De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 203]

Drie gedichten
Jarkko Laine^*
(Vertaling Adriaan van der Hoeven)

Hotel Vergetelheid

De wolken omhelzen de uitlaat, als
de vrouwen in hun Buick naar de stad rijden.
Aan Homerus vragen ze, is dit de weg
naar de Wereldtentoonstelling?
Nee ladies, antwoordt hij,
aan deze weg ligt Hotel Vergetelheid.

Bij de bushalte in een rieten stoel zit
Billy the Kid pijlen af te schieten op de zon.
De vrouwen stappen uit de auto,
rijden we nog goed?
Nee, antwoordt hij,
en spuugt zijn kauwgom uit,
aan de overkant ligt Hotel Vergetelheid.

* Jarkko Laine (1947). Eindredacteur van het leidende literaire tijdschrift Parnasso. Begon als Fins Underground-schrijver (hij stelde een bloemlezing met Underground-teksten samen) en sprak zich uit voor o.a. anarchisme en vrije liefde.

Hotelli Unohdus

Pilvet syleilevät pakoputkea, kun
naiset ajavat kaupunkiin Buickillaan.
Homerokselta he kysyvät, tätäkö tietä
pääsemme Maailmannäyttelyyn?
Ette, hän vastaa, leidit,
tämän kadun varrella on Hotelli Unohdus.

Pysäköintipaikalla istuu korituolissa
Billy the Kid ja ampuu jousella aurinkoa.
Naiset nousevat autosta,
vieläkö olemme oikealla tiellä?
Ette, hän vastaa
ja sylkee purukummin suustaan,
kadun toisella puolella on Hotelli Unohdus.

[p. 204]

[Nederlands]

In de foyer draaien de karossen door de arena
en van de startbaan stijgt een vergulde Boeing op.
Ben Hur zit met een koptelefoon in de tobbe,
op de radio zingen Bill Haley en het Operakoor.
Het orakel van Delfi is aan de telefoon
en fluistert in de hoorn:
Hallo! Inderdaad, dit is Hotel Vergetelheid.

Nietzsche is gekleed als piccolo,
hij verstopt zich achter de ficus,
want alle hovelingen komen het terras op.
Sneeuwwitje laat haar Bonnie Parker-masker vallen
en roept naar de soldaten:
‘Achter die ficus!’
En een salvo schoten galmt door Hotel Vergetelheid.

Catharina de Grote en Rudolf Valentino
vragen het orkest om een Argentijnse tango.
De vrouwen lopen over de met gras bedekte trap,
de deur van de lift staat open en Nietzsche huilt zacht.
In de kroonluchters branden de kaarsen
en Marilyn Monroe glimlacht op het witte doek:
‘Ja, een kamer is er voor U altijd, kom naar Hotel Vergetelheid.’

[Fins]

Katariina Suuri ja Rudolf Valentino
pyytävät orkesterilta argentiinalaisen tangon.
Naiset kulkevat ruohon peittämiä portaita,
hissin ovi on jäänyt auki ja Nietzsche itkee hiljaa.
Kattokruunuissa palavat kynttilät
ja valkokankaalla hymyilee Marilyn Monroe:
‘Kyllä, voit aina saada huoneen, tule Hotelli Unohdukseen.’

Hotellin aulassa kiertävät valjakot areenaa
ja kiitoradalta nousee kullattu boeing.
Ben Hur istuu ammeessa kuulokkeet korvillaan,
radiossa laulavat Bill Haley & Oopperan kuoro.
Delfoin oraakkeli on puhelinkeskuksessa,
hän kuiskaa luuriin:
Halojaa! Kyllä, tämä on Hotelli Unohdus.

Nietzsche on pukenut ylleen hissipojan puvun,
hän juoksee piiloon fiikuksen taa,
sillä terassille saapuu koko hoviväki.
Prinsessa Ruusunen poistaa bonnie parker-naamion
ja sotilaille huutaa:
‘Tuon fiikuksen takana!’
Ja kiväärien yhteislaukaus kiirii Hotelli Unohduksessa.

[p. 205]

[Nederlands]

De vrouwen openen de deur van de kamer,
op de rand van het bed zit Attila
hardop regels uit ‘Paradise Lost’ te lezen.
De vrouwen trekken zich terug
en dan merkt Attila hen op:
Let er maar niet op, zegt hij,
alle kamers zijn verkeerd in Hotel Vergetelheid.

