De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 49]

Drie gedichten
Jan Dullemond

Winterwandeling

Riet spiegelt in plassen op het ijs; het gras
bewaart een herinnering van groen onder rijp.
Een verdichtende mist maakt het park
overzichtelijk binnen het staketsel
van zwarte bomen. Dit vlak
tussen mist en aarde kent geen wind,
geen kou, tot een meeuw, in een korte vlucht,
vèrdragend tegen zijn onzichtbaarheid krijst.
Dan is er weer geen wind, geen kou;
een stilte klinkt het laatste ruisen in.
Reigers neigen afwachtend naar wit
langs het ijs.
Aan de overkant roept het heldergeel
vierkant van aardgas
mij weer terug.

[p. 50]

Geen woord bracht de dag op gang

Drie dagen in bed zonder noodzaak
als in een gedemilitariseerde zone
waar de klokken zwijgen
uit verlangen naar vrede.
We bleven alleen in bed omdat we elkaar
al halfslapend lagen te strelen
met nietszeggende woorden waarin geen wil klonk
dan gehoord en gestreeld te worden.
We vergaten de woorden als agenda
waarin beschreven ligt wat we willen of moeten,
maar spraken, we spraken en spraken tot we ons stortten
in een tomeloos zwijgen,
een oorverdovend zwijgen,
een oogstrelend zwijgen,
zwijgen tot we weer insliepen
in woorden waarin elk zicht verdween,
waarin alleen zacht het verlangen klonk
naar het volgend zwijgen;
elke keus ontnamen we onszelf
in vrije wil om elkaar te zien
als enig doel. Geen besluit dreef
ons uit bed, afspraken werden vergeten.
De tijd was verstomd tot buiten de grenzen van dat bed
die drie dagen waarin niets gebeurde
om nooit meer te vergeten.

[p. 51]

Isoleren

Het is een standaardprocedure;
iemand controleert of alles in de isoleer
aanwezig is: matras, deken, scheurhemd en papieren broekje
- met het oog op zelfmoord - en voldoende bekers water,
maar verder niets;
een ander belt de afdelingen af
voor voldoende mannen.
Je wacht op iedereen
en vertelt ze wat er aan de hand is.

Dan ga je naar hem toe
met tien man
en vertelt hem dat hij zo gespannen is
dat het niet langer gaat op de afdeling
en we hem gaan isoleren
omdat hij anderen bedreigt.
Een kop groter kijkt hij op je neer
in verbaasd onbegrip
en beent met grote passen
naar de deur van de zitkamer
waar iedereen zich onzichtbaar wil maken
en schreeuwt naar binnen
tegen niemand: