De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 222]

Twee gedichten
Kirsti Simonsuuri^*
(Vertaling Adriaan van der Hoeven)

Reis naar arctische gebieden

Mist verdiept deze leegte slechts.
Ik zie alleen het raam, mijn eigen gezicht,
ik zie de kou die mijn ogen vastvriest.
Ik herinner me hoe ik als kind geloofde
dat de wereld ophield bij Hammerfest,
dat de wereld eindigde in een ravijn,
met daarachter niets dan mist, dat geloofde ik.
Ik ben naar het noorden gekomen, omdat er iets
in mij is opgehouden, ik ben dodelijk vermoeid
ben mijn kompas kwijt, de naald stond nooit
stil, ik ben het kwijtgeraakt in de sneeuw.
Hoorde ik maar uit de mist
de hoorn van een schip
dan zou ik weer weten waarheen.

* Kirsti Simonsuuri (1945). Schrijfster en filosoof. Bij uitstek internationaal georiënteerd. Ze woonde en werkte veel in het buitenland. In haar poëzie klinkt sterk de klassiek Europese literaire traditie door. Uit het plan een biografie van Simone Weil te schrijven ontstond de novelle De duivelsjongen.

[Fins]

Matka arktisille seuduille
Sumu vain syventää tätä autiutta.
En näe kuin ikkunaruudun, oman kuvan
näen kylmän joka jäätää silmäni umpeen.
Muistan kun lapsena uskoin maailman
loppuvan Hammerfestiin, maan päättyvän rotkoon
jonka takana on vain sumu, näin uskoin.
Olen tullut pohjoiseen koska jokin
on minussa loppu, olen kuolemanväsynyt
kadottanut kompassini, sen neula ei koskaan
pysynyt hiljaa, se on hukkunut hankeen.
Jos kuulisin sumun keskeltä
laivan huudon, löytäisin taas suunnan.

[p. 223]

Voordat

De bladeren worden goud en het wordt kouder
in de herfst blijven de gedachten achter in de plooien van de zomer
ik ben de vier jaargetijden lange schoot van de nacht
ik betast, omhels, nestel me
als de zon ons samensmelt
zoals het brons en de edelstenen ogen
een vuurtoren voor onbekende schepen
een reddingsboei voor kinderen
voor de in havens verwekten.

Zo schuimt de zee en na de zomer
is de naar zee smakende ketting van zomers
uit winter en ijs gedreven.
Je kunt al door de bladeren heen zien
de ochtend wordt langzaam wit van mist
ik zit in het hart van de wereld
ik ken geen verlangen, maar gemis
maakt me tot een herfstblad
en ik schitter, het is goed
om je onder de mensen te begeven,
ze in je nabijheid toe te laten
het Europa der vreemden is bijna klaar
voor een blijvende vriendschap.

Ennen kuin

Lehdet muuttuvat kullaksi ja viilence
syksyllä ajatukset jäävät kesän helmoihin
olen neljän vuodenajan pituinen yön syli
kosketan, syleilen, kietoudun
kun aurinko sulattaa meitä yhteen
niin kuin pronssin ja jalokivisilmät
majakka tuntemattomille laivoille
pelastusrengas lapsille
satamissa siitetyille.
Näin meri huuhtoo ja kesän jälkeen
on kesien merenmakuinen ketju
talvesta ja jäästä pakotettu.
Lehtien läpi voi jo nähdä
aamu valkenee hiljaa sumusta
olen maailman sydämessä
en tunne ikävää, mutta kaipuu
tekee minut syyslehdeksi
ja hohdan läpi, ihmisten luokse
on hyvä mennä, antaa heidän lähestyä
vieraitten Eurooppa on kohta valmis
kestiystävyyteen.