De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 47]

Een zwemmer in de lucht
Willem M. Roggeman

1

Oud en dof geworden scheuren de wolken
die traag schuiven over het eeuwige blauw.
En toch staat de zon zorgeloos te trillen.
Iemand stapt roekeloos uit het landschap.

Dan verschijnt de zwemmer in de lucht.
Hij gaat op en neer over golven van geluid.
Hemelse muziek omringt hem te allen kant
maar als een rivier ontspringt hij de dans.

Boven de daken slaakt hij een lichte kreet
en met vertwijfelde gebaren duikt hij weg
achter een wolk wit van machteloze woede.
Iemand gaat er schouderophalend van door.

2

Met langzame halen graaft hij
diepe golven in de wolken.
Zijn haren hangen in klissen
over zijn nat glanzend voorhoofd.

Vanuit de hoogte gezien
lijkt alles veel echter.
De mensen en dingen daar beneden
zijn allemaal gemaakt van stof.

Zijn lichaam glinstert in de zon.
Is hij van koper of van brons?
Rustig zwemt hij door naar zijn doel,
een onzichtbaar maar tastbaar bestaan.

[p. 48]

3

Hij is een archeoloog van de hemel.
Soms duikt hij en haalt op wat rest.
Wat rust op de bodem van de ruimte.
Gewichtloze dingen als geesten en goden.

Wat astronauten hebben vergeten
zweeft tollend langs hem voorbij.
Stilte en leegte wachten ergens
waar een zwart gat werd geverfd.

4

Zoveel angsten heeft hij reeds doorstaan.
Bij nacht zwemt hij tussen de sterren door.
Geduldig ruimt hij al de rommel op
die werd nagelaten door de Kleine Beer.
Dan gaat rinkelend de zon weer op.
Schuw kijkt hij naar het ochtendgloren.
Plotseling suist Ikarus aan hem voorbij.
Een witte kring van schuim bloeit open
overal rondom de harde meedogenloze plons.
Een droom verdween voor altijd in zee.

5

Hij zwemt door een spleet in het licht
en komt terecht temidden van allerlei
wat dartel en vrolijk danst, dronken
in het geluk van nooit te hebben bestaan.
Gejaagd en opgejaagd door de schimmen
van zijn ongeloof herkent hij,
moeilijk zwelgend, verbluft en verrast
in het hete geweld van het hemelgewelf
de dichtklappende hik van de aarde.

6

Druipend van dit wit verblindend licht
waarin alle leugens als gebeden zijn gebed,
wordt hij door stilte en heimwee aangerand.
In de wolken herschrijft hij zijn leven.
Onder hem sneeuwt het terwijl hij zingt
het hoge lied van de aartsengel die de zon
als een jonge bankbediende heeft verduisterd.

[p. 49]

7

De zwemmer baart nu opzien in de lucht.
De kranten schrijven lyrisch over hem.
Het tv-journaal laat hem niet meer los.
Na zijn zevende toer om de aarde
wordt hij een beetje moe van alle sensatie.
Hij werd immers bijna heilig verklaard.
In Rome sprak zelfs iemand van een mirakel.
Toen nam de zwemmer een resoluut besluit
en verdween ongemerkt in iemands droom.