De Tweede Ronde. Jaargang 14

(1993)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus



[pagina 157]
The Golden Gate II Vikram Seth (Vertaling Paul van den Hout / Dr. Eberhart Breidert) Voorwoord Heeft het, in een land waar het Europees/Amerikaans min of meer als lingua franca geldt, zin een in die taal en bijna zeshonderd stanza's geschreven roman als Vikram Seth's The Golden Gate naar het Nederlands over te brengen? Kan het resultaat ook maar in de schaduw staan van het origineel, of leidt het keurslijf van metrum (4-voetige jamben) en rijmschema (a-b-a-b-c-c-d-d-e-f-f-e-g-g) in vertaling slechts tot een mager aftreksel van Seth's virtuoze poëzie? Vaak door sterke twijfels in dezen overvallen, werd ik in mijn voornemen om de vertaling door te zetten gesterkt toen ik, zo'n driekwart jaar geleden, in contact kwam met de Duitse slavist/anglist Dr. Eberhart Breidert, auteur van de hierboven gepubliceerde Duitse versie, die het heeft gepresteerd Seth's roman in twee jaar te vertalen. (Om zijn ms vervolgens van zo'n dertig uitgevers in Duitsland als onpublikabel geretourneerd te krijgen. De onfortuinlijke Dr. Breidert attendeerde mij op een ‘translator's note’ van Sir Charles Johnston, de Engelse vertaler van Poesjkin, bij wiens uitspraak ik mij even graag als nederig neerleg: ‘A rhymed translation can attempt to produce some substitute for the ‘bloom’ of the original, without which the work is completely dead. It can try to convey the poet's tone of voice, whether world-weary or romantic, the sparkle of his jokes, the flavour of his epigrams, the snap of his final couplets. None of these effects can emerge from a purely literal unrhymed translation.’Ga naar voetnoot* Voorwaar, een riem onder het hart van de vertaler, aangereikt door iemand die wist waar hij het over had. De Lezer oordele zelf.

[pagina 158]
2.1 Die avond, na gedreven drummen voor Liquid Sheep, na ‘n lange rit, na Oor en Bels begroetingsnummer, doet Janes arm pijn. Klaarwakker zit ze naar de sterrenpracht te turen, Orion en de Dioscuren. De poezen soezen zij aan zij en donzig op haar beddesprei. Jane blijft staan peinzen, tot een lachje - haar bruine ogen doen blij mee - haar lippen krult. Een prachtidee! Ze snelt naar haar bureau, want wacht je met zo'n impuls één tel te lang, dan komt er later niets meer van.
[Engels] That midnight, after strenuous drumming And an hour's drive for Liquid Sheep, After the catcalls of homecoming, Janet's arm hurts. She cannot sleep. For hours she stands and views Orion, The Bear, the Dog, the Goat, the Lion, The cats asleep now, slackly curled Upon the surface of the World Of Counterpane. Then, suddenly smiling, A light within her almond eyes, To her grandmother's desk she flies, Seized by a notion so beguiling That she must - must? - she thinks a bit - She must act instantly on it.
[Duits] Nach harter Nachtarbeit als Drummer und langer Fahrt für ‘Perlend Schaf’ trifft Jan der Heimkehr-Katzenjammer. Der Arm schmerzt; sie kommt nicht zum Schlaf. Lang steht und blickt sie auf den Schützen, den Steinbock, Bären, Sternenspitzen. Die Katzen liegen eingerollt auf weichen Steppdecken - nichts holt sie aus dem Schlaf. Jetzt leuchten panisch Jans Mandelaugen, und sie eilt wie von der Lethargie geheilt zu Omas altem Schreibtisch. Manisch hat sie die Vorstellung gepackt, dass sie sofort schreite zum Akt.
2.2 Haar pen vormt, jachtig schrijvend, woorden, stokt vaak: een zin wordt doorgekrast, een poppetje getekend, voor de welluidendheid iets aangepast. ‘Ik vind niet dat het lekker loopt nog, maar wat er eerst stond, was goedkoop toch? Wat meer op de persoon gericht... Een stenografisch minnedicht...? Eens kijken..’ Bij het ochtendgloren, haar opus af, staat Jane aan 't raam. Acht.. negen... tien uur hoort ze slaan. De stad blijft slapen, zo te horen. (Ach, Dag des Heren, vrije tijd!) Jane maakt voor mens en dier ontbijt.
[Engels] The fitful pen moves on the paper. It pauses to delete a phrase. Doodles a face, attempts to caper Across a dubious word, but stays Poised in midair. ‘If injudicious, At least this won't be meretricious; But individuality - How do I strike that note? Let's see, If I used....’ Outside, day is dawning. Opus complete, and at the sill She stands in thought. Eight. Nine. But still The city sleeps. (Ah, Sunday morning, Most blesséd of all times.) She sets Her breakfast out, and feeds the pets.
[Duits] Geschwind auf dem Papier die Feder dahinfliegt, stockt zwecks Korrektur, krakelt ein Männlein, zieht vom Leder, hält zweifelnd inne: ob die Tour nicht waghalsig, nicht unbesonnen? Zumindest ist es nicht versponnen. ‘Wie Individualität erreichen? Wie wär's, wenn hier steht das Folgende...?’ Schon ist's am Tagen. Das Opus fertig. Acht ist's...neun. Noch schläft die Stadt. Jan kann sich freun, steht in Gedanken. Doch ihr Magen braucht Frühstück. Dann, trotz Sonntagsruh, bereitet sie den Fressnapf zu.

[pagina 159]
2.3 Bolrond, bedreigd met constipatie, spinst Bel met Oor nu op háár hap. Jane declameert thans haar creatie: ‘Yup (26), men zegt: knap, en recht van lijf en zeden, eenzaam, heeft schoon genoeg van het alleen staan, als eerlijk, heerlijk hetero, die snakt naar liefde. Ben jij zó: min-zame vrouw, 30, (liefst onder), onstuimig, geestig en gezond, schrijf dan naar postbus.... en terstond. Oor, van dat blad af, opgedonderd! Ach, geeft ook niks...’ (Oor spint nu braaf) ‘Jouw poot kan doorgaan voor paraaf.’
[Engels] Sated with requisite nutrition They eye her milk and Weetabix As she reads out her composition: ‘Young handsome yuppie, 26, Straight, forward, sociable, but lonely, Cannot believe that he's the only Well-rounded and well-meaning square Lusting for love. If you, out there, Are friendly, female, under 30, Impulsive, fit, and fun, let's meet. Berash. Box.... Cuff, off that sheet! It's just been typed, and now it's dirty. I guess your paw prints... (The cats purr.) ... Can serve in place of signature.’
[Duits] Satt von der reichlichen Ernährung beschaun die Katzen Jans Diät. Ihr Werk verliest sie als Erklärung: ‘Bin 26, jung, Athlet, gesellig, ehrlich, offen, einsam, altmodisch rechtschaffen. Gemeinsam will ich der Liebe frönen. Sind auch Sie entschlussfreudig, ein Kind von Fröhlichkeit, knapp dreissig, lustig und weiblich - melden Sie sich bald per Chiffre... Knopf, jetzt mach mal Halt! Mein Blatt beschmutzt du - ach, das wusst' ich mit Dreckpfoten. Statt einem Stift kratzt deine Tatz' die Unterschrift.’
2.4 Discrete bruine postpakketjes vindt Jane nu dinsdags in haar bus, van de Bay Guardian, met netjes gebundeld de reacties dus. Wanneer vijf weekends zijn verstreken en haar inmiddels is gebleken dat wat eerst een lawine leek nu zichtbaar afneemt met de week, legt ze op datum alle brieven en grinnikt: ‘Och, die arme yup komt van de regen in de drup. Moet hij een harem gaan gerieven?’ Ze telt de oogst - ruim tachtig stuks! Een mer à boire - dat is de crux.
[Engels] Brown paper packets, marked discreetly, From the Bay Guardian arrive Each week: within lie, nested neatly, A clutch of envelopes. When five Such packets lie on Janet's table (Thinner each week) and she is able To sense a dwindling of the tranche That seemed at first an avalanche, She slits the packets to examine The postmark on each envelope, Thinking, ‘I wonder if he'll cope As sanguinely with glut as famine.’ She counts the letters eighty-two And wonders, fiercely, what to do.
[Duits] Allwöchentlich kommt vom lokalen Bay Guardian diskret verschnürt ein grosser Stoss von ganz banalen doch saubren Umschlägen. Man spürt, da jedesmal der Stoss wird kleiner. Erst war's ein Erdrutsch - jetzt fast keiner. Mit Neugier öffnet Jan die Stapel, bewundert Briefmarken und denkt: ‘Wenn John so reichlich wird beschenkt, kriegt er vielleicht zu voll den Schnabel?’ Sie zählt die Briefe: 108! und fragt sich, was man damit macht.

[pagina 160]
2.5 ‘Wat moet ik? Jezus! Censor spelen? Het koren scheiden van het kaf? Als ik nu (briefgeheim!) het hele pakket eens met de post meegaf, zodat geen antwoord wordt gebreideld, noch ook één kans door mij verijdeld? Het lijkt misschien op laissez faire maar ja, ik kan niet arbitrair in Johns plaats vóór gaan selecteren. En dan... die turbo/pornotaal, waarin ze (“sexbom” allemaal) zich zonder schaamte etaleren - een beurs vol opties op plezier, een passiespel vol plat geschmier.’
[Engels] ‘So many! Jesus! Should I vet them, Select a few and pass them on, Or curb myself, abstain, and let them Wing their uncensored way to John - Expectant, uncumiled, each letter Pleading its own defense? It's better, Surely, to yield to laissez-faire And burden him with bulk than dare Presume to cull his choice by proxy, Picking my path through torrid lines, Pert promises and suave designs From dulcet Deborah to foxy Farah - a world of tendered joys, A passion play of pleas and ploys.’
[Duits] ‘So viele? Gott! Soll ich sortieren, dass ich nur manche weiterleit'? Soll ich enthalten mich und zieren und unzensiert von ihnen scheid'? Soll John die Briefe selbst gemessen und abschätzen? Gut wär's, wir liessen ihn stöhnen unterm Angebot, als da die Vorauswahl schon droht, ihn seiner Freiheit zu berauben, und ich mich quäl' durch jeden Brief kecker Offerten, süssen Mief von Vorstadt-Träumen (Kaum zu glauben!), von sittsam bis mondän und kess: die Dämchen lieben Raffiness'.’
2.6 De tweede ochtend na verzending wordt Jane vroeg uit haar bed gebeld. Johns stem klinkt kil: ‘Jane, wàt een schending van mijn vertrouwen. Ja, ontsteld, dat ben ik, zeker, maar niet gek, hoor! Dit is jouw werk. Lees zèlf die drek door, het is aan mij helaas verspild: mijn pornohonger is gestild. Moet ik soms dankbaar zijn, jij loeder, nu mij een heel bacchantenkoor plots, nymfomaan en carnivoor, per post belaagt?’ ‘John, wat een woede!’ ‘Die advertentietekst -’ John klinkt nu haast hysterisch, ‘Jane, hij stìnkt!’
[Engels] Two mornings after Janet fires Her postal charge, she's roused from sleep. A chilled voice on the phone inquires: ‘You sent it? Janet, you're a creep. You didn't fool me for a minute - But would you care to know what's in it? It's wasted, I would say, on me - My interest in pornography Is somewhat jaded. Still, I'm curious: Why did you choose to loose this host Of bacchantes on me through the post? Ought I to thank you?’ ‘You sound furious.’ ‘Your crazy ad -’ she hears him shout, ‘Was garbage in and garbage out!’
[Duits] Tags drauf, nachdem sie abgesendet den Packen, wird sie aufgescheucht vom Telefon: ‘Das ist vollendet, was du mir schickst, Janet!’ John keucht: ‘Du bist verrückt - das ist nichts Neues. Dass ich dir traute - ich bereu' es! Ich weiss nicht, was dir daran liegt: mein Spass an Pornos ist versiegt. Mich interessiert, drum frag' von vom ich, warum du losgelassen hast Bacchantinnen in Scharen fast? Soll ich dir's danken?’ - ‘Du klingst zornig.’ ‘Die Anzeige...,’ zischt er zurück, ‘ist durch und durch ein starkes Stück!’

