De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 84]

Vier gedichten
Nico Weber

Herhaling

Je opvolgers staan stralend in de rij.
De tijd bracht hen voorgoed in mij te zamen.
Een groep van androgyne makelij.
De schoonheid draagt gewone jongensnamen.

Van al het fraais sta jij dichtste bij.
Hoewel ik me aan jou het meest bezeerde,
sta je model voor iedere partij
die ik op afstand liefhad en begeerde.

Soms kom je in mijn dromen tussenbeide
en lukt het ons de schare te ontwijken.
Na elke vlucht doe je me uitgeleide

en is het afscheid schrijnender dan toen.
Dan sta je me laatdunkend na te kijken
als ik mijn leven weer ga overdoen.

[p. 85]

Nacht

Op dit uur zou ik liever liggen slapen.
De mist dempt de geluiden van een auto.
Mijn grootvader kijkt helder van zijn foto.
Ik loop door huis om moed bijeen te rapen.

De ramen zijn van matglas. Rechts in 't grijs
moet Zuilen liggen waar ik ben geboren
en links de oude stad met de Domtoren,
mijn flat is een betonnen plaatsbewijs.

Het huisraad biedt geen houvast. Deze uren
hebben zich aan mijn voortbestaan onttrokken.
De boekenkasten vullen blinde muren,

de zolderingen kijken op me neer.
En later als de mist is opgetrokken,
keert even uitzichtloos de morgen weer.

[p. 86]

An Silvia

(Reiz labt wie milde Kindheit)

Je stond te wachten bij een zwart klavier.
An Silvia, van Schubert, zou je zingen.
Je was zo jong, je was nog een scholier,
een knaap waar mannen aan te gronde gingen.

Ik was pianist, je begeleider.
Je stem droeg zuiver boven de accoorden.
Alleen waarneembaar voor de ingewijden
klonk jouw bekoorlijkheid uit Shakespeares woorden.

Toen jij je voor 't concert stond te verkleden,
leek je zo'n bleke vrouw (door Waterhouse
geschilderd) met de dood onder de leden.

Toch was het alledaagser, want je droeg
een witte broek bedrukt met Mickey Mouse,
dat was voor mij al romantiek genoeg.

[p. 87]

Vertrek

De stoel waarin je zat,
het liedje dat je floot.
Een leeggelopen bad,
gordijnen die ik sloot.

Naast het verlaten bed
het shirt dat je vergat.
Een filtersigaret,
alles heeft plaatsgehad.

Nu blijven dode dingen
niet langer inactief.
Het zijn herinneringen

aan een voorbij moment.
Het meest heb ik je lief
als je afwezig bent.