De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 61]

Vier gedichten
Renée van Riessen

Het donker van de tijd

‘Winter’ zegt het getijdenboek,
en schrijft me door het venster voor
wat ik te doen heb in december:

Verbrand het tuinvuil dat half warm
te rotten ligt onder de bladeren,
en zoek de sleutel van het botenhuis.

Bevrijd de ziel die als een boei
in de stroom vastligt. Knip de anker-
ketting los. Sluit haar niet af

voor wat gebeuren moet. Dagenlang zal ze
zich in tijdloos donker - de dag is nu niet meer
dan voortgezette schemer - overgeven

aan bespiegelingen. Wat haar overkwam
zal geopenbaard en leesbaar worden.
Ten slotte zal ze trachten op te stijgen

met de vogels die in V-formatie
dagenlang al verleidelijk overvliegen.

[p. 62]

IJsselbrug

Al wil je nimmer naar een overkant,
daar ligt de brug, een kattedarm gespannen,
draadvoorzichtig.

Herfstmorgens brengt zij door
gelijk een glinsterende oude dame:
parelketting en haarnetje windbewogen
geklemd tussen vastere spijlen.

De winterstorm waait haar niet weg,
noch treiterend, noch teisterend.
Zij houdt haar voeten ijselijk
in de harde oevers geklemd.

Brutale zeilschepen, de mast omhoog
laat zij passeren met een heupzwaai
- ‘élevez’. Een oud ballet.

Zij, bijna honderdjarige en tevens eerbiedwaardige,
die nederig neerligt in het straatlawaai,
zij is de mooiste, ik weersta haar niet.

Hier aan de kant wacht ik op haar bevelen.
‘Wat zal ik doen, vanavond komen weer
om slenterend je rimpelvel te strelen?’

[p. 63]

Het huis

Niet lang duurde het breken van ons huis.
De serre bleef nog even zweven
en gaf een doorkijk op het leven:
met elke kamer opende een kluis.

De schoorsteenmantel ligt vreemd andersom,
en zichtbaar werd de binnenkant van muren.
Verborgenheid kan nu niet langer duren.
Tot heel de buurt zeggen de resten: ‘kom’.

(Twintig jaar Times viel met een doffe klap
neer in het puin. Alsof bewezen
moest dat hier iedereen kon lezen.
Er zitten slakken aan de wenteltrap.)

Het stof trekt langzaam van de bouwval op.
Nu weten we: wij waren koningskinderen,
Voordat de kou valt moeten wij een woning vinden.
Buurmeisjes spelen in de kelder met mijn pop.

[p. 64]

Bij Hokusai
‘De rivier Tone, in de provincie Shimosa’

Tussen stroom en lucht de man
zijn lichaam in het zeil vergroot.
Dat is doorzichtig, zoals ziel,
het overstemt zijn kleine boot.

Zoveel beweegt. Maar ging het schip voor anker?
Waar liet de visser zijn verzwaarde lijn
de diepte peilen? Of is dit gevecht
van zeil, wind, golven louter schijn?
Speelt hij inspanning? Zou zijn schat
al op het droge zijn?

Gaandeweg komt het evenwicht.
De man staat rechtop in het licht.
Hij wacht, beweegt, zoekt scherper zicht.
Dan wordt het donker. Gaandeweg
trekt om hem heen de nevel dicht.