[pagina 161]
2.7 ‘Gevoel voor humor kwijt, John, even?’ ‘Precies als jij laatst, Jane.’ ‘Wat naar! Ik dacht gewoon, oprecht geschreven, ontlokt zo'n tekst al gauw een paar reacties ook aan leuke vrouwen. Juist spannend, toch? Hè, niet zo snauwen! Zijn het dan echt alleen maar sletjes die azen op perverse pretjes?’ ‘Jane, luister goed! Daar jou dit pover gekonkel en gekoppel - stil! - bevalt, blijkbaar: doe wat je wil, ik laat de rest gráág aan je over. Schrijf jíj je reine maagdenrei, misschien zit er voor jou iets bij.’
[Engels] ‘Come, John, where is your sense of humor?’ ‘It's dormant since last night.’ ‘But since A good man wrote it, I'd assume a Few pleasant women might evince A favorable - who knows? - inviting Response; I'd find it quite exciting. How could they all be maenads mad With morbid lust? Is it that bad?’ ‘Well, while we're on the subject, Janet, Since you're charmed by your scheme, and I Am a mere blameless passerby, I think it's better if you ran it. No doubt your modest maidens will Quiver to your responsive quill.’
[Duits] ‘John, hat dich dein Humor verlassen?’ ‘Ja, gestern abend.’ - ‘Annonciert hat doch ein feiner Kerl. Es passen dazu auch Frauen, wo's gebührt als Antwort nett etwas zu schreiben. Meinst du, die wollen Spielchen treiben, Mänaden gleich und krankhaft geil? Ich find' es reizvoll, für mein Teil.’ ‘Dass du schon einmal bist beim Thema: ich hab' damit ja nichts zu tun, drum halte ich's für opportun, dass du dich selber hältst ans Schema: den keuschen Damen bringt wohl viel ein Wort aus deinem Federkiel.’
2.8 ‘John, overweeg het nog eens duchtig.’ ‘Hou op! Ik moet nu weg, je weet, míjn werk wacht niet.’ ‘Nog steeds eerzuchtig? Nou, rij maar kalm.’ ‘Beloofd, secreet.’ Maar eenmaal op de snelweg (spitsuur!) passeert John alles in een flits, stuur en gas alleen van zijn Peugeot bedienend, racet hij - rodeo - langs krasse Kevers, hippe Honda's, met 160, mond nog strak van drift, terwijl met speels gemak de snelweg-jungle-anaconda's (want hun limiet is onbeperkt) hem achterhalen, ongemerkt.
[Engels] ‘John, don't get mad. Just think it over.’ ‘You're too much. Look, I'm late for work, I've got to go.’ ‘O demon-lover, Drive carefully.’ ‘I will, Ojerk.’ But loosed upon the frenzied freeway, He gives no quarter, grace, or leeway To lesser cars within the law. Tight-lipped, he hears the Peugeot roar Past little Bugs and harmless Hondas At 90 m.p.h., his mind Pulsing with anger, while behind, Unnoticed, the deft anacondas Of the road-jungle glide in fast: The cops catch up with him at last.
[Duits] ‘John, überleg' dir's. Sei nicht wütend!’ ‘Jetzt reicht's! Ich komm' zum Dienst zu spät. Ich muss jetzt los.’ - ‘Oh, Gott behüte! Fahr vorsichtig!’ - ‘Mach' ich, wenn's geht.’ Kaum losgelassen auf der Piste, bedrängt er jede kleine Kiste, kennt keine Gnade, kein Pardon; verkniffen im Peugeot rast John vorbei an Käfer, Golf und Honda mit 140, Wut im Bauch. Von hinten unbarmherzig kraucht heran die flinke Anakonda des Strassen-Dschungels: Polizei holt auf - und John in die Kartei.

[pagina 162]
2.9 Een zwaailicht. ‘Barst, dat wordt een boete!’ Sirenes nu. John stopt vrij traag. ‘Ze steken hem maar in... de groeten!’ Agent erbij. ‘Papieren graag... Het blijft vandaag nog bij bekeuren, maar, mocht het nog een keer gebeuren, dan wordt het brommen, Mr. Brown,’ klinkt het gestreng. Toch is berouw 'n gevoel dat het van irritatie verliest bij John. ‘Mijn werk, u snapt -’ ‘Van ijlen komt soms wijlen,’ grapt de man, schoolmeestersintonatie. ‘Hier is uw bon.’ Dan mag John door. Boos maakt hij bonje op kantoor.
[Engels] Lights flash. ‘Oh God! This means a ticket.’ The siren wails. John brakes. ‘Well, I'm Just going to tell them they can stick it....’ A cop comes. ‘License, please.... This time It's just a fine. The speed you're going Is hazardous. How about slowing Your pace a little, Mr. Brown?’ John hears him with a restive frown, With more impatience than repentance. ‘Officer, work begins at eight.’ The cop says, ‘Better late than “late”,’ Signing his ticket on that sentence. ‘Have a good day, now!’ But John, cross, Can't work, and quarrels with his boss.
[Duits] Blaulicht. ‘Ein Bussbescheid?! Oh Schrecken!’ Das Hom heult. John bremst. ‘Na, der kann den Strafzettel wohin sich stecken...’ ‘Papiere bitte. Diesmal, Mann, Verwarnung nur. Die Art zu rasen ist mörderisch. Nicht so viel gasen wär' durchaus ratsam, Mr. Brown!’ John zieht zusammen seine Brau'n aus Ungeduld und nicht aus Reue. ‘Wachtmeister: Dienst beginnt um acht.’ ‘Viel besser wär's, Sie gäben Acht!’ sagt beim Kassieren der mit Schläue. ‘Und gute Fahrt!’ John ist vergrätzt, weshalb am Chef die Wut er wetzt.
2.10 Zijn chef heeft zo maar een collega op straat gezet. John pleit en pleit. (‘Ik zal nooit meer met hem in zee gaan,’ pareert zijn baas.) Na arbeidstijd rijdt John moe huiswaarts in de file ('t is zwaan-kleef-aan, maar dan op wielen) van het woon-werk-verkeer. Doof door het luid getoeter ziet hij vóór zich door de uitlaatgassennevel ‘En... braaf gewerkt?’ staan op een brug. Een lage alt galmt Wagner. Vlug draait John haar weg, alsook, vol wrevel, een zalvend omroeppastoraat, tot hij iets vindt dat nog wel gáát.
[Engels] A fellow engineer's been fired. John pleads his cause. (‘What's done is done,’ His boss replies.) At evening, tired, He drives back on Route 101. Above the rush-hour droves, commuting Bumper to bumper, horns are hooting. Through the concussive gas fumes John Sees Goodnight, Lemmings! scrawled upon An overpass. A stem contralto Bays Wagner out on ‘Listener's Choice.’ An overripe announcer's voice States, ‘KDFC, Pah-lo Ahl-to.’ John turns his knob from rival bands Till KOME's on his hands.
[Duits] Da ein Kollege wurd' gefeuert, verteidigt John ihn. ‘Das ist aus! Ganz ohne Zweck,’ der Chef beteuert. Am Abend fährt John müd nach Haus. Der Stossverkehr der Pendler-Massen kriecht hupend auf verstopften Strassen. Im Abgasnebel John noch sieht Lebt wohl, Ihr Lemminge! gesprüht auf eine Brücke. Eine grelle Altstimme blökt im Wunschkonzert. Ein Ansager ruft schrill-verzerrt: ‘Sie sind auf Pa-a-lo A-a-lto Welle.’ John dreht am Radio-Manual, bis er beim Sender seiner Wahl.

[pagina 163]
2.11 Langs zoemende hoogspanningsmasten, langs pakhuizen, een meubelhal, kan John zijn kennersoog vergasten op wegreclame, overal, voor nylonkousen (‘Wat een benen!’) en sigaretten. Wie zou menen dat ‘Roken de gezondheid schaadt’, die golfer blijkbaar niet: hij staat ontspannen naast een blitse Porsche met een koel blondje aan het stuur genietend van, ja, puur natuur, een king-size menthol. John dicht losjes: ‘Hier rust John Brown. Zag niet de weg, wel de reclame... amen... pech!’
[Engels] The freeway sweeps past humming pylons, Past Canterbury Carpet Mart, Warehouses, ads displaying nylons On shapely legs that make John start. A cigarette ad, sweet and suborning. Subverts the Surgeon General's warning: A craggy golfer, tanned, blue-eyed, Insouciantly stands beside A Porsche-caged blonde; coolly patrician, He puffs a menthol-tipped King-size. John tries to curb his vagrant eyes And heed the poet's admonition: ‘Beneath this slab John Brown is stowed. He watched the ads and not the road.’
[Duits] Die Strasse passiert Masten, Stümpfe, ein Einkaufszentrum, Lagerhaus. Reklamebrett für feine Strümpfe an Beinen, die John mag durchaus. Selbst Zigaretten unterlaufen Gesundheitswarnung: lockt zum Kaufen ein Golfspieler, der braungebrannt, flotte Blondine an der Hand (im Porsche sitzend!), überlegen und sorglos Kingsize-Filter pafft. John fürchtet, da er zu sehr gafft, und will die Warnung widerlegen: ‘Hier fand John Brown sein frühes Grab: Reklame bracht vom Weg ihn ab.’
2.12 Maar even later zijn het stickers die hem afleiden: ‘Jezus leeft.’ ‘Ik mik op flikkers en op nikkers!’ En ‘Reagan is een valse teef.’ ‘Ban de Bom.’ ‘Fan van Miles Davis.’ Of zelfs: ‘Ars longa, vita Levi's.’ ‘I ♥ L.A.’ ‘Wij ♠ gein.’ en ‘Alle dieren zijn dolfijn.’ ‘Mondorganisten doen het pijpend.’ ‘Keeshonden doen het uiteráárd!’ John zucht, kijkt op en leest: ‘Comp-Art voor virus-killers,’ knikt begrijpend en denkt ‘'t Wordt tijd dat ik eens leer hoe ik mezèlf schoon programmeer.’
[Engels] But in five minutes other features Divert him: ‘Honk for Jesus.’ ‘I Swerve to run over little creatures.’ ‘The President is a lesbian spy.’ ‘Nuke the nukes,’ ‘Fan of David Bowie’ Or ‘Here today and gone to Maui,’ ‘I ♣ winos,’ ‘I ♥ L.A.’ Or ‘Have you hugged your whale today?’ ‘Bartenders do it with more spirit.’ ‘Old beach boys do it with good vibes.’ John sighs, looks up. An ad describes The Roach Motel's compelling merit: ‘Roaches check in - but they don't check out!’ John thinks, ‘That's what my life's about.’
[Duits] Schon gleich darauf ihn irritieren Aufkleber-Slogans: ‘Jesus lebt’, ‘Ich bremse auch für kleinste Tiere’, ‘Reagan ist schwul’, ‘Die Büste bebt’, ‘Zerbombt die Bombe!’, ‘Ich hass' Penner’, ‘I love L.A.’. Der letzte Renner scheint: ‘Hast du heut den Wal geknutscht?’, ‘Noch bestens es bei Beachboys flutscht’, ‘Die Heizer machen's mit mehr Feuer’. John seufzt, blickt auf; ein Spruch erklärt was Küchenschaben widerfährt in Schabenfallen (gut, nicht teuer!): ‘Schaben gehn ein, doch nicht mehr raus!’ John denkt: ‘so sieht's in mir auch aus.’

[pagina 164]
2.13 Welk virus is in hèm geslopen? Sinds kort voelt John zich haast ontheemd. Met geld kun je geen vrienden kopen, die heeft hij juist van zich vervreemd. Werk, dure pakken, hang naar status betaal je met morele katers. O, heerlijke studententijd vol vriendschap en gezelligheid - voorgoed voorbij... uiteengewaaierd, L.A., Chicago, Washington, beloven ze: ‘Tot snel eens, John...’ Maar zelfs wie dicht bij in de baaierd van Frisco woont (neem Phil en Jane), John gaat er maar hoogst zelden heen.
[Engels] Need John's life be so bug-infested? He wasn't always so alone. Entrepreneurial, double-breasted, He's changed from what his friends have known. Work, and the syndrome of possessions Leave little time for life's digressions. At college, walking down the hall, You'd meet your friends. But now it's all Too complicated.... Scattered, sifted, From New York City to L.A., They write, ‘We must meet up some day...’; Yet even those who haven't drifted - Like Phil, or Jan - too far from John, He's chary to encroach upon.
[Duits] Muss denn Johns Leben sein so räudig? Nicht immer war er sonderbar. Energisch einst, entscheidungsfreudig, ist er jetzt nicht mehr, was er war. Denn Arbeitseifer, Wohlstandsstreben vergönnen kaum privates Leben. Im College traf man gleich im Flur die Freunde. Jetzt ist's schon Tortur: sie sind verstreut in alle Winde von San Francisco bis New York und schreiben: ‘Lieber Freund, besorg’, dass bald ein Wiedersehn stattfinde...? Jedoch auch jene, die nicht fern (wie Phil), belästigt John nicht gern.
2.14 Waaraan hij meewerkt bij Defensie, John staat er liever niet bij stil; hij weet dat elke consequentie voert tot de duivel en hij wil bepaalde zaken soms negeren (wat hij niet weet, kan hem niet deren). Zijn wereldbeeld is langzaam aan verstard, niet enkel door zijn baan: John draagt het in zich, dat verkrampte. Emotioneel nooit echt geheeld, sinds hij het lot, hem toebedeeld als jongetje, vergeefs bekampte (een moeder was hem wreed ontzegd) leeft hij bij ‘normen’, goed of slecht.
[Engels] His work's use does not disconcert him; At least, not much. John feels that what He chooses to ignore can't hurt him; Some things are his concern, some not. His politics have strongly, slowly, Rigidified; nor does this wholly Stem from his tenure in Defense. It's a reflection, in a sense. Of a rigidity deeper-seated. A bit of an emotional waif Since, a small boy, he used to chafe Against the fate that he'd been meted, The mother's love he'd never had, He'd clung to 'standards,’ good or bad.
[Duits] Vom Arbeitspensum ausgebeutet fühlt er sich kaum, der durchaus weiss, da weniges ihm viel bedeutet: was er nicht weiss, macht ihn nicht heiss. Politisch hat er sich gewandelt recht stark, wobei sich's nicht bloss handelt um Folgen seiner Wehrdienstzeit; viel eher eine Eigenheit, die tiefer in ihm selbst zu suchen: seelisch ein wenig heimatlos, seit er als Knabe schon sein Los der Mutterlosigkeit verfluchen wollte und seither klammert hart an ‘Massstäbe’ sich jeder Art.

