De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 54]

Brieven aan Leporello
Ed Leeflang

1

Ik heb die op het land, haar bij de zee,
die in de stad en haar bij de rivier
nog niet geschreven of bezocht. Ik weet niet
wat ik van mijn oud gevoel moet maken,
omhelzingen, geïnteresseerde vragen, dank
in het algemeen. Breng ik opeens iets mee?
Wat zeg ik van ons ongeleefde leven?
Voor god studeer ik niet, maar ik verlang
zo goed ik kan. Te laat maken wij stilte
die wij nu kunnen gebruiken. Roest gaat
zijn gang in de seringen. Grint ligt erbij
als uit de hemel neergestort. Ik streel
de dorre goudenregentrossen. Geen kalmte
is meer over, geen serene tegenzin. De galg,
de worgpaal hebben ook gebloeid. Als ik,
als elk die kwelt of is gekweld. Te kort.

2

De sterren snurken niet, het maakt de straf
van slapeloosheid lichter. Dit voorjaar is
de zinnen veel te sterk. Het zijn de vlier
vannacht, zijn geur, de berk - of vele pennen
krassen op een zacht papier - die mij niet
laten denken. Kostbaar klinkt het huilen
uit een open raam. Bij kleine bakken dragon
en thijm verschijnt op duidelijk blote voeten
die vrouw op haar balkon. Zij ziet mij niet.
Genoeg geheim, genoeg verlangen, alleen niet
voldoende vloek en vrees om haar wáar ook

[p. 55]

 

te gaan ontmoeten. Dat moet het einde zijn,

 

voorspel je. Maar de begeerte werd groter,

 

leven vrolijk, ik denk goed van mijn doden.

 

Rouw is geen onheil, eerder een gewoonte

 

van dagelijks schrijven, te dromen, te groeten.

3

Ik reis niet veel. Ik ga hier naar de markt.
Dat zijn de beste straten om verliefd te blijven:
de stank van vis, geur van meloenen. Stoeten
waden tegen elkaar in, niet driftig, ritmeloos,
moeilijk te stuiten, op bonte schoenen, van plezier
al passend bij hun pijpen en hun kuiten.
Bij alle wanhoop paprika's, nachtgoed, radijzen,
zo spotgoedkoop zijn de gedachten, schaamte
wekt het, lange mouwen bengelen in kramen, zie
de geraamten. Ik zal niet in het reine raken.
Betovering wordt niet gekozen, trouw laat zich
smeden als een hek. Zij woelen in de stoffen,
staan bij de gipsen herdersbeelden stil, tasten
in garnituren, mijn keurige momenten. Zo blijft het.
Oprecht was de natuur en verder niets, geweld
waarvoor elk nog zijn eigen reden moest bedenken.