De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 45]

Wanda in memoriam
Auschwitz 1944
Pieter Kuyk

Het hek, afgeschermd met
groen doek, de tennisbanen,
't clubhuis, de granieten trap
waarlangs jij naar 't terras
afdaalde, vroeg of je met ons
mee mocht slaan.

Die baan en drie verlegen jongens
omdat je beter was dan wij, en
om de wind die met je rokje speelde,
in de hoge dennen zong
van wat geen net verdroeg en lijnen.

*

Je zat bij me achterop, we gingen
onderuit, het regende, we hadden
haast; jij was er op tijd afgesprongen,
ik had mijn mouw gescheurd, een elleboog
geschaafd.
Met een kapotte trapper verder fietsen,
jij weer achter mij.
Deed 't pijn? Zal ik eraf?
De zachtheid in je stem was nieuw, je arm ook
zoals die om mijn middel lag.

*

Vermoeden van geheimste gangen,
zweven door geslepen glas een
bodem over die geen bodem was
maar tover naar een hemel toe
van gras.

[p. 46]

 

*

 

 

 

Ik heb een foto, een

 

met jou erop, teruggevonden;

 

uiterst links je kon er net

 

nog bij, een rij van zeven

 

doden nu lach je naar de kartelrand.

 

 

 

*

 

 

 

Noordwijk, kort bezoek; waar

 

aan de overkant het busstation

 

en Albert Heijn het beeld bepalen

 

lagen onze tennisbanen, het hoge hek,

 

de dennen eromheen, de toegangspoort,

 

de laan van zilverpopulieren van 't

 

clubhuis naar het centrecourt.

 

Wie nu hier met een racket zwaait, breekt

 

winkelruiten, riskeert een schrikbewind

 

van vuisten, vloeken.

 

Plaag van door vertier verstopte straten,

 

lucht van vis, patat. Ik voel mijn maag,

 

heb op staande voet hier niets dan naar

 

mijn bus te zoeken.