[pagina 165]
2.15 John zucht: ‘God wat een dag, genade!’ slaat af, rijdt langs de boulevard, de pier, de pont, de promenade en stopt daar ergens bij een bar, op zoek naar... wat? Ach, kan niet schelen, contact, wat warmte, drank en spelen - een eenzaam mens is nóóit een snob. Twee bourbons beuren hem wat op: hij denkt in plaats van aan het dwangbuis van zijn triest leven, of het Al, en hoe er niets is dan verval, aan dat pak brieven in zijn gang thuis, dat hem opeens nieuwsgierig maakt - hij heeft ze amper aangeraakt.
[Engels] Mumbling, as he turns off the freeway, ‘Christ, what a day!’ he drives his car Beyond the Bay Bridge piers, the seaway, The Ferry Building, to a bar, In search of... what? Oh, any dumb thing - Love, company, oblivion - something To breach this fearsome solitude. Two bourbons down, in cheerier mood, He thinks less of the ungiving fetters Of his bleak life, the Universe, And how things must get worse and worse, Than of the intriguing cache of letters, Almost untouched, back in his flat. ‘I'll read a few. No harm in that!’
[Duits] Er murrt: ‘Mann, war das stressig heute!’, fährt runter von der Autobahn, vorbei am alten Fährgebäude, und steuert eine Kneipe an auf Suche nach... nach irgendwessen Gesellschaft, Liebe und Vergessen der ängstigenden Einsamkeit. Zwei Whisky, und er ist soweit, da seines öden Lebens Ketten ihn nicht mehr drücken, weil die Welt, weil alles schlechter wird und fällt... Stattdessen reizen ihn die fetten Packen von Briefen im Karton: ‘Ich les' ein paar. Wem schadet's schon?’
2.16 Weer thuis, neemt hij ze mee naar binnen, naar zijn bureau. Hij hoopt en vreest: ‘God helpe mij! Wie goud wil winnen, maakt graag zijn handen vuil,’ en léést. De eerste brief, verward, een geeuwerd, komt van een huisvrouwtje uit Hayward. Volgt knotse Kate uit Oceanside (‘Chanel,’ ruikt John, ‘en gin, verdraaid!’) De derde... maar waartoe die hele collectie van papier en kleur, parfum en schrijfstijl, cris-de-coeurs, verwoord? Volsta het mee te delen, dat John het zat is na drie uur van misselijk makende lectuur.
[Engels] Back home, he spreads them in his study, Boosts his intention with, ‘Godspeed! You've got to get your fingers muddy When panning gold,’ and starts to read. The first one, waxing weird and wayward, Comes from a doomed housewife in Hayward; The next, from Kate in mad Marin, Is redolent of Chanel and gin; The third... but why describe the riot Of paper, color, scent, device, Construction, style? Let it suffice That, dazed by this immoderate diet (‘Too much confectionery, too rich’), John can't remember which is which.
[Duits] Er breitet aus zu Haus die Dinger im Arbeitszimmer, macht sich Mut: ‘Wohlan! Es gibt beschmutzte Finger beim Goldschürfen.’ Und in die Flut er stürzt sich. Einen, lang und schmalzig, 'ne grüne Witwe schrieb vom Hals sich. Der zweite, von Kate in Marin, riecht wohlig nach Chanel und Gin. Der dritte... Wozu all die Mühe an Farben, Düften, Stil, Papier, Finessen? Es mag reichen hier, da, von dem Überfluss der Brühe (‘Diät - zu fett und süss’) umringt, John alles durcheinander bringt.

[pagina 166]
2.17 Dus niet gerept hier van het zwoele gedroom van een Dale City-Del, het half-pervers met woorden kroelen, subtíel, uit Burlingame, van Belle, of wat in Frisco (‘Vlak aan zee, ja!’) Noël zoal doet met Nivea. Ook ‘Tijgerin van Tiburon’, (te hijgerig) krijgt geen pardon. Toch zit er tussen al die schrijvens, frivool, pikant, vulgair, banaal, een kwart, merkt John, waarin, qua taal, de dames vrij fatsoenlijk blijven. Kieskeurig zoekt hij er drie uit. ‘De rest is niets,’ luidt zijn besluit.
[Engels] Yes, why describe the louche lubricious Dreams of a Daly City Dame, The half-enticing, subtly vicious Burblings of Belle from Burlingame, And then from Eve of San Francisco, ‘Six novel ways of using Crisco,’ Or the Tigress of Tiburon Who waits to pounce on hapless John. Still, trapped in this traumatic traffic, Silly and frilly, cool and hot, John finds about a quarter not Too evidently pornographic. Of these he gingerly picks three. ‘The others just aren't right for me.’
[Duits] Wozu beschreiben feuchte Träume des Vorstadt-Dämchens aus Fremont? Das lüstern-lockende Geschäume der Schönen, die in Milbrae wohnt? Und Eve verspricht, mit ihren Händen sechs Arten Backfett zu verwenden. Das Tigerweib aus Tiburon will krallen sich den armen John. Inmitten dieser schwülen Masse - verrückt und kühn, verklebt, verdreckt - für John grad nur ein Viertel steckt das auerhalb der Porno-Klasse. Drei davon wählt er mit Bedacht. ‘Der Rest ist nicht für mich gemacht.’
2.18 Zo, dat is dat. John stuurt drie brieven, beleefd en bondig, en wacht kalm. Het Lot kan verder naar believen beschikken over hem, het zal 'm een zorg zijn, want hij voelt zich vrijer na deze actie, lichter, blijer. De rest der reflectanten krijgt van John (die zijn adres verzwijgt) elk in kopie de tekst (een klus nog): Bedankt voor je reactie, maar ik denk niet dat wij voor elkaar zijn weggelegd. Ik zend een kus toch voor meer geluk straks. Dan, tout court, nog John eronder. Nou, bonjour!
[Engels] Selection made, John now dispatches Three crisp and courtly notes, and waits Unhurriedly. The act detaches His heart from gloom, leaves to the Fates What lies within their proper region. To each of the residual legion He sends in a plain envelope The photocopied lines: I hope You will excuse this xeroxed letter. I do not think that you and I Are matched, hut thanks for your reply To my ad, and I wish you better Luck for the future. John. He signs, But adds no surname to the lines.
[Duits] Die Wahl getroffen, er entsendet nun höflich knapp der Briefe drei und wartet ab. Dies Handeln wendet die Stimmung: ihm ist einerlei, was jetzt geschieht. In schlichter Hülle schickt er der Rest-Zuschriftenfülle kopierte Zeilen: Sie verzeihn den Serienbriefsatz. Doch ich mein', da mir und Ihnen nicht beschieden Gemeinsamkeit. Ich danke sehr für Ihre Zuschrift aufs Begehr der Anzeige und wünsch' hienieden mehr Glück noch. John. Er unterschreibt - sein Nachname nur unterbleibt.

[pagina 167]
2.19 Naar zijn Top Drie gaat dit verzoek (drie zaterdagen na elkaar) als hun dat schikt: schouwburgbezoek en dan souperen (Oesterbar?). Blanche Blauwkous blijkt te accepteren en komt (om hem te epateren?) aan met een roze parasol. Ze zien Macbeth. John wordt haast dol van haar gedreven exegese: Het thema werkelijkheid en schijn, dat dromen zo belangrijk zijn, alsook een wonderlijke these: in elk bedrijf staat volgens haar centraal de Derde Moordenaar.
[Engels] In his notes, though, he begs the pleasure On three successive Saturdays (If they should chance to have the leisure) Of the three women at three plays Followed by dinner. Wasp Bluestocking Accepts, and turns up with a shocking Pink parasol. They see Macbeth, Where John's bored to an inch of death By her insistent exegesis: Appearance and reality themes And the significance of dreams And darkness, and the singular thesis That the Third Murderer is in fact The central figure of each act.
[Duits] Zu drei verschiednen Wochenenden lädt er in seinen Briefchen ein die Damen, mit ihm zu verwenden die Zeit bei einem Gläschen Wein nach einem Schauspiel. Wespe Blaustrumpf nimmt an, erscheint, ist bei der Schau Trumpf mit rosa Schirm. Macbeth läuft heut. John ist gelangweilt und bereut des Weibs konstante Exegese: Schein, Wirklichkeit, Problem des Raums, Bedeutungsebenen des Traums und Lichts; ihre verrückte These, da jedes Akts Zentralfigur könnt' sein der Dritte Mörder nur.
2.20 Het hele stuk door spuit ze vaktaal en aan het eten spuit ze Frans (‘Alsof ik om jouw kouwe kak maal!’ briest John inwendig. ‘Domme gans!’) Maar, wit van woede, blijft hij heer en zo luchtig mogelijk converseren. ‘Wat zie je bleek, John, je lijkt net Graaf Banquo's geest aan het banket.’ Ze lacht beschaafd om haar flauw grapje. ‘Mijn maag,’ zegt John. En bij het afscheid: ‘Tja, Silicon Valley, tot mijn spijt, staat géén affaires de coeur toe, snap je?’ Hij wenkt een taxi en zegt snel: ‘Bedankt! Tot ziens,’ maar denkt: Vaarwel!
[Engels] Throughout the play she oozes jargon. Throughout the meal she oozes French Till John is numbed inert as argon. He grows quite pale. ‘Aroint thee, wench!’ He thinks, but keeps a fragile patter Feebly afloat. ‘Why, what's the matter? You look as white as Banquo's ghost Force-fed three slices of milk toast.’ She laughs genteelly at her sally. ‘Just indigestion,’ John replies. When the time comes to leave, he sighs, ‘Lately, my work in Silicon Valley Leaves no time for affaires de coeur,’ And bids a glad adieu to her.
[Duits] Sie schwallt drauflos durchs ganze Drama. Beim Essen sie französisch gurrt, bis John erbleicht, weiss wie ein Lama, und denkt: ‘Weibsbild, von hinnen spurt'!’ Zugleich hält er mit Mühe aufrecht den seichten Dialog. ‘Wie sau-schlecht sehn Sie jetzt aus - wie Banquos Geist, ab hätten Pilze Sie verspeist!’ gestelzt sie kichert. ‘Hab' den Magen mir wohl verkorkst,’ gibt John zurück und seufzt, als sie dann geht zum Glück: ‘Meine Verpflichtungen vertragen kaum Liebschaften in letzter Zeit.’ Und ein ‘Adieu’ ist ihr Geleit.

