De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 50]

Twee gedichten
L.F. Rosen

Buiten kennis

Zwemmend in helder open water dat weer zijn kind
begroet en tussen zijn lauwwarme lakens legt
drijf ik op jaren van geluk: Met een huid
weer warm van slaap, graaf ik mij tussen ouders in.
Een eerste gat. Al wordt naar ouderschap gedregd,
de vrede heerst. Tot er een wekker rukt,
de moed naar boven haalt voor hun echtelijke staat.

Een gat dat groter is dan kan gevuld in bed
alleen. Het blind vertrouwen dat hun voor ogen staat,
opdat woorden blijven stromen, geluk niet overgaat,
en deze ochtendkou hebben zich voorgoed verkleefd
tot wat is uitgespaard voor liefdes vroegste silhouet:
Een vaag paar dat op de tast voor je uit leeft.

Op het droge

Hij heeft aan lucht genoeg, zegt hij, wat wij beamen.
Het schuren van de lakens herinnert hem aan zee.
Een binnenzee. Wij noemen namen,
laten kinderen zien en brengen foto's mee.
Het stoort ook hem dat hij hun naam niet weet.

Als een schildpad op zijn rug ligt hij langs de waterlijn,
staart in hun gezichten of het gordiaanse knopen zijn.

Met handen die langs gladde wanden tasten
duikt hij voor ons de beelden op
van die wonderbaarlijke spijziging elke dag,
de lichtkring waarin hij broers en zusters zag
als gietvorm van een oude weelde toen je nog
in elkaars leven naar uitroeptekens zocht,
elkaar daarmee verraste.