
платок бунтарский с шеи снял в экстазе,
размахивая им над головой.
‘Му-му-му-му’, - все громче, громче, громче
ревел Рождественский. И Симонов рыдал
у Эренбурга на плече скупою
солдатскою слезой. И Пастернак
смотрел испуганно и улыбался робко -
ведь не урод он, счастье сотен тысяч
ему дороже. Вдохновенный Блок
кричал в самозабвении: ‘Идите!
Идите все! Идите за Урал!’
А там и Пушкин! Там и Ломоносов!
И Кантемир! И Данте! И Гомер!

Ну вот и все! Пора поставить точку
и набело переписать. Прощай же,
мой Константин Устинович! Два года,
два года мы с тобою были вместе.
Бессонные ночные вдохновенья
я посвятил тебе. И ныне время
расстаться. Легкомысленная Муза
стремится к новому. Мне грустно, Константин
Устинович. Но таковы законы
литературы, о которой ты
пред смертью говорил... Покойся с миром
до радостного утра, милый прах.