De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 201]

Uit de cyclus ‘Don Juan’
Marina Tsvetajeva
(Vertaling Anne Stoffel)

1

Ga bij vorst en schemer
Langs het oude kerkpad,
Tel de zesde berk af,
Don Juan, en wacht.

Maar bij mijn verloofde,
Bij mijn leven zweer ik:
Kussen is er hier in 't
Vaderland niet bij!

Hier zijn geen fonteinen,
Alles is bevroren,
Zelfs Maria's ogen
Staan verkild en streng.

En om niet te horen
Wat een minnaar fluistert
Hebben wij dat luide,
Felle klokgelui.

Als ik zo moest leven,
Zou ik spoedig oud zijn,
En ook jij bent veel te
Mooi voor zulk een land.

Ach, in pelsjas ben je
Haast niet te herkennen
Afgezien dan van je
Lippen, Don Juan!

ИЗ ЦИКЛА ‘ДОН-ЖУАН’

На заре морозной
Под шестой березой
За углом у церкви
Ждите, Дон-Жуан!

Но, увы, клянусь вам
Женихом и жизнью,
Что в моей отчизне
Негде целовать!

Нет у нас фонтанов,
И замерз колодец,
А у богородиц -
Строгие глаза.

И чтобы не слышать
Пустяков - красоткам,
Есть у нас презвонкий
Колокольный звон.

Так вот и жила бы,
Да боюсь - состарюсь,
Да и вам, красавец,
Край мой не к лицу.

Ах, в дохе медвежьей
И узнать вас трудно,
Если бы не губы
Ваши, Дон-Жуан!

[p. 202]

2

In de nevelige schemer
Heeft een storm gewoed.
Don Juan is in een sneeuwen
Bed gelegd, voorgoed.

Nee, geen gloeiend stergeflonker,
Geen fonteingeruis.
Op zijn borst ligt stil en donker
't Orthodoxe kruis.

't Was om licht te geven aan je
Eeuwiglange nacht
Dat ik je een Sevilliaanse
Zwarte waaier bracht.

En opdat je oog der vrouwen
Schoonheid niet verwart
Met het duister, blijf ik trouw en
Breng vannacht mijn hart.

Maar ga slapen eerst. Je reisde
Van je verre land
Hiernaartoe, naar mij. Je lijst is
Vol, o Don Juan!

[Russich]

Долго на заре туманной
Плакала метель.
Уложили Дон-Жуана
В снежную постель

Ни гремучего фонтана,
Ни горячих звезд...
На груди у Дон-Жуана
Православный крест.

Чтобы ночь тебе светлее
Вечная-была,
Я тебе севильский веер,
Черный, принесла.

Чтобы видел ты воочью
Женскую красу,
Я тебе сегодня ночью
Сердце принесу.

А пока - спокойно спите!..
Из далеких стран
Вы пришли ко мне. Ваш список -
Полон, Дон-Жуан!

3

Al die rozen, steden en feestbanketten...
Wil je mij daarnaast
Nog beminnen? Jij, die bijna skelet bent,
Mij, een schaduw haast?

Waarom zeg je mij, dat je soms in treurnis
Tot de hemel schreit?
Waarom zegje mij, dat mijn haar de geuren
Van de Nijl verspreidt?

[Russich]

После стольких роз, городов и тостов -
Ах, ужель не лень
Вам любить меня? Вы - почти что остов,
Я - почти что тень

И зачем мне знать, что к небесным силам
Baм взвывать пришлось?
И зачем мне знать, что пахнуло - Нилом
Oтмоих волос?

[p. 203]

[Nederlands]

Dan heb ik een beter verhaal verzonnen:
Het was wintertij.
Iemand wierp een roos. Een gemaskerd monnik
Droeg een lamp voorbij.

En een dronken stem vroeg boos om erbarmen
Bij de kloostermuur.
Don Juan van Castilje omtmoette Carmen
Op datzelfde uur.

[Russisch]

Нет, уж лучше я расскажу Вам сказку:
Был тогда - январь.
Кто-то бросил розу. Монах под маской
Проносил фонарь.

Чей-то пьяный голос молил и злился
У соборных стен.
В этот самый час Дон-Жуан Кастильский
Повстречал - Кармен.

4

Middernacht.
De maan een havik.
‘Zeg, wat kijk je?’
‘Niks, gewoon.’

‘Mag je me?’ ‘Nee.’
‘Herken je me?’ ‘Mogelijk.’
‘Don Juan ben ik.’
‘Carmen. Dag.’

[Russisch]

Ровно - полночь.
Луна - как ястреб.
- Что - глядишь?
- Так-гляжу!

- Нравлюсь? - Нет.
- Узнаёшь? - Быть может.
- Дон-Жуан я.
- А я - Кармен.

5

Als de slang in de Edense lusthof
Glijdt de zijden ceintuur voor hem neer...
Men zegt dat ik ooit wel tot rust kom,
Later, als ik tot stof wederkeer.

[Russisch]

И падает шелковый пояс
К ногам его - райской змеей...
А мне говорят - успокоюсь
Когда-нибудь, там, под землей.

[p. 204]

[Nederlands]

Ik zie mijn hautaine, bejaarde
Profiel op het witte brokaat.
Er zijn ook gitano's, gitaren,
En jongens in zwart gewaad.

Van achter een masker klinkt kwijnend:
‘Herken me dan toch!’ Op de grond
Valt de zijden ceintuur. Het plein is
Als de lusthof van Eden zo rond.

[Russisch]

Я вижу надменный и старый
Свой профиль на белой парче.
А где-то - гитаны - гитары -
И юноши в черном плаще.

И кто-то, под маскою кроясь:
- Узнайте! - Не знаю - Узнай! -
И падает шелковый пояс
На площади - круглой, как рай.

6

Je zaait bij allen die blikken wagen
Ontucht en smart.
Zo loop je de stad door, hemels mager,
En dierlijk zwart.

Je ogen zijn door een brandend smachten
Wazig verlicht.
Een roos in je knoopsgat, in elke zak een
Minnegedicht.

Ja, ja. Terwijl de violen spelen,
Glimlach ik lief:
Ik hoor je stem door het hele café heen,
Jij opperdief!

En dan herken ik, mijn vleugels spreidend,
Dezelfde blik
Waarmee wij elkaar in Castilje verleidden -
Je broer en ik.

[Russisch]

И разжигая во встречном взоре
Печаль и блуд,
Проходишь городом- зверски-черен,
Небесно - худ.

Томленьем застланы, как туманом,
Глаза твои.
В петлице - роза, по всем карманам -
Слова любви!

Да, да. Под вой ресторанной скрипки
Твой слышу зов.
Я посылаю тебе улыбку,
Король воров!

И узнаю, раскрывая крылья -
Тот самый взгляд,
Каким глядел на меня в Кастилье -
Твой старший брат.

De gedichten 1 en 2 zijn gedateerd 19 februari 1917, de gedichten 3 en 4 22 februari 1917, het gedicht 5 14 mei 1917 en gedicht 6 8 juni 1917