[pagina 168]
2.21 Belinda Bale's brief volgt, mèt foto. ‘Gôh, wat een ogen!’ John lacht blij. ‘Dit is de hoofdprijs in de Toto!’ Hij wacht. De week kruipt traag voorbij. Dan zit John bij zijn tweede uitje in 't zelfde èn een ander schuitje: ze zien Cat on a Hot Tin Roof, een prachtig stuk. Dan voelt John, óéf!, een klein kwartiertje na de pauze hoe, soepeitjes, ongegeneerd, Belinda's hand zijn dij masseert. Hij schuift opzij, zij méé. Stik, zou ze...? John kijkt haar aan. Ze stopt. Vervloekt, daar gáát ze weer. Dan valt het doek.
[Engels] Belinda Beale's acceptance letter Arrives (with photograph). John smiles. ‘Surely Belinda will be better: What eyes!’ Unconscious of her wiles John waits; exactly one week later He goes with her to the theater To see that interesting play Cat on a Hot Tin Roof. Halfway Through the third act, her dexterous digits, With small attempt at camouflage, Engage in passionate pétrissage Along his thigh. John squirms and fidgets. He darts her a swift glance. She stops, But not for long. The curtain drops.
[Duits] Belindas Antwortbrief - mit Foto bringt John zum Strahlen: ‘Welch ein Blick! Bestimmt gefällt sie mir in toto!’ John ist gespannt, deren Geschick nicht ahnend. Tage drauf geschwinde führt ins Theater er Belinda, wo man Tennessee Williams spielt. Mitten im dritten Akt erzielt mit leidenschaftlicher Massage hinauf hinab an seinem Bein ihre geübte Hand ihm Pein. Er zuckt und zappelt vor Blamage; sein Auge blitzt, bis innehält sie - nicht sehr lang. Der Vorhang fällt.
2.22 Aan tafel staren haar prachtogen John sensueel en héél diep aan. Ze tracht het natte hout te drogen van zijn gebluste vuur. John slaan de vlammen uit, maar wel van gêne om haar platvloerse mise-en-scène. Ze kweelt: ‘Ik vind je echt een stuk. En dat accent! Gewoon vurruk- kul-luk.’ Verstijfd, voelt John hoe onder de coq au vin op het damast haar hand weer hitsig zoekt en tast. Nu staat hij op, legt ijlings honderd dollar op tafel neer, verzint: ‘Half elf! Mijn vrouw...’ en neemt een sprint.
[Engels] At dinner amorous Belinda Stares deep, deep, with her peerless eyes And tries to spark John's dampened tinder With coos and flutings. ‘Ah,’ she sighs, ‘You're such a fox!’ John frowns and flushes. Immune to his beleaguered blushes, Wim ‘Oh, your accent is so cute!’ She strikes her helpless victim mute, While underneath the elegant table Of coq au vin, to John's disgust, Discomfiture, and rising lust, She... John gets up, concocts a fable, ‘Ten-thirty! - got to go - my wife’ - Leaves fifty bucks, and flees for life.
[Duits] Beim Essen starrt die sittenlasche Belinda tief in John hinein und will die glimmend schwache Asche mit Flirts entfachen. Sie haucht: ‘Nein, was für ein Fuchs!’ John leidet, schmachtet, weil sein Erröten sie missachtet, sein Ausgeliefertsein verkennt, ihn mattsetzt mit: ‘Süss, dein Akzent!’ Sie wird bei reichgedeckter Tafel (Langustenschwänze!) sehr intim, was lästig und zuwider ihm. Geschwind erfindet John Geschwafel: ‘Schon spät! Wenn meine Frau mich sieht!’ zahlt fünfzig Dollar und entflieht.

[pagina 169]
2.23 ‘Nou ja,’ denkt hij, ‘driemaal is scheepsrecht,’ en wacht tot A.O.N. hem schrijft. ‘Naar wat ik uit haar brief begreep, hecht ze méér aan vriendschap die beklijft. Ze lijkt me resoluut en aardig. Belinda was me te lichtvaardig en Blauwkous te geleerd voor seks.’ Dan komt haar brief. John leest, perplex, de (als steeds weer) getypte zinnen: Ik moet, John, hoor ik tot mijn spijt zojuist, de stad uit voor een tijd (mijn werk), wil dus niets nieuws beginnen, al leken we een aardig team te kunnen vormen. Ann O'Neam.
[Engels] ‘Too bad,’ he thinks. ‘Well, third time lucky.’ He waits for A.T.F. 's response. ‘I liked her letter; she sounds plucky And amicable. For the nonce I think that's what I need. Belinda Would have combusted me to cinder And Wasp stung me to learnéd death.’ Her letter comes. With indrawn breath John reads the note, the friendly greeting, The lines (as usual, typed). They say: Since my job's taking me away From San Francisco soon, our meeting Would serve no aim. Forgive me, please; I've just been told this. Anne T. Friese.
[Duits] ‘Vielleicht klappt's besser bei der dritten. Ihr Brief klang freundschaftlich und flott. Ich hoff’, sie lässt nicht lang sich bitten. Ihr Typ mir täte derzeit not, da vor den andern sie mich rette; mit ihrer Liebestollheit hätte Belinda mich wohl mürb gehetzt, und Wespe klug mich totgeschwätzt.’ Ihr Brief kommt an. Spannungsversessen liest John den - bloss getippten - Gruss: Durch auswärtige Arbeit muss ich San Francisco bald vergessen, wie ich erfuhr. Dies ist kein Trost. Treffen wär' sinnlos. Ann T. Frost.’
2.24 ‘Des Konings derde dochter,’ mompelt John triest en denkt: ‘Ach, wàs dit maar een sprookje. Waarom overrompelt dit nieuws me zo? Ze is toch maar een naam, die aan is komen waaien? Mijn haan mag geen victorie kraaien, blijkbaar.’ Toch schrijft hij Ann: ‘Ik weet dat ik vrijpostig ben, maar stuur me je adres.’ Dan (‘Postbus gewijzigd’) komt zijn brief retour, want Jane (= Ann) betreurt de loer nu die ze John gedraaid heeft, lost dus als Ann maar snel in nevels op en knakt Johns bloesem in de knop.
[Engels] ‘The King's third daughter,’ John thinks sadly. ‘If this were just a fairy tale.... Why am I taking this so badly? She's just a name brought by the mail, Gone with the wind.’ To her box number He writes: Anne, I don't mean to lumber Once more into your consciousness, But if you left me your address We could maintain communication. This is returned: Box Number Changed. Thus Janet (Alias Anne)'s arranged Her creature's discontinuation. She feels the note she wrote for fun Would have been better unbegun.
[Duits] ‘Ein Aschenputtel!’ denkt John traurig. ‘Wenn alles dies ein Märchen wär'... Warum ist mir dabei so schaurig? Ein blosser Name ist's, nicht mehr; vom Wind verweht.’ Er schreibt voll Hasten ans Postfach ihn ‘Ann, nicht belasten will ich Sie, doch es wär' galant, wenn Ihre Anschrift mir bekannt, damit man sich mal wiederfindet.’ ‘Postfach geändert’, kommt's retour. Janets (alias Anns) Figur in der Versenkung so verschwindet. Jan wünscht sie hätte die Notiz niemals geschrieben - selbst als Witz.

[pagina 170]
2.25 Aan het ontbijt (Bacardi-cola) heeft Jane veel wroeging en berouw. Ze stuurt nog zeven nagekomen reacties door naar John. Wat lauw leest hij die liefdesspeculaties. Het lijken alle variaties op thema's, luid gehoord, te lang. ‘Rijnmaagden- en sirenenzang. Zo'n slotzin is ronduit pathetisch.’ (Hij leest de vijfde)... ‘Infantiel...!’ (De zesde dan)... ‘En het geviel dat John alleen bleef, koel, ascetisch. Goed. Doek! Applaus ook, zo men wil.’ De zevende... die maakt hem stil.
[Engels] At breakfast, sipping a Bacardi And Coke, Jan meditates upon Her guilt. She forwards seven tardy Responses to the ad to John. John reads these with faint aspiration. Each seems a standard variation On themes he's heard too loud and long. ‘The Rhine maidens have sung their song; This straggling coda is pathetic... (He reads the fifth one)... It's a farce... (The sixth one)... And it came to pass That John stayed celibate and ascetic. Good! Curtain down, and weak applause.’ The seventh letter gives him pause.
[Duits] Jan, von Gewissensnot getrieben, schlürft frühstückend Cola mit Schuss, an John sie leitet weit're sieben Nachzügler-Zuschriften zum Schluss. John liest sie ohne viel zu hoffen. Kaum eine macht ihn noch betroffen so abgegriffen und so laut ihr Thema jede wiederkaut. ‘Die Codas sind mir zu frenetisch! Die fünfte schon... So eine Farce... Die sechste auch...Also geschah's, dass John blieb ledig und asketisch... Gut! Vorhang runter und Applaus!’ Die siebte sieht schon anders aus.
2.26 John leest, tweemaal, op zijn qui-vive (‘Ze pakken mij niet nòg eens, zeg!’): ‘Mijn beste Yup, ik stuur nooit brieven langs zo'n ‘onsympathieke weg’. Maar wat jíj schrijft, brengt mij in tweestrijd, dus reageer ik - met bedeesdheid. Goed dan: daar mij als advocaat een fraaie stijl ter harte gaat (correct en helder formuleren, per saldo, is ons handelsmerk, ons credo en ons dagelijks werk) kon ik jouw proza wel waarderen. Die tekst (pardon dat ik doceer) strekt je, vind ik, bepaald tot eer.
[Engels] He reads it through twice, somewhat chary Of yet one more time being had. It goes: Dear Yuppie, I am wary Of answering a personal ad. This is the first time, I should mention, That I have broken my convention Of reticence. But, well, here goes: I rather liked your literate prose. As an attorney, the dear crafting Of words (our stock-in-trade) excites My admiration. Nothing blights A document like sloppy drafting. Your ad, if I may be allowed To matronize you, does you proud.
[Duits] Er liest's zweimal, erwartet ständig, dass er erneut auf Altes trifft. Mein Yuppie, heisst's, seit ich lebendig, war'n für mich Suchanzeigen Gift. Zum erstenmal, muss ich betonen, konnt' die Gewohnheit ich nicht schonen der Selbtbeherrschung. Mit gefiel recht gut Ihr Litemenstit. Als Anwältin schätz' ich die Wortkunst, die Säule unsrer Profession. Es ist nichts schlimmer, als wenn von den Schriftsätzen den Stil man forthunzt. Ihre Annonce, die mir sehr gefällt, macht Ihnen alle Ehr'.

[pagina 171]
2.27 Ben vrouw, zevenentwintig, kundig, rondborstig maar ook wel wat stijf, en ben tot nu toe nooit uitbundig verliefd geweest. (Of dat zo blijft?) Ik ben gezond, sportief (met mate), gezellig ook om mee te praten, hoop ik. En verder, naar verluidt, zie ik er niet onaardig uit. Dat moet ook, als jij zonder schromen, jezelf ‘knap’ noemt. (Ik plaag je niet, maar denk alleen, zo staan we quitte.) Sta ik je aan, Prins van mijn Dromen? Als jij niet voor mijn charmes valt, heb je, dunkt mij, een kans verknald. I'm friendly, female, 27, Well-rounded too, and somewhat square. I've not yet known romantic heaven, But harbor hopes of getting there. I'm fit - at least, I'm not convulsive; And fun, I hope, though not impulsive. To match the handsomeness you flaunt (I do not mean this as a taunt; I find immodesty disarming), I have heard several people say I am good-looking, in my way. So if you'd like to meet, Prince Charming, That shows discemment. If you flout My charms, you are a tasteless lout. Bin weiblich, 27, offen, bewandert, etwas antiquiert. Das Liebesglück, das ich erhoffe, ist mir bisher noch nicht passiert. Zumindest leid' ich nicht an Krämpfen, bin forsch, doch neig' ich nicht zum Kämpfen. Bei vielen hab' ich schon bemerkt (und dadurch fühl' ich mich bestärkt), da sie mich gutaussehend nennen. (Bescheidenheit ist keine Zier!) Sollten Sie treffen sich mit mir, mein Prinz, lässt dies Geschmack erkennen. Entlocken meine Reize Hohn, sind Sie ein hirnloser Patron.
2.28 In elk geval mijn lieve groeten, Elizabeth Dorati (Liz).' John kan er niet mee uit de voeten. Het lijkt of ze onzeker is en stug, soms, dan spontaan juist. Gaat-ie de mist in, wéér, met Miss Dorati? Is ze geslepen, koel en slinks, of wijs en stoïsch als een sfinx? Haar schuine hand is warm en krachtig - een enkel woord ferm doorgehaald - het postpapier is zelfs bepaald onopgesmukt, de inkt zwart, prachtig, de vulpen, die scherp letters grift, versterkt haar klaar, standvastig schrift.
[Engels] With all good wishes. Yours sincerely, Elisabeth Dorati (Liz). John reads, but sees no image clearly. At times it seems as if she is Nervous and stem, at others hearty. Who is Elisabeth Dorati: A cool manipulating minx Or a wise imperturbable sphinx? The hand's italic, warm and vigorous, Crossed out, at times, with a clean line. The paper's cream, of plain design (No scent or frill), the ink's a rigorous Black, and the pen, though narrow-tipped, Maintains the strength of the clear script.
[Duits] Mit besten Wünschen. Viele Grüsse! Elizabeth Dorati (Liz). John zieht noch keine klaren Schlüsse: zuweilen klingt sie fast nervös und streng, zuweilen stark und mutig. Wer ist sie denn? Tu daran gut ich? Ist sie ein rätselhafter Vamp? Entstammt sie gar dem Sphinxen-Camp? Die Handschrift zeigt robuste Striche, doch Wärme auch und Eleganz; gelbes Papier, kein Firlefanz an Duft und Schnörkeln. Wesentliche Bedeutung hat die Feder: spitz verschafft der Schrift sie scharfen Sitz.

