De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 80]

Twee gedichten
Leo Vroman

Maar alles golft immers

Vrijdag avond,
we gaan het bed opmaken.
We golven het onderlaken
een sneeuwveld vol bloeiende planten
open en het zijgt kalm neer.
We moeten de kanthoeken om de matras.
Ik kan niet laten die links onder aan te raken
want dan zegt ze altijd:
‘Eerst maar die bovenaan
want die is het moeilijkste’
(dat moet namelijk met gedraaide voeten
tussen de boeken op de grond),
dan kan ik haar mond
wel helemaal zoenen

maar dan doen we de kussens.

Maandag ochtend.
Ik heb havermout gekookt
in de stalen pan en
met rozijnen och ze zwellen
en hun weke velletje
staat helemaal gespannen
van het herinnerd sap.
Ik breng Tineke haar pap

maar als een verpakte verrassing
heeft ze zich slapend omgekeerd
en ligt door het strak passend
laken geboetseerd.

[p. 81]

3

 

Ze gaat eerder dan ik

 

naar het werk.

 

 

 

Ver buiten het venster

 

of daarbinnen

 

huivert een streepje zonlicht

 

weerkaatst in onzichtbaar spinrag.

 

 

 

Daarachter, beneden,

 

zie ik haar al weglopen.

 

Ik wuif en zij wuift terug

 

maar nee

 

het spinrag zwenkt niet mee.

Ik denk dat ik veel anderen vaak
met onze liefde zeeziek maak.

Brooklyn, 30 juni 1992

[p. 82]

Alweer geen gedicht

Als ik een echte dichter was
dan was mijn vrouw een slavin.
Zij droeg mijn kalfsleren verzentas,
mijn hoed met veer en een kamerjas,
daar zat mijn orgelpijp in.

Als ik een echte dichter was
dat moest zij mijn potloden slijpen,
dan vrat ik dodo met pekelgras,
dronk zweetsel uit een onmogelijk glas,
en niemand mocht mij begrijpen.

Elke Zondag om half acht,
en door de week om tien uur
wanneer zij mij mijn beddespons bracht
had ik alweer een regel bedacht
en keerde mij naakt naar de muur.

Men sloop op kussentjes langs ons pand
om de Meester niet te storen.
Vaak stond er een opschrift in een krant
zoals ‘Vroman schrijft ik met linkerhand;
hier ziet men hem van voren.’
Verslaggevers drukten tegen de wand
vaak een muggemicrofoontje want
het publiek wou mijn potlood horen.
Soms liep ik langs een verlaten strand.
Dan waren mijn ogen rood omrand
van lijden, lust en luilekkerland,
en mijn kaken ongeschoren.

Mijn verzen bestonden uit wit papier
met, iets boven het midden, zes lijntjes
en mijn boeken, een pagina of vier,
mochten alleen maar op een kier
en achter tule gordijntjes,

[p. 83]

 

want werd mijn gedrukte grootheid ontbloot

 

dan begonnen de vrouwen te gillen,

 

dan moesten de kindertjes gauw op schoot,

 

dan schrokken alle heren zich dood

 

en begonnen met iets te trillen.

 

 

 

Maar zelf was ik door geen mens te zien:

 

mijn deuren bleven gesloten.

 

Ik at uit een zilveren soepterrien

 

met een kaarsje eronder en misschien

 

een op zeven zilveren poten.

 

 

 

Geloof mij dat ik geen Dichter ben:

 

ik wil mij niet prachtig uiten,

 

ik schrijf maar wat met een balpuntpen,

 

en als ik mijn Innerlijk ooit herken

 

dan doen anderen dat ook en dan wuift men

 

want het zit op een bankje buiten.

 

Er kraakt geen scharnierwerk aan mijn deur:

 

hij is gemaakt van dennegeur,

 

en die laat zich moeilijk sluiten.

 

 

 

Brooklyn, 22 juli 1992