Het circus heeft zijn tenten opgeslagen
in de hal op de vijfde verdieping.
Cyrano de Bergerac klimt in een ladder
en nodigt de vrouwen uit voor de voorstelling.
De trapezes zwaaien niet meer heen en weer,
en zo dadelijk begint het vuurwerk in Hotel Vergetelheid.

Het is de ochtend na de Miss-verkiezingen
en de koningin is alleen achtergebleven met haar mantel.
In de foyer gooien politiemannen een graf dicht
en de jukebox spuwt munten uit.
Valentino is in de orkestbak in slaap gevallen
en de televisies hebben hun ogen gesloten.
Op straat ligt de Buick op zijn kop
en de wind duwt de vlammengloed naar Hotel Vergetelheid.

[Fins]

Naiset avaavat huoneen oven,
vuoteen reunalla istuu Attila
ja lukee ääneen Kadotetun Paratiisin säkeitä.
Naiset vetäytyvät pois
ja silloin Attila huomaa heidät:
Älkää suotta, hän sanoo,
kaikki huoneet ovat vääriä Hotelli Unohduksessa.

Sirkus on pystyttänyt telttansa
kuudennen kerroksen halliin.
Cyrano de Bergerac nousee tikkaita
ja kutsuu naiset näytäntöön.
Trapetsit ovat lakanneet keinumasta,
ja kohta alkaa ilotulitus Hotelli Unohduksessa.

On kauneuskilpailujen jälkeinen aamu
ja kuningatar jäänyt yksin viittansa kanssa.
Aulassa täyttävät poliisit hautaa
ja levyautomaatti sylkee kolikot takaisin.
Valentino on nukahtanut orkesterikorokkeelle
ja televisiot sulkeneet silmänsä.
Kadulla on Buick kaadettu kumoon
ja tuuli painaa liekkien kajon päin Hotelli Unohdusta.

[p. 206]

O heer Q, Dood met duizend gezichten!

Doe je masker af
en de zon zal als ijs
onze stad verbranden.

We zijn allemaal engelen,
we zijn blind en zien
de Geboorte.

De varkens zijn aan de macht gekomen
en wij zijn de kinderen van de zwarte sneeuw.

De varkens zijn aan de macht gekomen
en wij zijn de woestijn en het gedrang.

Flakkerend abc!
Midden op straat rijst een café op
en in een hoek ervan kreunt
een uit vlees gesneden flipperkast.
Hoe dansen de vingers!
Hoe fonkelen de oogappels!
De jukebox schreeuwt het uit als een lied
en de vloer is de herfst, een donkere wolk.

De varkens zijn aan de macht gekomen
En wij zijn een deur zonder hengsels.

De varkens zijn aan de macht gekomen
En wij zijn de bloemenpracht van het
ziekenhuis.

Wij zijn een kloof boven een kloof,
toenemende snelheid tot op de grond,
gebrul.

Oi hra Q, tuhatkasvo Kuolema!

Riisu naamiosi
ja aurinko kuin jää
polttaa kaupunkimme.

Me olemme enkeleitä kaikki,
me olemme sokeita ja näemme
Syntymän.

Siat ovat nousseet valtaan
ja me olemme mustan lumen lapset.

Siat ovat nousseet valtaan
ja me olemme autiomaa ja tungos.

Roihuavat Aakkoset!
Keskelle katua nousee kahvila
jonka nurkassa voihkii lihasta
veistetty flipperi.
Miten sormet tanssivat!
Miten iskevät valoa silmämunat!
Levyautomaatti parahtaa kuin
laulun
ja lattia on syksy, tumma pilvi.

Siat ovat nousseet valtaan
ja me olemme ovi vailla saranoita.

Siat ovat nousseet valtaan
ja me olemme sairaalan
kukkapaljous.

Me olemme kuilu kuilun yllä,
pohjaan saakka kiihtyvä vauhti,
karjaisu.

[p. 207]

[Nederlands]

Het leven, als je ervan proeft,
is prachtig en noodlottig,
een lange donkere zigeuner die aan een tafeltje in de hoek
nipt aan zijn whisky, een vrouw wie weet
op haar paasbest gesluierd, de tepels als levend ijs.

Het leven, alleen het woord is al romantisch,
als je ervan proeft, Robin Hood, eik,
duister ongeketend als een grote rivier,
glazen vlammen voor de dood.

