De Tweede Ronde. Jaargang 14
(1993)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 81]
| |
Vertaalde poëzie | |
[pagina 82]
| |
Zeven gedichten
| |
EgoЯ - слабый сын больного поколенья
И не пойду искать альпийских роз,
Ни ропот волн, ни рокот ранних гроз
Мне не дадут отрадного волненья.
Но милы мне на розовом стекле
Алмазные и плачущие горы,
Букеты роз увядших на столе
И пламени вечернего узоры.
Когда же сном объята голова,
Читаю грез я повесть небылую,
Сгоревших книг забытые слова
В туманном сне я трепетно целую.
| |
Twee zeilen van een bootWaar wij ons op zee ook bevinden,
In hitte en kou lotgenoot,
We ademen eendere winden,
Twee zeilen tezaam op één boot.
We zijn door visioenen verbonden,
Door stormen van hartstocht vereend,
Het lot echter trok onomwonden
Een streep die ons scheidt tot het eind.
In 't sterrenloos zuiden, bij nacht,
Als minnaars zich vrijuit vermaken,
Ontberen slechts zeilen de kracht
Elkander verhit aan te raken...
| |
ДВА ПАРУСА ЛОДКИ ОДНОЙНависнет ли пламенный зной
Иль, пенясь, расходятся волны,
Два паруса лодки одной,
Одним и дыханьем мы полны.
Нам буря желанья слила,
Мы свиты безумными снами,
Но молча судьба между нами
Черту навсегда провела.
И в ночи беззвездного юга,
Когда так привольно-темно,
Сгорая, коснуться друг друга
Одним парусам не дано...
| |
[pagina 83]
| |
Op de bodemBen een brokstuk en lig op de bodem,
En het water kleurt groen als het gras.
Mij wordt nooit meer een uitweg geboden
Uit de loodzware schemer van glas.
Ik herinner me wolken, de zigzag
Van de vlucht, marmersteen, de fontein,
Het bassin waar ik even op neerzag
En een nevel van aquamarijn.
En te oordelen naar het gefluister
Dat mijn sombere rust wreed verstoort,
Zoekt Andromeda mij in mijn duister,
Heft de stomp van haar arm en leeft voort..
| |
Я НА ДНЕЯ на дне, я печальный обломок,
Надо мной зеленеет вода.
Из тяжелых стеклянных потемок
Нет путей никому, никуда...
Помню небо, зигзаги полета,
Белый мрамор, под ним водоем,
Помню дым от струи водомета,
Весь изнизанный синим огнем...
Если ж верить тем шепотам бреда,
Что томят мой постылый покой,
Там тоскует по мне Андромеда
С искалеченной белой рукой.
| |
Bij een portret van Dostojevski't Geweten werd in hem tot dichter en profeet,
En in hem huisden Karamazovs en demonen,
Maar wat op ons nu overkomt in warme tonen
Was voor hemzelf een kwellend vuur, verzengend heet.
| |
К ПОРТРЕТУ ДОСТОЕВСКОГОВ нем Совесть сделалась пророком и поэтом,
И Карамазовы и бесы жили в нем, -
Но что для нас теперь сияет мягким светом,
То было для него мучительным огнем.
| |
Zwarte lenteLuid koper galmde rond de kist
Die langzaam voortbewoog.
Een neus van was stak in de mist
Vanuit de kist omhoog.
Ontbrak het soms zijn borst aan lucht
En snakte hij daarnaar?
De sneeuw was vuilwit, grauw het licht,
De rulle wegen zwaar.
| |
ЧЕРНАЯ ВЕСНАПод гулы меди - гробовой
Творился перенос,
И, жутко задран,восковой
Глядел из гроба нос.
Дыханья, что ли, он хотел
Туда, в пустую грудь?..
Последний снег был темно-бел,
И тяжек рыхлый путь.
| |
[pagina 84]
| |
[Nederlands]Niets dan een matte rijplaag lag
Dun over 't rottend lijk.
Bot wierp de zwarte lentedag
Zijn blik in d'ooggelei -
Van houten daken, uit een krocht,
Vanaf gezichten vaal,
Van vogelvleugels log van vocht
Langs akkers doods en kaal...
O zwaar is onze levensgang,
Een weg vol tegenspoed,
Maar niets op aarde is zo wrang
Als dood die dood ontmoet.
| |
[Russisch]И только изморозь, мутна,
На тление лилась.
Да тупо черная весна
Глядела в студень глаз -
С облезлых крыш, из бурых ям,
С позеленелых лиц...
А там, по мертвенным полям,
С разбухших крыльев птиц...
О люди! Тяжек жизни след
По рытвинам путей,
Но ничего печальней нет,
Как встреча двух смертей.
| |
SlapeloosheidHet vuur dooft aan de horizont,
Onder het aardse roet bedolven,
Contouren raken afgerond,
Vervloeien in de schaduwgolven.
Vannacht word ik van slaap beroofd:
Zolang mijn lippen God toezingen
Ontwaar ik woorden in mijn hoofd
Die steeds opnieuw elkaar verdringen.
Ik lig en schaduwen gaan rond.
Verborgen, aan het zicht onttrokken
Verrijzen zwammen uit de grond
En kruipen wijzers over klokken.
| |
БЕССОННИЦА РЕБЕНКАОт душной копоти земли
Погасла точка огневая,
И плавно тени потекли,
Контуры странные сливая.
И знал, что спать я не могу:
Пока уста мои молились,
Те, неотвязные, в мозгу
Опять слова зашевелились.
И я лежал, а тени шли,
Наверно зная и скрывая,
Как гриб выходит из земли
И ходит стрелка часовая.
| |
[pagina 85]
| |
November
| |
НОЯБРЬ
|
|