De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 184]

Gedicht
Juan Rodolfo Wilcock^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

De morgenstond

Hier in mijn hoofd is niets bewaard gebleven;
mij kwelt slechts wat de liefde overliet,
een eenzaamheid, die 't zorgzame verdriet
de moed ontneemt mijn nachten te omgeven.

Zoals een vrouw wier zoon is doodgebleven
zijn bed in haar kaal kamertje beziet,
waarin de dood een hardheid die zij niet
bevatten kan, gestalte heeft gegeven,

zo zie ikjouw afwezigheid, en lege
straathoeken in verbleekte morgenstond,
en achter de gordijnen zie ik regen,

met net zo'n vreemde rukbeweging als
een imbeciel maakt, of een manke hond,
soms schuddend met de ketting om zijn hals.

* Juan Rodolfo Wilcock (1919-1978) was een belangrijk lyricus en vertegenwoordiger van wat in Argentinië de ‘Generatie van de jaren veertig’ wordt genoemd. Hij is in 1958 voorgoed geëmigreerd naar Italië en publiceerde sindsdien niet meer in het Spaans.

El alba

Ya no me queda nada en la cabeza;
sólo un resto de amor que me atonnenta,
sólo esta soledad que desalienta
mis noches de solícita tristeza

Como una madre que en su pobre pieza
contempla al hijo muerto y se violenta
sin comprender la muerte macilenta
que en esa cama extiende su dureza,

miro tu ausencia, y veo las esquinas
vacías donde el alba palidece;
veo Ilover detrás de la, cortinas,

con un gesto de imbécil o de perro
herido en una pata, que estremece
de vez en cuando su collar de fierro.