De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 57]

Ik ruik Don Juan
Leo Vroman

Wij belden Holland.
Iemand vroeg of ik iets
over Don Juan wou schrijven.
Of tekenen. Nee, liever niet.

Later zei Tineke:
‘we hebben weinig geluncht,
zullen we die halve bagel’
Ja ik zal hem licht roosteren zei ik
en dacht intussen:
misschien toch wel grappig die Don Juan.

Ik zocht onder de D,
het lexikon beschreef wel wat,
het standbeeld van die doodgevochten vader
dat hem de dood in dreef,

maar hoeveel vaders voorheen en sindsdien
verstenen niet makkelijk bij het zien
van hun dochter met een schurk tussen haar benen?

En bijna ieder jongetje dan?
Dat wordt in zijn halfslaap een Don Juan,
de bleekneus worstelt met het laken
tot het hem kneust van hitte en geweld
en een oppermaagd moet willen maken
die zijn hulpeloos witte billen
onuitwikkelbaar omklemt,

[p. 58]

 

en ginds liggen op hun buikjes in de tropen

 

bruine knapen met hun blote dijen open;

 

buiten schuren de zoogdieren van de nacht

 

langs dikke stengels met hun stoute vacht

 

doen met hun buiken als purperen kelken

 

van het oerverwelken ontluiken;

 

door de deuren en wijdopen ramen

 

golven de walmen van donkere godinnen

 

zo sterk alsof zij door hun eigen geuren

 

al talmend binnen kwamen,

 

 

 

overal ontluikt een eendere lust,

 

overal ruikt het naar een ander zweet,

 

binnen allen wordt het even heet

 

of de mond al kauwt of zuigt of kust

 

op het zachte of moet slaan

 

waar de daad wil deuken waar de

 

glans welt van het behaarde onbehaarde

 

geurt straks het gat waar het alweer om gaat

 

niet altijd van het zelfde zaad?

 

 

 

Ineens zegt Tineke: ‘Hij brandt aan!’

 

Wat brandt aan? Ik naar de keuken.

 

Het fornuis is koud en kalm.

 

Maar uit alle naden van het broodrooster

 

walgt een dikke ijzerblauwe kwalm

 

 

 

Brooklyn, 9 augustus 1992