De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 182]

Twee gedichten
Silvina Ocampo^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

Later

Wat wordt er later van de roos, haar luister,
van wreedheid die de tijd perfectioneert,
van liefde die de passie propageert
als voorbeeld van het nachtelijke duister?

Hoe zal het later zijn? Slaat dan het uur
om liefde met een toekomst na te streven,
die als een baken stralend licht kan geven;
niet nu, niet eerder, alles op den duur?

O tijd, ben jij dan als een zoutpilaar?
‘Keer je niet om,’ zegt Lot, ‘de hel is daar
in Sodom en Gomorra losgebroken.’

Hij vlucht. Rondom hem wordt de brand gestoken
in takken van de eindeloze tijd
van hedens en verledens vol van spijt.

* Silvina Ocampo (1906-1991) publiceerde in 1942 haar bundel Enumeración de la patria die haar de Premio Municipal opleverde en die door Borges werd beschouwd als een hoogtepunt in de Argentijnse literatuur; haar bundels Los nombres en Lo amargo por dulce werden eveneens bekroond. Silvina Ocampo schreef ook toneelstukken en korte verhalen, waarvan er één in Nederlandse vertaling is verschenen is: Tegendraadse Tango's.

Después

Después, cómo será después la rosa
o la crueldad que el tiempo perfecciona
o el amor que el amor pregona
a ejemplo de la noche tenebrosa.

Después, cómo será, no será hora
de buscar el amor que nos prepara
el porvenir ardiendo de luz clara.
?Todo después, nada antes, nada ahora?

?No serás, tiempo, una estatua de sal?
‘Si te vuelvas atrás, allí está el mal
y Sodoma y Gomorra están en Ilamas,’

nos dice Lot huyendo entre las ramas
del tiempo que se incendia de contritos
pasados y presentes infinitos.

[p. 183]

Slapende Hydra

Wanneer ik door de ramen
de bliksemflitsen zie,
dan wens ik dat de regen
mijn lichaam zal doordringen
en dat er in mijn aderen
uit iedere vertakking
een boom groeit, zo ontstaat er
een ondoordringbaar bos,
en dat uit elke vlecht
die in mijn haar gemaakt is
de adders komen kruipen
die ik nu door jouw toedoen
boven mijn hart moet dragen,
die jou in steen veranderen.

Hidra dormida

A veces cuando veo
en los vidrios relámpagos
quisiera que la Iluvia
penetrara en mi cuerpo,
que de cada arbolito
de mis venas naciera
un árbol y formara
un bosque impenetrable
y que de cada trenza
que hay en mi cabellera
salieran esas víboras
que por tu culpa Ilevo
sobre mi corazón,
y en piedra te conviertan.