[pagina 172]
2.29 John wéét ook niet dat Liz Dorati de Stanford Universiteit een jaar tevoren heeft verlaten, en, stug noch koel, een mooie meid, werkt bij de firma Cohn & Bähren waar haar collega's, chic en duur, meer oog hebbend voor haar figuur dan voor dossiers, haar stil begeren. Doch, daarvoor blind, is Liz de meeste weekeinden bij haar ouders thuis. Daar, in hun wijngaard, naast het huis, geniet ze van de zon en leest ze, spreekt met haar vader (wijnbouw vaak) en speelt, zijn wijnen nippend, schaak.
[Engels] How could John know that Liz Dorati (Ex-Stanford Law School, last year's batch) Is neither cool nor stem nor hearty, And much sought after as a match By more than one well-heeled attorney At the staid law firm Cobb & Kearny? Daily their sheepish, prurient eyes Swerve from their Statutes to her thighs. Unmoved by this redundant bounty, Liz spends her weekends at her folks': A vineyard where she reads and soaks The sunlight of Sonoma County, Talks to her dad of must and vines, Plays chess with him, and sips his wines.
[Duits] John hätt' gehalten es für Possen, da Liz (die erst im letzten Jahr in Stanford Jura abgeschlossen) umworben wird von manch' Notar in der seriösen Anwaltspraxis und dennoch nicht so cool und lax ist. Der Anwälte lasziver Blick schweift ständig an ihr Bein zurück. Von Anbetungen unbeeindruckt, sie Freizeit auf dem Land geniet bei der Familie, wo sie liest, sich sonnt, im Weinberg nach dem Wein guckt, mit ihrem Vater diskutiert, Schach spielt und seinen Wein goutiert.
2.30 Dol, in haar jeugd, op marineren in zee en zon, langs strand en duin, meed Liz het steeds te koketteren, met hart of brein, laat staan haar bruin. Ze was wel mooi, maar bleef een liefje, immuun voor ‘Lizzie, hartendiefje!’, al kweelde haar dat in het oor een heel verliefde-knapen-koor. Haar moeder, van de oude stempel, zei: ‘Liz, een schone blom als jij, moet zachtjesaan toch eens...’ ‘Ook gij?’ verzuchtte Liz. ‘Het lijkt warempel of ik frigide ben - wat maf! Nee, eerst mijn studie maar eens af.’
[Engels] Though Liz was brought up marinading Near the jacuzzis of Marin, She never reveled in parading Her heart, her knowledge, or her skin. She bloomed unhardened by her beauty, Immune to ‘Lizzie, you're a cutie!’ Though doting aunt and Hearing beau Reiterated it was so. Her mother, anxious, loving, rigid, Said, ‘Liz, a pretty girl like you Ought to be thinking of...’ ‘Et tu?’ Sighed Liz, ‘Mom, do you think I'm frigid? Just let me get my law degree Out of the way - and then, I'll see.’
[Duits] Zwar wuchs Liz auf mit Marinaden nahe dem Badeort Marin, trug aber nie zu Schau-Paraden Herz, Wissen, Körper oder Sinn. Obwohl von schrillen Beaus umworben, hat Schönheit niemals sie verdorben. Auch wiederholtes Tantenlob (‘Wie niedlich!’) sie beiseite schob. Besorgt die Mutter fragt rigide: ‘Ein schönes Mädchen, Liz, wie du, bald müte denken an...’ - ‘Et tu?’ seufzt Liz. ‘Denkst du, ich bin frigide? Erst bringe ich mal hinter mich mein Studium - dann ergibt es sich.’

[pagina 173]
2.31 Al had Liz naast haar rechtenstudie wel eens een vage vlam gehad, ze had geen man ontmoet, tot nu, die genoeg aantrekkingskracht bezat om tijd en hart aan te verspillen laat staan een huwelijk mee te willen. Haar moeder werd het wel niet moe haar drietal kinderen (Liz, Ed, Sue) van ‘trouweloosheid’ te betichten (‘Nee, luister Ed, toen ik zo oud was als jij nu, was ìk getrouwd...’), maar Sue noch Ed noch Liz wil zwichten en voor grootmoederlijk geluk gebukt gaan onder 't huwelijksjuk.
[Engels] Though while at law school Liz had wandered Into the odd affair or two, So far at least she had not squandered Her time or heart on someone who Appeared a candidate for marriage. Mrs. Dorati might disparage Her children (Liz and Ed and Sue) For proving such a fruitless crew; Yet all her gentle instigation (‘When I was your age, Ed... don't frown... You really ought to settle down....’) Had foundered in the generation Of the desired posse of Grandchildren she could spoil and love.
[Duits] Zwar hatte Liz Liebesaffärchen, als sie am Jura-Institut. Doch hat verschwendet sie kein Härchen Gefühl und Zeit - war auf der Hut vor allen Heiratskandidaten. Mrs Dorari glaubt, missraten sind ihre Kinder (Sue, Ed, Liz), dies unfruchtbare Ärgernis, denn bisher jede zarte Mahnung (‘Als ich in deinem Alter war... wird Zeit für Haus und Kinderschar...’) war fruchtlos als Eheanbahnung, und somit ist ihr nicht vergönnt, dass eigne Enkel sie verwöhnt.
2.32 Liz had slechts aandacht voor haar loopbaan (daar deed haar lerares Latijn ooit, in de zesde klas, een hoop aan: als Liz met haar geduchte brein niet ging studeren - dóód-dóódzonde!). Ook Ed was, steeds nog, ‘ongebonden’ (althans daar had het alles van) en Sue sinds kort zó in de ban van 't cellospel, dat aan haar strijkstok wel bleven hangen Brahms en Bach, maar nooit een leuke man en, ach, daar was ook een-twee-drie geen kijk op. Hun moeder, in haar levensherfst, bleef zo kleinkinderloos, onterfd.
[Engels] Liz seemed immersed in her career (For which Miss Simms of fifth-grade math Must bear the blame - who made Liz veer Toward a more professional path Than had been planned by Liz's mother). Ed too had no ‘significant other’ (Or none, at least, who could be seen). And Sue in recent years had been So captivated by the cello That bows and rosin and Mozart, Not beaus and roses, filled her heart. Although life's autumn, sere and yellow, Now pattered round their mother's days, The kids preserved their childless ways.
[Duits] Ganz in Karriere aufgegangen schien Liz (Miss Simms trug daran Schuld, die Liz für Geistiges gefangen nahm hinter ihrem Lehrerpult - mehr als der Mutter lieb gewesen). Auch Ed bracht' noch kein ‘andres Wesen’ (zumindest keins zum Präsentiem). Mit lauter Cellobogenfühm war Sue beschäftigt all die Jahre, da Mozart mehr in ihrem Kopf als Rosen, Moos und zarter Schopf. Obwohl ergraut der Mutter Haare und Herbststimmung bedrückt ihr Los: die Kinder bleiben kinderlos.

[pagina 174]
2.33 Maar Liz, die lieverd, wat allenig in haar stadsflat (heel anders dan toen ze studeerde), met als enig gezelschap heel de avond lang haar Charlemagne, trouwe kater - dacht, zwemmend door het woelig water (waar menig kaaiman haar bezag als heerlijk hapje voor één dag) van haar loopbaan: ‘Dat kan toch stellig: iets vinden tussen - dàt is het! - getrouwd zijn mèt en vóór de wet. Ik vind het zó bar ongezellig.’ Toen, eer ze zich bedenken kon, sloeg ze de krant op... en vond John.
[Engels] Yet Liz, sweet Liz, a little lonely, Sequestered in her city flat (Unlike her student days), with only The trusry Charlemagne, her cat, A fearsome tabby, as companion - Felt, as she swam the rapid canyon Of her career, while crocodiles Nibbled her toes with savory smiles, That there must be some happy medium Between a legal partner's life And being a legal partner's wife. O loneliness - or else, O tedium! And so one day she hit upon The personal ads and, through them, John.
[Duits] Der guten Liz wurd's etwas einsam (im Unterschied zur Studienzeit) und die Apartment-Enge peinsam. Der treue Charlemagne nur leiht Gesellschaft ihr (der Schreckens-Kater!). Als sie durchschwamm die wilden Krater ihrer Karriere, war ihr meist als ob ein Krokodil sie beisst; sie hoffte, zwischen den Extremen von Anwältin und Anwaltsfrau gäb's Zwischenformen ohne Stau. Oh, Einsamkeit sie würde lähmen! So stiess auf John sie eines Tags per Anzeige und sprach: ‘Ich wag's!’
2.34 Liz vond haar brief geen sinecure. De krant met al zijn cris-de-coeur doornemend, had haar blik na uren, moe van het leed en het gezeur, Johns oproep haast gemist. Merkwaardig, dat ‘Recht van lijf en zeden,’ aardig! Getuigend van een normbesef dat haar wel lag, en ook van lef. Zou dit het zijn? Haar intuïtie verdreef haar twijfels. Pen gepakt, schreef Liz met meer bravoure dan tact en kloppend hart, en niet zo'n pietsie beduusd ook van haar eigen moed, haar brief en postte die met spoed.
[Engles] In fact her letter cost Liz dearly. Skimming the paper, flipping through Its pungent cris de coeur, she nearly Passed John's ad by. The word that drew Her gaze was ‘square.’ She'd often pondered Her own geometry, and wondered About a possible congruence. Could this be it? A second sense Nudged second thoughts aside. Though cringing At her unprecedented act, With a brash pen and muzzled tact, A quickening heartbeat and a singeing Blush, she composed and swiftly wrote, Signed, sealed, addressed, and sent her note.
[Duits] Der Brief kam teuer Liz zu stehen: durchblätternd die ‘Herzensrubrik’, hätte sie beinah übersehen Johns Wunsch. Was einfing ihren Blick war ‘altmodisch’. Die eigne ‘Mode’ gründlich durchleuchtend mit Methode erhoffte sie sich Harmonie. Wär's möglich? Etwas übers Knie zu brechen war ihr fremd. Noch zagend wegen des unerhörten Schritts, schrieb sie mit Takt und feinem Witz schwungvoll und leicht, das Ganze wagend. Mit Herzklopfen und heisser Hand wurd's zugeklebt und abgesandt.

[pagina 175]
2.35 Tiré à quatre épingles praktisch, wacht John die zondag in Triëst. Leergeld betaald, kiest hij nu, tactisch (‘Bevalthet háár niet, nou, mij best!’), voor daglicht, ver van elk theater, geen romantiek, ontspannen. Gaat er ook nu iets onverhoopt verkeerd, dan is hij hem hier zo gesmeerd. Om twaalf uur, stipt, merkt John goedkeurend, betreedt een vrouw, blond, fris gezicht de zaak, loopt op hem af en richt zich aarzelend, bevallig kleurend, tot hem: ‘Eh... John?’ Hij lacht. ‘Dat klopt. Dag Liz.’ Hij neemt haar nog eens op.
[Engels] On Sunday morning, groomed and waiting, John sits in the Café Trieste. A canny veteran of blind dating (Twice bitten, once shy), it is best To meet, he reckons, far from drama, In daylight: less romantic, calmer, And, if things should not tum out right, Convenient for ready flight. At noon, the meeting hour appointed, A tall, fresh-faced blonde enters, sees The suited John. ‘Excuse me, please... (A little hesitant and disjointed) ... Would you be - John?’ John smiles. ‘Correct. And you're Elisabeth, I suspect.’
[Duits] Am Sonntagmorgen, frisch geschniegelt, erwartet John sie im Café Trieste. Als alter Hase wiegelt er Spannung ab und trifft zum Tee sich tags recht unromantisch-sachlich mit jener Fremden. Wird zu stachlig die Sache - ist's nicht was er sucht bleibt ihm bequem noch Zeit zur Flucht. Zur Mittagsstunde, wie besprochen, eine Blondine strebt zu John - gross, frischwangig - stutzt, sagt: ‘Pardon... (Sie klingt noch zaghaft und gebrochen.) ...sind Sie wohl-John?’ - ‘Genau. Ich wett', gewiss sind Sie Elisabeth?’
2.36 ‘Een schoonheid,’ denkt John. ‘God kolere.’ Hij drukt haar hand dan, slank en sterk. ‘Knap, inderdaad, en aan die kleren te zien komt hij zó uit de kerk... Solide, slim, actief, pragmatisch,’ denkt Liz, ‘wat bij elkaar niet kwaad is. Wie weet...’ Dit gaat er door hen heen, heel snel, nog voor er ook maar één verstandig woord kan zijn gesproken. John neemt espresso met croissant, zij kiest voor thee met cake. En dan... een lange stilte, plots doorbroken, wanneer ze beiden, simultaan, met ‘Luister -’ het gesprek aangaan.
[Engels] ‘She's lovely,’ John thinks, almost staring. They shake hands. John's heart gives a lurch. ‘Handsome, all right, and what he's wearing Suggest she's just returned from church.... Sound, solid, practical, and active,’ Thinks Liz, ‘I find him quite attractive. Perhaps....’ All this has been inferred Before the first substantive word Has passed between the two. John orders A croissant and espresso; she A sponge cake and a cup of tea. They sit, but do not breach the borders Of discourse till, at the same time, They each break silence with, ‘Well, I'm -’
[Duits] ‘Nicht schlecht’, denkt John, beinahe starrend. Begrüssung. John gibt's einen Stich. ‘Er sieht gut aus’, denkt Liz, kurz harrend, ‘solide, praktisch, ordentlich - pflegt wie zum Kirchgang sich zu kleiden - gefällt mir gut... Kann ich gut leiden... Vielleicht...’ All dies wird angetippt, bevor das erste Wort sich gibt zwischen den beiden. John lässt bringen Espresso und Croissant; sie nimmt Tee und ein Kuchenstück mit Zimt. Sie sitzen schweigend und durchdringen die Anstandshürden kaum, bis sie zugleich hervorbrechen mit: ‘Wie...?’

