De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 71]

Amazing maze
Jan Zitman

De Julianatoren. Of zoiets.
In elk geval heeft hij herinnering
aan harde groene hagen, zo te zien
liguster, glad geschoren en geknipt
voor avontuur. Hij glipt vlug door de mazen
van alomspiedend ouderlijk gezag
en loopt er in, loopt er volkomen in.
Al na de vierde bocht is hij de draad
voorgoed kwijt. Goede raad is duur, weet hij,
zal hij nu huilend roepen om zijn moeder
of andere kinderchantage plegen?
Te overwegen valt ook nog het strooien
van kruimels brood, maar hij heeft niets te eten,
dit wordt, o God, dit wordt de hongerdood.
Er snikt er nóg een, aan de andere kant
steeds van de haag, hé jongetje, weet jíj
misschien hoe je hier uit komt? Weet het niet.
Kunnen we dan mekaar niet tegenkomen?
Zo draven die twee door, die spiegelbeelden
en, hoe verbazend, staan plots oog in oog.

Getuigen zeggen later onder ede
dat maar één jongen uit de ingang kwam.
De ander zou voorgoed daarbinnen dolen,
steeds fout kiezend, bang zolang als het duurt,
meespartelend gevangen in het net,
niet delend in ontmazende genade.