De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 207]

Twee gedichten
Paul Verlaine
(Vertaling W. Jonker)

Herfstlied

Het trage, verholen
geklaag van violen
om 't jaar dat verglijdt
doorschrijnt mijn gemoed
dat verkwijnt en verbloedt
aan de tijd.

Verblekend en bevend,
meer stervend dan levend
als weer het uur slaat,
ga ik op in verdriet
en ik ween om wat niet
meer bestaat.

En de euvele wind
voert mij mee, en ik vind
licht noch pad,
maar dwaal veeg en ontkracht
her en der door de nacht:
een dor blad.

Chanson d'automne

Les sanglots longs
Des violons

De l'automne

Blessent mon coeur
D'une langueur

Monotone.

Tout suffocant
Et blême, quand

Sonne l'heure,

Je me souviens
Des jours anciens

Et je pleure;

Et je m'en vais
Au vent mauvais

Qui m'emporte

Deçà, delà,
Pareil à la

Feuille morte.

[p. 208]

Behoedzaamheid

Bij deze oude boom komen wij samen even,
de stilte ademloos beluisterend, tot zwijgen.
De nachtwind zucht en sterft tussen de grijze twijgen
die 't blanke maanlicht dat hen liefkoost ijl doorweven.

Beweeg niet, denk niet, droom. Vergeet wat wij ervoeren;
kijk naar omlaag, zie af van elke oude waan.
Laat liefde en geluk en hoop hun gang maar gaan:
nachtvogel-vleugels die ons nauwelijks beroeren.

Laat ons, aan liefde en geloof en hoop ontkomen,
sereen, bescheiden, nu de zon ons is ontnomen,
ónze zonsondergang voltooien, ons gedicht.

Laat ons de stilte die ons herbergt niet verbreken.
De zwijgzame godin Natuur slaapt uiterst licht.
Als zij ontwaakt zou zij zich gruwzaam kunnen wreken.

Circonspection

A Gaston Sénéchal.

Donne ta main, retiens ton suffle, asseyons-nous
Sous cet arbre géant où vient mourir la brise
En soupirs inégaux sous la ramure grise
Que caresse le clair de lune blême et doux.

Immobiles, baissons nos yeux vers nos genoux.
Ne pensons pas, rêvons. Laissons faire à leur guise
Le bonheur qui s'enfuit et l'amour qui s'épuise,
Et nos cheveux frôlés par l'aile des hiboux.

Oublions d'espérer. Discrète et contenue,
Que l'âme de chacun de nous deux continue
Ce calme et cetre mort sereine du soleil.

Restons silencieux parmi la paix nocturne:
Il n'est pas bon d'aller troubler dans son sommeil
La nature, ce dieu féroce et taciturne.