[pagina 176]
2.37 Ze vallen stil, confuus. Beginnen weer samen: ‘Sorry -’ zwijgen wéér. Dan schiet John in de lach. ‘Volzinnen zijn lastig, hè? Goed, nog een keer: Leuk dat je op bent komen dagen.’ Liz glimlacht stil, nog stom geslagen. ‘Niet fair,’ zegt John. ‘'t Is om en om, nu is het jouw beurt, Liz. Hé, kom, moet ik alléén mijn nek uitsteken?’ ‘O, nee,’ zegt Liz, ‘alleen je zegt wat ik óók had geantwoord, echt.’ Ze glimlachen, elk wat van streek, en verbazen zich, hun mond gesnoerd: ‘Waarom ben ik zo vreemd ontroerd?’
[Engels] Both stop, confused. Both start together: ‘I'm sorry’ - Each again stops dead. They laugh. ‘It hardly matters whether You speak or I,’ says John: ‘I said, Or meant to say - I'm glad we're meeting.’ Liz quietly smiles, without completing What she began. ‘Not fair,’ says John. ‘Come clean. What was it now? Come on: One confidence deserves another.’ ‘No need,’ says Liz. ‘You've said what I Would have admitted in reply.’ They look, half smiling, at each other, Half puzzled too, as if to say, ‘I don't know why I feel this way.’
[Duits] Verwint verstummen sie, beginnen (‘Verzeihung!’) gleichzeitig erneut. Sie halten inne und besinnen sich lachend. John sagt: ‘Bin erfreut, dass wir uns treffen - wollt' ich sagen.’ Liz lächelt und will sich versagen, was sie begonnen. Er besteht darauf, da Liz sagt, was ihr geht im Kopf herum. ‘Ist gar nicht nötig’, meint sie. ‘Sie sagten, was auch ich als Antwort spräche über mich.’ Ihr Blick, halb lächelnd, halb erbötig, voll Ausdruck aufeinander ruht (‘Ich weiss gar nicht wie mir zumut'!’).
2.38 Rondom hen aria's van Rossini, luid, kamerbreed. Een zwerver stapt, halfdronken, binnen, eist Puccini. Er wordt gezongen, meegeklapt - La Traviata, Norma, alles, vanaf Caruso tot aan Callas - gesproken over politiek, de krant gelezen - sportrubriek, het nieuws, maar liefst de stripverhalen (Garfield, die kanjer van een kat, die zich wéér luier, dikker vrat) - geconverseerd in tal van talen, maar iedereen, van Oost tot West, prijst de espresso van Triëst.
[Engels] Around them arias from Rossini Resound from wall to wall. A bum Unsoberly demands Puccini. Cups clink. Aficionados hum And sing along with Pavarotti, Expatiate upon the knotty Dilemmas of the world, peruse The Examiner for sports or news Or, best of all, the funny pages, Where Garfield, that egregious cat, Grows daily lazier and more fat, And voluble polemic rages, While praise by one and all's expressed For the black brew of the Trieste.
[Duits] Es schallen Arien von Rossini rundum im Saal. Ein Gammeltyp bestellt besoffen sich Puccini. Die Tassen klingen. Mehr als lieb summen, als wären sie am Lido, die Pseudo-Kenner mit Placido, und lassen aus sich übers Heil der Welt, blättern im Wirtschaftsteil - zumindest aber jene Seiten, wo Kater Garfield mit Gemaul wird täglich träger, fett und faul. Polemische Attacken reiten sie alle; jeder lobend schätzt, was als Kaffee hier vorgesetzt.

[pagina 177]
2.39 Het stel is nu druk in discussie. Dan komt Jane binnen, ziet hen, maar verstaat niet wat ze zeggen (‘Russisch, misschien?’); ze schuifelt naar het raam, taxeert de situatie, ziet John vervuld van adoratie, en Liz (‘Wie ìs dat?’) in betoog, geanimeerd, zo op het oog, vol vuur gebarend bij het kouten, zij óók al stralend. ‘Tjee,’ denkt Jane. ‘Ik moet hier weg! Mijn schattebouten, thuis, wachten op hun hapje hart. Die John! Het lijkt een goede start.’
[Engels] The pair are now rapt in discussion. Jan comes in, sees them, cannot hear What they are saying- could be Russian For all she knows; she does not steer Too close, takes in the situation, Sees John's face boyish with elation, While Liz (Who's she?) with vibrant verve In an exhilarating curve Of explication or description Looks radiant. Jan reflects, ‘Somehow I feel... Oh Christ!... I feel, right now, I don't want coffee. My Egyptian Deities wait at home for food. I'll come back when I'm in the mood.’
[Duits] Nun ist das Paar am Diskutieren. Jan schneit herein, erblickt das Paar. Was reden die? Sie kann's nicht hören... Vielleicht Chinesisch? Jan nimmt wahr die Lage, hält sich lieber ferne, sieht nur wie jungenhaft John gerne erzählt, und Liz (Wer ist die nur?) erklärt mit schwungvoller Figur und Gestik, ganz auf ihn versessen. Jan überlegt: ‘Oh Gott, ich brauch’ wohl keinen Kaffee jetzt im Bauch. Zu Hause warten auf ihr Fressen die Katzen-Gottheiten vom Nil. Ich jetzt mich nicht so richtig fühl'.’
2.40 Jane kan, beduusd, de deur uit glippen. Liz, binnen, drinkt haar thee, gevleid: John, merkt ze, hangt nu aan haar lippen, waardoor haar zenuwachtigheid verdwijnt. Ze lacht en denkt: ‘Aux armes! Maar opgepast, die man heeft charme. Ik mag hem en hij mij, vraag niet waarom, of wat hij in mij ziet.’ (O, rozen, maanlicht en champagne!) Dan, door het sprankelend gesprek, beneveld haast, zegt Liz hoe gek ze op haar poes is, Charlemagne. ‘Elizabeth en Karel, heil!’ proost John, en heft zijn hand in stijl.
[Engels] Unnoticed, Janet leaves, abstracted By her abortive coffee break. Back in the café, Liz, attracted By John's absorption, nibbles cake, Sips tea, doffs her defensive armor And, laughing, thinks, ‘This man's a charmer I like him, and he likes me, though I can't imagine why it's so.’ (O nightingales! O moon! O roses!) In talk as heady as champagne She mentions her cat, Charlemagne: ‘A wondrous cat!’ John laughs, proposes A toast: ‘The King and Queen of France And England. Far may they advance.
[Duits] Von der Entdeckung noch benommen, verschwindet Janet unerkannt. Liz im Café ist eingenommen von Johns Vertieftsein (‘Ganz charmant ist er...Ich magihn...Offensichtlich mag er mich auch... Nur unersichtlich warum dies.’) Sie nippt ihren Tee. Ihr Abwehr-Schutzschild ist passé. (Oh Nachtigall! Oh Mond! Oh Rosen!). Wie sektberauscht macht einen Satz sie zu Charlemagne, ihrer Katz. John lacht und lässt aufs Wohl anstossen der Herrscher beidseits des Kanals, wünscht ihnen Segen, Brot und Salz.

[pagina 178]
2.41 ‘Dat ze nog lang de scepter zwaaien!’ Verheugd (mèt wat melancholie) drinkt hij zijn kopje leeg. ‘Daar ga je! Maar nu, ter zake. Wanneer zie ik jóú weer, of is dat een flater? Stel: donderdag om zeven uur, de Tree of Heaven - in de buurt - iets eten, bioscoop, theater...?’ Liz denkt: ‘O jee - Gestaltgroep! Kwam er de laatste keer ook al niet van. Die leider is zo'n strenge man. Ik moest echt komen nu. Nou, jammer!’ Ze zegt: ‘Heel graag, John,’ en dan ‘Ciao, we zien elkaar dus al weer gauw!’
[Engels] Well may they reign. Long may they flourish.’ Happy (with just a dash of pain), He drains his cup. ‘But now to nourish My hopes of meering you again - What do you say - next Thursday - seven For dinner at the Tree of Heaven Say that you'll come - it's in the Haight - A movie afterwards at eight?’ Liz thinks, ‘There's my gestalt group meeting. I didn't go last week. I should (The leader said) come if I could This Thursday....’ But the thought is fleeting. She says, ‘Thanks, John,’ and the pair parts By shaking hands (with shaking hearts).
[Duits] ‘Lang möge ihre Herrschaft walten!’ lacht John und lehrt sein Glas vor Glück. ‘Jetzt will Gewissheit ich erhalten, wann wir zum Wiedersehn zurück - Was meinst du? Donnerstag um sieben zum Essen im “Palast der Lieben” - das liegt im Haight... Nun, abgemacht? Danach ins Kino, so um acht?’ Liz denkt: ‘Da trifft sich meine Gruppe. Ich war nicht dort das letzte Mal. Ich müte diesmal... Welche Wahl!’ Doch bald verflogen sind die Skrupel. Sie dankt John, und das Paar sich trennt mit Handschlag (und ihr Pulsschlag rennt!).
2.42 De dagen lijken voort te stormen - de dagen krúípen om, veeleer - elk heeft daarvoor zijn eigen normen: voor Liz, hoog in haar stratosfeer van dromen, vliegen òm de uren die in Johns visie jaren duren. (‘De tijd is met de Noorderzon vertrokken, lijkt het,’ moppert John.) Dan is het donderdag, warempel. John is er vroeg. Het interieur (geboomte!) minder dan de deur boeit hem. Daar staat Liz op de drempel, beeldschoon in een diepblauwe jurk. Op slag is Johns keel droog als kurk.
[Engels] The days pass in a picosecond - The days pass slowly, each a year - Depending on how time is reckoned. Liz, floating in the stratosphere Of daydreams, sees the hours go flying. For John they linger, amplifying The interval until they meet. The sun seems almost to retreat. At last it's Thursday. John, ecstatic, Arrives first, stares at the decor (Arboreal), then at the door... And Liz's entrance is dramatic: A deep blue dress to emphasize The sapphire spirit of her eyes.
[Duits] Tage verfliegen wie Sekunden, und Tage schleichen wie ein Jahr je wie von uns wird Zeit empfunden. In Tagträumen versunken war Liz und sie sah die Zeit verfliegen. Für John die Wartestunden wiegen viel tausendfach. Die Sonne scheint verschleiert nur - bis man vereint. Endlich ist Donnerstag. Ekstatisch kommt John schon zeitig, starrt gespannt zur Tür - auch mal zur Dekor-Wand. Und Lizzens Auftritt ist dramatisch: das Blau der Augen unterstreicht ihr Kleid, das einem Saphir gleicht.

