De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 58]

Drie gedichten
Jean Pierre Rawie

Foto

Mijn moeder heeft de foto uitgekozen
die na zijn dood het meeste op hem lijkt.
Naarmate langzaam de meedogenloze,
mij nog veranderende tijd verstrijkt,

fixeer ik hem steeds meer in deze pose,
het raam, de stoel, het boek dat hij bekijkt;
en al mijn komende metamorfosen
worden door mij aan dit portret geijkt.

Straks ben ik even oud als hij op deze
foto. Nog even, en wat is geweest
wordt weer zoals het was in den beginne.

Dezelfde sluitertijd. Ik zit te lezen
in deze kamer, en het licht valt binnen
door een verdwenen raam waarbij hij leest.

[p. 59]

Verloop

Ik doe de dagelijkse dingen
volgens een vastgestelde wet,
en de seizoenen die vergingen
zijn per kalender bijgezet.

En niemand ziet dit onbewogen
verloop de kalme wanhoop aan,
waarmee ik alles voor mijn ogen
zag worden en teloor zag gaan.

Maar wat verdween, te allen tijde
weet ik diegenen om mij heen
van wie ik zonder tranen scheidde,
en die ik tranenloos beween.

[p. 60]

Ten leste

Ik weet niet welke weg je neemt;
de sterren gaan hun baan ten einde
en straks is mij het dichtstbijzijnde,
het langst gewetene weer vreemd.

Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.

Nu worden wij nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij op het eind ter zijde
als ik de einder overschrijd.

Wij hebben alles nog te goed
wat ons het leven heeft ontnomen:
uit welke verten ook, wij komen
elkaar ten leste tegemoet.