De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 179]

Don Juans hellevaart^*
Charles Baudelaire
(Vertaling Peter Verstegen)

Don Juan voer naar de hel, een onderaardse vloed,
En toen hij Charon zijn obool had afgestaan,
Greep een nors bedelaar, in 't oog de trotse gloed
Van een Antisthenes, met kracht de riemen aan.

Achter hem wrongen zich onder het duister zwerk
Vrouwen met los gewaad, hangende borsten bloot,
En uit hun kelen klonk een luid gehuil, zo sterk
Als van een kudde vee, kort voor de offerdood.

* Baudelaires Don Juan is geënt op die van Molière. De bedelaar is degeen die van Don Juan alleen een aalmoes krijgt als hij God lastert, Sganarelle is de Leporellofiguur die nooit zijn loon krijgt, Don Luis is Don Juans vader, Elvire zijn vrouw. Anthisthenes geldt als de oprichter van de filosofische sekte der cynici in Athene.

Don Juan aux enfers

Quand Don Juan descendit vers l'onde souterraine
Et lorsqu'il eut donné son obole à Charon,
Un sombre mendiant, l'oeil fier comme Antisthène,
D'un bras vengeur et fors saisit chaque aviron.

Montrant leurs seins pendants et leurs robes ouvertes,
Des femmes se tordaient sous le noir firmament,
Et, comme un grand troupeau de victimes offertes,
Derrière lui traînaient un long mugissement.

[p. 180]

[Nederlands]

Lachend vroeg Sganarelle nog altijd om zijn loon,
Maar Don Luis wees met een sidderende hand
De doden, dolend langs de oever, op de zoon
Die hem, om zijn grijs haar, met hoon had overmand.

Elvire, mager, kuis, huiverend in haar rouw,
Leek haar geliefde man, hoezeer ook trouweloos,
Te smeken of hij niet nog één maal lachen wou,
Zo teder als toen hij haar tot zijn vrouw verkoos.

Stram in het harnas stond een grote man van steen
Aan 't roer waarmee het schip door 't zwarte water schoot,
Maar op zijn zwaard geleund, staarde de held sereen
Naar 't kielzog; voor de rest was zijn dédain te groot.

[Frans]

Sganarelle en riant lui réclamait ses gages,
Tandis que Don Luis avec un doigt tremblant
Montrait à tous les morts errant sur les rivages
Le fils audacieux qui railla son front blanc.

Frissonnant sous son deuil, la chaste et maigre Elvire,
Prés de l'époux perfide et qui fut son amant,
Semblait lui réclamer un suprême sourire
Où brillât la douceur de son premier serment.

Tout droit dans son armure, un grand homme de pierre
Se tenait à la barre et coupait le flot noir;
Mais le calme héros, courbé sur sa rapière,
Regardait le sillage et ne daignait rien voir.