[pagina 179]
2.43 Het goudblond haar uit het gezicht naar achter gekapt, één parel aan een kettinkje van goud, goed zichtbaar, Johns hart klopt wild. Hij zit ontdaan, verstomd: is zij een blonde mythe, een vrouw, een fee, of Aphrodite? Het duizelt hem, maar hij vermant zich snel, staat op, en zegt galant: ‘Dag, Liz! Was het nogal te vinden, dit restaurant?’ Dan ploft hij neer en zwijgt. Liz zegt: ‘Nerveus, meneer? Om er geen doekjes om te winden, ik twijfel ook aan mijn verstand.’ Dan, heel spontaan, pakt ze zijn hand.
[Engels] Her gold hair's fashioned, not severely, Into a bun. From a gold chain A single pearl, suspended clearly, Allures his eye. John, once again, Can't speak for wonder and confusion: A woman, or divine illusion? He overcomes his vertigo And stands. He mutters, ‘Liz, hello. I hope... was it a hassle finding This place?’ His voice fails. He sits down. Liz says, ‘You're nervous, Mr. Brown. Don't worry; I too need reminding That this is real.’ In an unplanned Gesture of warmth, she takes his hand.
[Duits] Ihr Goldhaar hochgesteckt zum Knoten (nicht allzu streng!). Johns Auge fängt ein Kettchen, frei am Busen lotend, an dem nur eine Perle hängt. John sprachlos ist, versetzt in Staunen. Ist sie es? Ist's der Sinne Launen? Seine Verwirrung er bezwingt, stammelnd ein ‘Grüss dich!’ sich entringt. ‘Ich hoffe... War dies schwer zu finden?’ Die Stimme zittert. ‘Aufgeregt?’ fragt Liz; spontan die Hand sie legt auf Johns, voll Mitleid. ‘Überwinden muss Zweifel doch auch ich zurzeit, ob alles dies hier Wirklichkeit.’
2.44 Johns ogen volgen haar beweging. Bedremmeld kijkt hij op, zegt ‘Ik -’ en zucht. Verwonderd en verlegen ontmoeten ze elkanders blik. De ober, potig, harig, macho, zegt: ‘Goedenavond. De gazpacho is hors saison, maar puik. Noisettes d'agneau, misschien, of mignonettes de veau daarna...’ Geheel verloren gaat zijn advies: géén van hen schenkt hem één tel aandacht, maar hij denkt: ‘Verliefd tot vèr over hun oren. Al geef ik die straks waterzooi, dan nog krijg ik een dikke fooi.’
[Engels] John looks downwards, as if admonished, Then slowly lifts his head, and sighs. Half fearfully and half astonished They look into each other's eyes. The waiter, bearded, burly, macho, Says, ‘Madam, though it's cold, gazpacho Is what I'd recommend. Noisettes Of lamb, perhaps, or mignonettes Of veal to follow....’ Unavailing Are his suggestions. Nothing sinks Into their ears. ‘Ah, well,’ he thinks, ‘They're moonstruck. It'll be plain sailing. Lovers, despite delays and slips And rotten service, leave large tips.’
[Duits] Ab ob ertappt, senkt John die Lider, er seufzt, hebt langsam das Genick. Halb ängstlich, halb verwundert wieder sehn sie sich an, trifft sich ihr Blick. Der Kellner (stämmig, ganzer Macho) empfiehlt - obwohl es kalt - Gazpacho statt einer wärmenden Bouillon; Lende vom Lamm? Kalbsmedaillon? Seine Empfehlung scheint nicht wichtig: für derlei sind die Ohren taub. Der Kellner denkt beruhigt: ‘Ich glaub’, diese Verliebten sind mondsüchtig. Egal wie schlampig ich auch patz’, lassen viel Trinkgeld sie am Platz.’

[pagina 180]
2.45 Liz, die haar brein niet meer de baas is door al die vlinders in haar buik, begint: ‘Vandaag zo'n leuke casus... Bah, wat een truttig woordgebruik!’ John zegt: ‘Zelf heb ik het gevoel, Liz, sinds zondag, dat het foute boel is. Word ik soms gek? Het was als grap begonnen, maar inmiddels snap ik heel goed dat ik in mijn leven naar houvast zoek. Ik voel een pijn waarvoor geen enkel medicijn gemaakt wordt, geen soelaas gegeven. Wèg was ik van je, in een keer. Toen ging jij weg; de pijn kwam weer.’
[Engels] Liz, floundering in a confusion Of spirit, starts to speak: ‘Today We fought a case about collusion....’ John says, ‘I don't know what to say. Liz, since we met, I think I'm losing My mind - O God, it's so confusing - I thought it was a joke, but when We met, I realized and then Today, once more - it seems I'm flailing Around for something - and I feel An ache too desperate for repeal Or cure - as if my heart were failing. I was transported Sunday. Then You left; the pain began again.’
[Duits] Liz, det's an Mut fehlt, kommt ins Schwanken und redet los: ‘Heut war ein Fall, wo sich zwei Firmengruppen zanken...’ John unterbricht: ‘Wie soll ich mal dies sagen dir...Mich hat verlassen die Ruhe - Gott, ich kann's nicht fassen seit ich dich traf. An einen Scherz dacht' ich zuerst, doch starken Schmerz fühl' ich in mir, seit wir uns trafen; ich wusste und weiss heut erneut, dass diese Qual die Heilung scheut, als wollte man mich quälend strafen. Am Sonntag war ich angetan. Dann warst du weg - der Schmerz begann.
2.46 John spreekt gedempt, haast ongenaakbaar in zijn oprecht verwoorde smart. Liz voelt zich machteloos: hij raakt haar tot in het diepste van haar hart. Ze ondergaat met consternatie haar droomverkoopsterincarnatie. Zacht vraagt ze hem, haar blik omfloerst: ‘Slaat het je echt zo uit de koers dat je gelukkig bent?’ Meelevend vervolgt ze: ‘John, zeg op, ben jij wel meer zo droef? Ik ben juist blij dat ik die brief toen heb geschreven. Is het bestaan voor jou een droom, ongrijpbaar als een bleek fantoom?’
[Engels] His voice is lowered, lost, appealing, Rinsed of all wit, of all pretense. Liz, helpless in a surge of feeling, An undertow to common sense, Finds that she has assumed the tender Reincarnation of dream vendor. Her eyes mist over with a glaze Of sympathy. She gently says, ‘Why do you find it so surprising That you are happy? Are you sad So often - tell me, John. I'm glad That we've indulged in advertising, But - having met you - it would seem You feel all life's a shaky dream.’
[Duits] Er senkt die Stimme ohne Spielen, frei von Verstellung oder Schau. Nun sieht - im Anflug von Gefühlen, entgegen der Vernunft - die Frau sich in der Rolle einer zarten Verkäuferin von Tagtraum-Arten. Ihr Blick kriegt einen milden Glanz von Mitleid, und sie zieht Bilanz: ‘Warum ist es für dich verdutzend, dass du bist glücklich? Fühlst du so des öftem? Sag mir's. Ich bin froh, dass wir uns, die Annonce nutzend, begegneten. Du freust dich kaum? Scheint dir das Leben nur ein Traum?’

[pagina 181]
2.47 Zoals na warme zomerdagen een briesje 's avonds koelte brengt, zo weet Liz met haar kalme vragen John op te monteren, allengs. Zijn moeheid, spanning, zwarigheden, zijn zieleleed, het lijkt geleden. Ze kijkt hem aan: ‘Ik vind niet gauw iets clichématig, John, of flauw.’ Bevrijd nu van zijn inhibitie, niet meer gedwongen tot vertoon van brille, humor, heel gewoon, praat John van status, werk, ambitie, de waarheid, schoonheid - 's mensen strijd om niets dan wind en ijdelheid.
[Engels] As in an airless room a curtain Parts to admit the evening breeze, So John's exhausted and uncertain Tension admits a transient ease, And Liz's lenient mediation Smooths out his doubt and hesitation. She looks at him: ‘Don't be afraid I'll find what you say bland or staid.’ Relieved of the unspoken duty Of cleverness and coolness now John brings himself to speak, somehow, Of truth, ambition, status, beauty, The hopes (or dupes) for which we strive, The ghosts that keep the world alive.
[Duits] Wie wenn in leerem Raum ein Schleier sich teilt, lässt Abendluft herein, so fühlt sich John ein wenig freier von Spannungen, die ständig sein Bewusstsein trüben. Ihr Verständnis verdrängt die Zweifel und Befremdnis. Sie schaut ihn an: ‘Dass du nicht sorgst, ich fände, was du sagst, verkorkst!’ Befreit von den versteckten Zwängen, besonders klug und cool zu tun, schafft John es, zu erzählen nun von Schönheit, Ambitionen, Rängen, Erwartungen, für die man lebt - Chimären, die die Welt erstrebt.
2.48 Dat thema wijkt, niet avondvullend, voor films (hartroerend), het diner (tongstrelend), de TV (teenkrullend), de trubbels die ze alle twee steeds met hun auto hebben, katten, zonsondergangen, chips, hangmatten, hun jeugd... een volle Cabernet deelt onderwijl zijn rijk bouquet aan alles mee wat ze aanroeren, maar bovenal aan Liz en John, die, nèt nog niet met dubbele tong, de lof nu zingen, in vervoering, van hun ontspannen samenzijn, van Californië en zijn wijn.
[Engels] But talk tums, as the meal progresses, To (heart-unsettling) movie stars, The chef's (mouth-watering) successes, The ills (mind-boggling) of their cars, To cats, to microchips, flotation Of corporate bonds, sunsets, inflation, Their childhoods... while, along the way, A bountiful, rich cabernet Bestows its warm, full-bodied flavor On everything they touch upon, But most of all on Liz and John Who, fluent as the draught they savor, In phrase both fulsome and condign Sing praise of Californian wine.
[Duits] Im Lauf des Mahls Gesprächsstoff wechselt zu (herzensbrecherischen) Stars, zum Gaumenschmaus (kunstvoll gedrechselt) zu Inflation, Chips, Katzen, Mars, zu (himmarternden) Auto-Mängeln, zu Pfandbriefwerten, zu den Bengeln, die sie als Kind warn... Das Bukett des vollmundigen ‘Kabinett’, den sie in vollem Zug geniessen, strahlt seine Wärme wohlig aus auf ihr Gespräch und ganz voraus auf John und Liz, die dies begiessen, in hehren Worten obendrein lobpreisen Kaliforniens Wein.

[pagina 182]
2.49 Volgt het dessert, een amaretto. Dan geven ze de voorkeur aan een wijziging in het libretto en hand in hand nu lopend gaan ze onder langs de Sutro Tower die, mist-omfloerst nu, plomp lijkt, grauwer, belanden nog bij Tivoli voor sorbet Bella Napoli en lopen terug weer naar Johns wagen. Een ritje door het stadslawaai naar de serene, weidse baai, waar het níet mist en ze zich laven aan flonkeringen, ongekend, van stad en zee en firmament.
[Engels] Cut to dessert. An apt potation Of amaretto. They forgo The cinema for conversation, And hand in hand they stroll below The fog-transfigured Sutro Tower, A masted galleon at this hour, Adjoum for ice cream, rich and whole, At Tivoli's, near Carl and Cole; Next for a drive - refreshing drama Of changing streets and changeless bay And, where the fog has cleared away, The exquisite bright panorama Of streetlights, sea-lights, starlight spread Above, below, and overhead.
[Duits] Jetzt Schnitt! Zum Nachtisch Maraschino Likör. Für ihren neuen Schwarm verzichten beide gern aufs Kino, und gehn spazieren Arm in Arm am neblig-trüben Sutro-Tower, der wie ein Fährmast drohend lauert, genehmigen sich Sahne-Eis gleich an der Ecke Pine und Joice. Dann Auto-Fahrt: ein buntes Drama unruhiger Strassen, ruhiger Bucht. Sobald der Dunst das Weite sucht, gibt es ein grelles Panorama von Scheinwerfern und Lichterschwall von oben, unten, überall.
2.50 De nacht is koud. 't Is eind november. Ze staan, licht huiverend, naast elkaar: de sorbet heeft hun vuur getemperd, maar door dit samen kijken naar 't getwinkel vóór hen, onder, boven wil wat doorsmeulde, nog niet doven. Zo staan ze, bibberend, maar stil, niets zeggend, hoog op Telegraph Hill te staren naar de constellaties. Liz keert zich om naar John. Die kust haar, zíj kust hem. Hun wilde lust bezorgt hun lichte angstsensaties. Ze klampen zich uit alle macht vast aan elkaar, tegen de nacht.
[Engels] The night is cold. It's late November. They stand close, shivering side by side, Chilled by the ice cream, yet an ember, A flare, ignited by the ride, This staring at the lights together, Defends them from inclement weather. They stand, half shivering, half still, Below the tower on Telegraph Hill, Not speaking, with a finger tracing The unseen lines from star to star. Liz turns. They kiss. They kiss, they are Caught in a panic of embracing. They cannot hold each other tight Enough against the chill of night.
[Duits] November ist's; vor Abendkühle stehn zitternd sie in kalter Nacht dicht beieinander; die Gefühle, vom Sternengucken angefacht und von der Fahrt, sind ihre Retter und wärmen bei dem rauhen Wetter. Sie warten bibbernd, doch auch still, am Fusse des Telegraph Hill, und wortlos deuten ihre Finger auf das, was Stern mit Stern verknüpft. Liz wendet sich - ein Kuss - es hüpft das Herz. Welch panisches Geschlinger! Auf Dauer halten sie sich eng umschlungen, weil der Frost so streng.

