De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 59]

Twee gedichten
Len Tiber

Liedje

De witte blaadjes van de roos
zijn als de wangen van mijn grootmoeder.

De witte blaadjes van de roos
zijn soms als het wuiven van haar handen.

De witte blaadjes van de roos
zijn wit en stil als toen die dode moeder.

Soms was ook haar witte stem
als het zwijgen van de witte roos.

De witte roos verlangt naar rood
als soms de mond van deze moeder.

De witte blaadjes van de roos
zijn als verlegen sneeuwvlokken
op haar hoed met voile.

[Zoals het licht veranderde, spionnen]

Zoals het licht veranderde, spionnen
zocht en weer werd als vroeger: lampionnen
in een schemering vol weerbarstigheid,
waarin de bloemen geurden naar vergetelheid.

Maar ook de helderheid van die herinnering:
het licht dat zich verbond, de schemering
genoot, zich in de roos begaf en hoe de raven
in hun zwarte pracht pronkten met de gaven
van de bevlogen dag en pikten uit je zij.