De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 47]

Twee gedichten
Gré Buitenwerf

Thuis, ofwel

Van water en brood schrijf ik. En van
de grootste koffer van de vliering
waar het hele huis inpast. Die
neem ik mee als ik ga ontsnappen;
ik ga van stad naar stad.

En laat ik hem achter - soms
lukt mij dat - dan valt hij stil
tegen een bank en wacht,
maar in hem mort het, zweet
trekt vlekken in het leer - vaag.
Een muur verschijnt en ijzeren kozijnen,
een doorgang, de keuken met om de tafel
mijn gezin: ik ruik het eten.

De manieren zijn verfijnd, niets is er
dat dreigt; de zachte tekens worden
eerst in mijn maag een vuist. Als ik mij
ontspan, keer ik als vanzelf weerom.

[p. 48]

Hannie

Ze woog naar niets, kreeg ik in een brief.
Misschien bedoelde ze te vallen als een blad:
kalm, om nauwelijks de grond te raken.

Daar waar ze viel, op dezelfde plek,
hoorde ik voor het eerst gaten in haar lach
wanneer ze wegkeek, in triomf haar lippen hardde.
Steeds sneller sprong zij, terwijl het springtouw
een vliesdunne koepel rond haar lichaam werd:

koud glas en adem. Pas toen zij oog kreeg
voor dat kind, brak de spanning bij haar af,
werd zij doorzichtig.