[pagina 183]
2.51 't Is ochtend. John ontwaakt, slaapdronken, ziet zonlicht op vreemd beddegoed. ‘Een beige sprei? Ben ik beschonken? Waar is mijn deken? En wat doet die blauwe lucht, dat daklicht, boven mijn hoofd opeens - niet te geloven! En, Jezus, aan mijn voeteneind, daar ligt een kat -’ En daar verschijnt (in een negeerbaar negligéetje) Liz met een blad met verse jus en koffie in de kamer nu. Ze kust hem niet. Méér dan een beetje vermoeid nog van hun liefdesnacht, put elk nu uit het brouwsel kracht.
[Engels] Daybreak. John wakes to sunlight streaming Across an unfamiliar bed. ‘A cream duvet? I must be dreaming With lilac hexagons - instead Of my plain blanket - and the ceiling: An open glass skylight revealing Clear sky - and what's this on my feet? A cat! My God!’ With swift heartbeat He starts as, through the door he's facing, Liz enters with a coffee tray In negligible negligee. She pours two cups. Without embracing They sit, their eyes infused with sleep And love, and drink the potion deep.
[Duits] Es tagt. John sieht: die Sonne feuert ihr Licht auf fremde Lagerstatt. ‘Ein Daunenbett? Bin ich bescheuert? Mit lila Sechsecken anstatt der schlichten Decken? Oberlichter, die auf den Himmel geben Sicht her glasklar? - Was ist das? Eine Katz’?! Oh Gott!’ Sein Herz macht einen Satz. Er springt auf - durch die Tür entgegen kommt Liz und bringt den Frühstückstee im neckisch-dünnen Negligée, schenkt ein zwei Tassen. Ohne Regen, noch schlaf- und liebestrunken liegt das Paar im Bett: das Frühstück siegt.
2.52 Want, vrijdag, tja, ze moeten werken. John scheert zich ongeschoren weg. Zijn chef, die dit wel op móet merken, zegt niets, maar fronst. ‘Hallo, John. Zeg, het spijt me dat ik je tot last ben, dat werkgeheugen dat we...’ Raspend, wrijft John zijn kin. Hij zoemt gelijk een bij, die, zondoorstoofd, denkt: ‘Kijk hoe mijn twee vleugels fraai vibreren, stuifmeelbeladen, maar toch licht,’ en zich dan loom naar binnen richt in een tevreden mediteren. ‘Welk werkgeheugen?’ vraagt hij dwaas. Nou, niet het jouwe,’ sneert zijn baas.
[Engels] It's Friday, though; the office beckons. (No time for sleep or love, no time To shave now.) John's boss frowns; he reckons There's been a hitch: ‘Oh, hi, John I'm A bit concerned about this bubble Memory....’ John strokes his stubble And hums as beatifically As a sun-sated bumblebee Besotted by the soft vibration Of his own pollen-dusted wings, Oblivious to other things Than his congenial meditation. He says, ‘What bubble memory?’ His boss gawks at him pityingly.
[Duits] Weill's Freitag, ruft die Arbeit beide. (Für Schlaf und Liebe, für Rasur bleibt keine Zeit). Dies kann nicht leiden Johns Chef und wittert eine Spur Unordnung: ‘Wie steht's mit den Koppeln von Daten...?’ John streicht seine Stoppeln am Kinn, und ganz versonnen brummt er, wie wenn eine Biene summt - berauscht vom wohligen Vibrieren der eignen Flügel, reich bestäubt; geistesabwesend und betäubt vom einfühlsamen Meditieren, fragt John: ‘Was für 'ne Datenbank?’ Der Chef hält deshalb John für krank.

[pagina 184]
2.53 Liz echter werkt met abnormale, ja tomeloze energie. Ze zit aan haar bureau te stralen en werkt deskundig, een-twee-drie, een berg dossiers af (echte kluiven besluit ze onderop te schuiven.) Maar haar collega's, duf en saai: verzuchten: ‘Hemel, Liz is high.’ (De ene prevelt: ‘Vast een lijntje.’ Een andere: ‘Nou, wat ik zie, heeft veel meer weg van XTC.’ Een derde: ‘Speed baart spoed.’ ‘Geen geintjes,’ verzoekt haar baas nu, ‘alsjeblieft. Ze is, denk ik, gewoon verliefd.’
[Engels] But Liz, with promptitude and pertness, Displaying a resplendent smile, A near-extravagant alertness, And murmuring, ‘When in doubt, file,’ Storms through (in spite of all distractions) A block of six Secure Transactions In record time. Her colleagues sigh: ‘Poor Liz - I'm sure she must be high.’ (One mutters: ‘Coke - she looks so hyper.’ Another. ‘Acid can be rough. I wonder where she gets the stuff.’ A third: ‘Speed leads to speed.’ With riper Worldliness, her boss says: ‘She's Hooked on a stronger drug than these.’)
[Duits] Liz zeigt nicht die geringste Schwachheit - das schönste Lächeln nur, ist keck; mit einer übermut 'gen Wachheit stürmt sie durch Akten, heftet weg, bewältigt eiligst auf die schnelle ein halbes Dutzend notarielle Beglaubigungen. Einer foppt: ‘Die arme Liz ist wohl gedopt?’ Ein andrer murmelt: ‘Liz ein Hascher?’; der nächste: ‘Liz hat wohl gespritzt? Ich frag' nur, wo sie das stibitzt?!’ ‘Mit Haschisch geht die Arbeit rascher.’ Der Chef (erfahren) meint: ‘Ich hoff, Liz hängt jetzt an viel stärkrem Stoff.’
2.54 Johns polshorloge bliept, zacht dwingend: half acht! Snel naar de bioscoop waar Liz en hij de film (‘Indringend!’) waarvoor ze gisteren op de loop gegaan zijn, willen zien: Fassbinder - geen tien minuten of ze zien d'r al niets meer in, en John stelt voor: ‘Waarom gaan we er niet vandoor?’ ‘Oké!’ ‘Mijn flat of jouw mansarde?’ ‘Dat maakt niet uit. Naar mij?’ ‘We gaan!’ Door 't daklicht schijnt de jonge maan en spoedig, tegen het benarde protest van Charlemagne in bedrijft het minnend stel de min.
[Engels] John's watch beeps out the hour of seven. Liz meets him, but this time outside A theater near the Tree of Heaven To see the movie they denied Themselves last night. They choose to tender Ill-judged obeisance to Fassbinder. Ten minutes of Veronika Voss And John says, ‘Liz, I'm at a loss. What's this about?’ ‘Beats me!’ ‘Your attic Or my flat?’ ‘Either! Mine?’ ‘Let's go.’ Through the skylight the Pleiads glow And soon, despite the operatic Dissonances of Charlemagne, The loving pair make love again.
[Duits] John's Quartz-Armbanduhr piepst um sieben. Liz wartet auf ihn vor der Tür zum Kino am ‘Palast der Lieben’, um einen Film zu sehen hier, der ihnen tags zuvor entgangen: der Fassbinder-Film hält gefangen sie zehn Minuten kaum. John spricht: ‘Was das nur soll, versteh' ich nicht.’ ‘Ist mir ein Rätsel.’ -‘Meine Wohnung? Zu deinen Studio?’ -‘Egal. Na komm!’ Es glüht der Sterne Strahl am Himmel. Auch wenn keine Schonung des Katers Jaulen ihnen lässt, wärmt wieder unser Paar das Nest.

[pagina 185]
2.55 Het minnend tweetal heeft gesmikkeld van de verboden vrucht, en goed, en om hun stralend hoofd heen wikkelt een halo zich van hartstocht. Moet het óók bejubeld nog, gehuldigd met hymnen, vroom en menigvuldig? Ach, lieve lezer, niet door mij, want bij zo'n liefdesrazernij verzinken nuchtere perspectieven in het Moeras van tederheid... Nee, daar ik zelf mijn dagen slijt in eenzaamheid, scheld ik hier liever. Wat durft dat stel verrukt te zijn, terwijl ik ween en zucht en kwijn?
[Engels] The loving pair has bit the apple Of mortal knowledge. As we see The rosy half-light of love's chapel Halo their ardent heads, should we Hymn them in accents hushed and holy? Forbear, O Gentle Reader. Slowly, Ah, slowly, from their whim-swept height Of rash delirium and delight All sober inklings of perspective Sink in the Wash of tenderness.... Far better, since my life's a mess. To spray the mooncalfs with invective. Why do they look so pleased, when! Am loverless, and pine, and sigh?
[Duits] Das Liebespaar hat angebissen am Apfel der Erkenntnis. Soll mit Heiligenschein ich ihr Kissen bekränzen, dass mit Hymen voll sie preisend ich erhaben schmachte? Lass sein, geneigter Leser! Sachte versinkt im Strom der zärtlichkeit der Anflug jeder Nüchternheit, sind hochgestochenen Genüsse im Fiebertaumel abgesackt... Mein Leben ist jedoch vertrackt: ich gönnte ihnen Böllerschüsse! Warum sind beide so verliebt, wenn es für mich nicht Liebe gibt?
2.56 Wie zei er ook weer: ‘Op de keper beschouwd is liefde huidcontact?’ Er volgen weken nu van dwepen, er wordt gekoerd, gekust, gepakt. Terwijl voor John ‘schat’ heel gewoon is, heet hij voor Liz zelfs ‘mijn Adonis’. Ach, verder ook verloopt verbaal contact nog slechts in brabbeltaal. En hun instincten zijn haast dierlijk, steeds slaat de vlam weer in de pan. In plaats van humor, geest, elan, te tonen voeren zij, heel sierlijk, een pas de deux op, als verdoofd door Walkman Amor op hun hoofd.
[Engels] Who was it said, ‘Love is the friction Of two skins’? From ‘Your place or mine?’ There follow weeks of sweet addiction To insular if sparkling wine. Liz, now addressed by John as ‘honey,’ Responds to him with ‘funny bunny.’ Their diction has, alas, become Incomprehensible and numb. Their brains appear to be dissolving To sugary sludge as they caress. In lieu of fire, force, finesse, We have a ballet now involving A pretty pas de deux instead, With common Walkmans on their head.
[Duits] Wer sprach einst: ‘Liebe ist bloss Reibung von Körpern’? Nach ‘Wohin? Zu dir?’ folgt wochenlange Einverleibung des feurig-eignen Elixier. John, jetzt von Liz gerufen ‘Schätzchen’, ihr antwortet mit ‘Schnuckel-Kätzchen’. Obskur und unverständlich wirkt, was sich in ihrem Gurren birgt. Beim Schmusen scheint wohl zu zerschmelzen ihr Geist zu zuckersüssem Brei. Statt Feuer, Kraft und Reiberei sehn wir sie als Ballett sich wälzen im Pas-de-deux, wie nie zuvor mit schlichtem Walkman überm Ohr

[pagina 186]
2.57 Aan dat stel stakkers afgemeten, is liefde minder blind dan stom. Hun taalgebruik raakt zo versleten dat ik me voor hen schaam. Dus, kom we laten ze alleen, de yuppies, gelukkig als twee speelse puppies, of duifjes, naast wier zoet gekoer zelfs Bel of Oor nog slim en stoer afsteekt. We laten ze hun ficties, Arcadië, Utopia, hun droomland waar ze hopen, ja!, dat er verdriet nooit, noch conflict is. Ofschoon... Maar hoe het met ons stel nu verder gaat, hoort u nog wel.
[Engels] Judged by these artless serfs of Cupid, Love is not blind but, rather, dumb. Their babblings daily grow more stupid. I am embarrassed for them. Come, Let's leave them here, the blesséd yuppies, As happy as a pair of puppies, Or doves, who with their croodlings might Make even Cuff and Link seem bright. Let's leave them to their fragile fictions Arcadia, Shangri-la, Cockaigne A land beyond the reach of pain Except for two slight contradictions, To wit... but what transpires next Is furnished later in this text.
[Duits] Misst man's an Amors tumben Knechten ist Liebe mehr als blind: borniert! Ihr Plappern wird tagtäglich schlechter. Ich bin für sie zutiefst geniert. Lasst sie in ihrem trauten Bunde zufrieden wie zwei junge Hunde, wie Täubchen, deren Turtligkeit lässt scheinen Krag-'n-Knopf gescheit! Nun, überlasst sie ruhig der küche von Wunschtraum, Überfluss, Fiktion in paradiesischer Region - bis auf zwei kleine Widersprüche... Jedoch, was folgen soll demnächst, wird später euch erzählt im Text.	voetnoot* Alexander Pushkin, Eugene Onegin, translated by Charles Johnston with an introduction by John Bailey, Penguin 1977, pag. 29.

Vorige Volgende

The Golden Gate II Vikram Seth (Vertaling Paul van den Hout / Dr. Eberhart Breidert)

Voorwoord

2.1

[Engels]

[Duits]

2.2

[Engels]

[Duits]

2.3

[Engels]

[Duits]

2.4

[Engels]

[Duits]

2.5

[Engels]

[Duits]

2.6

[Engels]

[Duits]

2.7

[Engels]

[Duits]

2.8

[Engels]

[Duits]

2.9

[Engels]

[Duits]

2.10

[Engels]

[Duits]

2.11

[Engels]

[Duits]

2.12

[Engels]

[Duits]

2.13

[Engels]

[Duits]

2.14

[Engels]

[Duits]

2.15

[Engels]

[Duits]

2.16

[Engels]

[Duits]

2.17

[Engels]

[Duits]

2.18

[Engels]

[Duits]

2.19

[Engels]

[Duits]

2.20

[Engels]

[Duits]

2.21

[Engels]

[Duits]

2.22

[Engels]

[Duits]

2.23

[Engels]

[Duits]

2.24

[Engels]

[Duits]

2.25

[Engels]

[Duits]

2.26

[Engels]

[Duits]

The Golden Gate II Vikram Seth
(Vertaling Paul van den Hout / Dr. Eberhart Breidert)