De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 55]

Drie gedichten
Gera Plas

Bij zonsopgang

Ontwaakt zij stil
naar raam en vensterbank,
de halfvergane planten.
Haar lichaam willoos, zwaar.

En op de plank een souvenir.
Toen zij nog liep.
Het huis door en de straat in.
Moeizaam evenwel, maar toch.
Keert haar geest terug
naar dagen, die vergleden.
Was zij dat niet,
die fietste in de storm en zwom?

Ja, dánste! Of ze mocht of niet.
Want benen droegen elk verdriet.
De angst, die haar verlamde:
geen kind van Hem te zijn.

De ochtend is als dood.
Het raam, de vensterbank, de planten.
Haar lichaam willoos, zwaar.
Een witte vrouw lacht goedemorgen.

En wie Hij is of was:
ze weet het echt niet meer.
Dat is ze maar vergeten.
Ja zuster, 't gaat wel weer.

[p. 56]

Van de stilstaande zon

Te grote ogen heeft dit kind
voor 't kopje, dat geen zinnen kent.
En ik vraag mij of in dit onvolmaakte
geen groter wijsheid schuilt.

Wel weet ik, dat ik nooit
een onschuld zag als deze.
Zo'n telkens nieuw ontwaren
van hetgeen hij voor zich vindt.

Terwijl hij mank gaat met een glimlach
en een simpel werktuig door de dagen.
Getrouwe imitator van een stille man.
De hamer achter vader dragen.

En 't scheve lijfje groeit zonder belofte.
Zijn stem, reeds niet meer van een kind,
klinkt weer in eindeloos herhalen
en blij herkennen van wie hij bemint.

‘Mammie, mammie.’
Slechts twee tonen.
Als een lied op het strand
van de stilstaande zon.

[p. 57]

Zijn

Voorbij de tijd en uren
waar oude vrouwen zwijgen
en liefde voor de poes
nu niets er meer toe doet

het water in de ketel
zingt, het diertje spint
de boontjes al gedopt
voor straks, zwart-wit portret
van toen hij bloosde, nog
zoveel beloofde

God rest his soul
en zij haar eigen...