Het leven, witter dan linnen. Maar ook donker, gevaarlijk.
Als je ervan proeft.
Een brok geaderd graniet,
zwart vlees en kruiden.
Het leven, als je leeft. Voorzichtig balancerend.
Als je ervan proeft. Het is overvol water.

[Fins]

Elämä, kun sitä maistelee,
se on komea ja kohtalokas,
pitkä tumma muukalainen joka nurkkapöydässä
särpii viskiään, nainen kukaties
harsohepenissään, nännit kuin elävä jää.

Elämä, jo sanana romanttinen,
kun sitä maistelee, Robin Hood, tammipuu,
synkkä kahleeton kuin iso joki,
lasilickit ennen kuolema.

Elämä, valkoisempi palttinaa. Mutta myös tumma, vaarallinen.
Kun sitä maistelee.
Graniitinkappale jossa on kuin verisuonia,
musta liha ja yrtit.
Elämä, kun elät. Varovasti ja tasaten.
Kun sitä maistelee. Se on kukkurapäinen vesi.

[p. 208]

Prentbriefkaart

Titiaan schilderde de vrouw
die op een divan ligt en met haar hand
haar schaamte bedekt. Die hand is blauwachtig
alsof de vrouw het koud heeft,
en dat schilderij is een prentbriefkaart.
Iedere herfst herinner me ik die vrouw
als de wind de bladeren door de straat jaagt,
de bomen uitgekleed, de bladpalmen
vergaan. Die vrouw, ongetwijfeld al
eeuwen vergaan, er groeien al bomen,
of als ze slagveld is geworden,
zag de stervende mensheid, kunst-
minnaars, kunstenaars elkaar
aan het spit rijgen. Als varkensvlees
op een feestdag at moeder aarde haar kinderen.
En die vrouw stond model. En de aarde. Dubbel
stil, en koud. De regen viel op de grond
zoals het ook vandaag nog regent.

Kuvakortti

Tizian se maalasi naisen
joka, divaanilla makaa ja kädellä
häpyään suojelee. Se käsi on sinervä
kuin vilu olisi naisella,
ja se kuva on postikortti.
Minä muistan syksyisin sitä naista
kun tuuli laahaa lehtiä kadulla,
puut riisutut, lehtien kämmenet
multaa kohta. Se nainen multaa
vuosisatoja varmaan, puita jo kasvaa
tai sotakedoksi jos joutui
näki martaan ihmissuvun, taiteen
lempijät, taiteilijat toinen toistaan
varrastamassa. Kuin sikaa ilojuhlassa
söi maaemä lapsiaan. Ja se nainen
oli malli. Ja multaa. Kaksinverroin
vaiti, ja viluissaan. Sade lankesi
maahan niin kuin tänäänkin sataa.

[p. 209]

[Nederlands]

En van regen weet je niet of hij troost
of wegwist. Of is dat allebei
een en hetzelfde. Vergetelheid.

Ik ken de geur van koude stenen,
de aarde is bevroren, de zon is bleek.

De hele reis ben ik niemand tegengekomen,
de droge bladeren knisperen onder mijn voeten,
dat is het enige geluid, een onophoudelijk geritsel.
Op zo'n moment zou niemand moeten sterven,
de zinloosheid van alles is zo duidelijk,
niets om voor te leven,
niets anders dan het zijn.

De donkere glans van het water, het vensterglas
waarop even een nachtvlinder neerstrijkt,

verlangen is in het bloed geslopen,
wil maar niet verdwijnen,
zelfs de kamer is het waken moe.

[Fins]

Eikä sateesta tiedä, lohduttaako se
vai pyyhkiikö pois. Vai onko kumpikin
yksi ja sama. Unohdus.

Tunnen kylmien kivien tuoksun,
multa on jäässä, aurinko väritön.

Koko matkalla en ole tavannut ketään,
kuivuneet lehdet rapisevat jaloissa,
se on ainoa ääni, lakkaamaton kahina.
Tällaisena hetkenä ei kukaan saisi kuolla,
kaiken tarkoituksettomuus on niin selvä,
ei mitään minkä varassa elää,
ei muuta kuin olemassaolo.

Veden tumma kiilto, ikkunalasi
jolla yöperhonen viivähtää,

ikävä on mennyt veriin, ei katoa,
itse huonekin on valvomisesta väsynyt.