De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 65]

Zilveren vis
Johanna Kruit

1

Op de rug van de zee. We hoorden haar stem:
pas op, niet te ver, stroom trekt je mee.
We kenden bezorgdheid uit ons hoofd.
Wind sloeg water om ons heen.

Ze ving ons in haar blik, waste leugens
schoon. Haar rokken klapten in de wind
als zeilen van een boot. Zij zong
verlangen groot.

Wij zwommen om haar heen: zilveren school
die niemand vangen kon, en hoorden de echo:
pas op, niet te ver. Maar het water ging open
stroom trok ons mee.

2

Soms werd ze silhouet, stond uitgeknipt te
roepen op het duin. Haar mond gaf geen geluid
maar schreeuwde honderduit: pas op
kom terug, ik plant een tovertuin.

Wij buitelden door golven, zwaaiden luid
en lachten om haar beeld. Soms zwegen we
van schrik wanneer de schaamte ons
naar onder dreef.

Muziek van wind wees ons de weg: er was
geen terug. We reden op de rug van water
en wisten verder dan we zagen dat zij zou
blijven staan omdat ze daarvoor was.

[p. 66]

3

Zo maakten we herinnering opdat zij bleef,
herhaalden letters van haar lach, dreven
naar zee. Zij had een toekomst achter zich
die niemand heeft gemist.

Onze stem zat vol woorden. Verblind door verte
was er de einder. We zongen stilte los
en raakten op drift. O Albatros, vleugels
gespreid boven water en land...

De maan als een lamp met overal licht.
Wie langzaam zwemt vangt echo's van
wat is. Kom nacht, bescherm haar
wanneer het moeilijk is.

4

Gehecht aan grijs en wit werd zij
voortdurend uitgewist en loste op als zout.
Gehaast zwommen we terug en schreeuwden
honderduit, kregen het koud.

We haalden haar in met haar stem: pas op
niet te ver, sleurden haar terug naar betekenis.
We ruisten als wind bij de plaats waar ze
stond, werden verrassend klein.

Zilveren vis verdween, buitelde weg, lachte
om ons in het water. We zwommen als gekken
naar waar ze verscheen: echo van jaren
op de rug van de zee.