De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 220]

Conceptio artis
Pentti Saaritsa^*
(Vertaling Adriaan van der Hoeven)

Iets wat me niet helemaal duidelijk wordt,
een grotschildering, inscripties op een oude muur,
de trillers van een pentatonische fluit, micro-intervallen,
tekens op de huid van een ongeboren lam,
in een vreemde taal maar met vaste hand geschreven, altijd
een bedoeling, een vraag of een antwoord
dat je krijgt of raadt, iets
wat je meteen begrijpt, maar niet
verklaren kunt,
niet dan na verloop van jaren
als je de deur hebt geopend en de weg hebt afgelegd
en lang, lang al hebt vertrouwd op
wat je nog niet hoort, niet ziet,
op je eigen voorgevoel, en je tot je afgrijzen bemerkt
dat er reden was voor al je angst,
dat alles waar is
wat je kunt en doet.

* Pentti Saaritsa (1941), net als Rossi linksradicaal en kenner van Latijns Amerika, waarover hij ook doceerde. Hij schreef enigszins surrealistische, maatschappijkritische en tegenwoordig metafysisch gekleurde poëzie. Vertaalde o.a. Neruda, Márquez en Lorca.

Conceptio artis

Jotakin mistä et aivan saa selvää,
luolakuva, raaputus vanhassa muurissa,
pentatonisen huilun luritus, mikrointervallit,
syntymättömän karitsan vuotaan piirretyt merkit,
oudolla kielellä mutta vakaalla kädellä, aina
jokin tarkoitus, jokin kysymys tai vastaus
jonka opit tai aavistat, jotain
minkä heti ymmärrät, mutta selittää
et osaa,
et ennen kuin vuosien kuluttua
kun olet avannut oven ja kulkenut tien
ja kauan, kauan jo luottanut siihen
mitä et vielä kuule, et näe,
omaan aavistukseesi, ja kauhuksesi huomaat
että kaikkeen pelkoosi
oli aihetta, kaikki on totta
minkä osaat ja teet.

[p. 221]

[Nederlands]

Een wond kan bijna fictief zijn.
En vers bloed is altijd mooi.
Maar de pijn opent haar kroonbladen, afgrijzen
steekt de kop op en volgt ons als een hond.
Zij is ouder dan wij
en lijkt ons te kennen.
Het genot en de dood gooien het op een akkoordje
achter onze rug; in hun gesprek
valt soms je eigen naam.
En tenslotte gebeurt het altijd, er weerklinkt
wellicht de weerzinwekkende klap van een ongeluk,
ergens slaat een deur, ergens klinkt een kreet
of is het stil.
De zon komt niet op. Jij was het.

[Fins]

Haava voi olla melkein olematon.
Ja veri tuoreeltaan on aina kaunista.
Mutta kipu aukaisee terälehtensä, kauhu syntyy
ja seuraa meitä kuin koira.
Se on meitä vanhempi
ja näyttää tuntevan meidät.
Nautinto ja kuolema tekevät hämäriä kauppojaan
selkämme takana; niiden keskustelusta
erottaa toisinaan oman nimensä.
Ja lopulta aina tapahtuu, kuuluu kenties
onnettomuuden tympeä jysähdys,
jossain käy ovi, jossain huuto
tai hiljaisuus.
Aurinko ei nouse. Sinä se olit.