De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 42]

Nederlandse poëzie

[p. 43]

Tussenspel: rondom Giovanni^*
Anna Enquist

Elvira wankelt

Als een tijger in het harnas van haar woede
springt zij hoog over het land. Of stort zij
zich van voet op voet? Zij spoedt zich;

als het donker zijn gezicht verscherpt en breek-
baar maakt verdampt haar gram, dan wordt
haar gang een val. Zo zwicht een vrouw

onder het onverbiddelijk gewicht van liefde.
Voor zij samen, in fataal herkennen, zullen
trekken uit dit straf bestaan - het uurwerk

op de grond vertrapt, de muren wijken - wendt
hij zich af en tovert grindpad, licht. Hij
huilt niet; hij heeft pijn in keel en kaken.

Het waait; Giovanni zwijgt; Elvira wankelt.

* De cyclus ‘Tussenspel: rondom Giovanni’ maakt deel uit van Anna Enquists tweede bundel, Jachtscènes, die in november a.s. zal verschijnen bij Uitg. De Arbeiderspers.

Leporello aan de muziekmeester

Onder de tafel ben ik vloeibaar van zijn angst.
Door de dichte ogen zie ik dat hij klaar is voor
de ondergang. Ik zwijg. Hier kan wie voeten
en een hals bezit geen vrijgeleide bieden, stokt
de zang en spannen pauk en koper voor zijn

[p. 44]

 

afgejakkerd lijf een zeil van klank. Muziek-

 

meester, volg vlucht en moord en leugenpraat

 

van de bezeten man met een subliem accoord,

 

het keurmerk van de dood, vanaf het rusteloos

 

begin tot aan het nachtblauw eind: d-klein, D-groot.

Donna Anna

Al spreekt men er niet van, zij is de Moeder
die met veel misbaar de moord misbruikt.
De zoon die vlucht wekt met zijn stil gezicht
haar jachtlust op, zij gaat hem schreeuwend na,
sluit dan weer grillig een galant complot. Twee
drama's lopen door elkaar. Bij haar van binnen
is het een verhitte warboel: bloed, wraak, vuur.

Het maakt hem bang. Draak met twee koppen
heet zijn boos verlangen: elk register nummer
is een zoektocht naar haar schoot; wanhopig
en bevreesd is hij op weg naar de versteende
Vader, beidt het uur dat hem de lokroep
ronselt naar de koele tuinen van de dood.

Dalla sua pace

Ottavio is van gelei. Hij droogt de vaat,
meedogenloos verdronken in het lauwe sop;
hij volgt het tempo van de vrouw die naast
hem staat. Zij zien naar buiten, waar
Giovanni in de tuin regels met grof-
geschoeide voeten treedt, zijn motorolie-
handen aan de pasgewassen slopen veegt
en zonder omzien, met kanongedaver, gaat.

[p. 45]

 

Hij voegt zijn hoge stem bij haar onechte

 

wraakgezang, brullend staan zij naast elkaar;

 

doch het ontgaat hem niet hoe desperaat zij

 

met haar felle blik de zwarte man naziet.

 

Zij kraakt het glas. Ottavio kijkt schuw

 

aan het tafreel voorbij; bloedslierten in

 

het water, dolkstoot van de afgunst zijn hem,

 

lauwe ridder, vreemd. Ottavio is van gelei.

Feest

Zerlina mist ten enenmale aanleg voor de wanhoop;
zij schat de schade aan haar huwelijk af, zwicht
voor zijn hoofse motoriek, niet voor de glimlach op
het strak, verwoest gezicht. Hoe zij Masetto's toorn
pareren moet, en wie de schragen ruimt, de schalen
wist: zo kleeft haar denken aan de dingen die men doet.

Intussen roffelt bij de dansvloer de tamboer als
een vermomd soldaat panisch en opgezweept de
maat. Men danst om niet te schoppen, haakt
de armen in elkaar om niet te slaan. Hier
wordt een ingeperkte oorlog uitgevoerd voor wie
het ritme van de laarzen, het gesmoord gekrijs verstaat.

Op de toppen van vervreemding beent Giovanni
door de hel en schenkt de glazen vol. Hij stookt
de vuren op alsof de hitte hem, verbeten
gastheer, redden kan. Zerlina's warme hand
bezegelt niet zijn overwinning maar voorspelt
de kille handdruk van een stenen man.