De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 177]

Twee gedichten
Gabriele D'Annunzio
(Vertaling Yolanda Bloemen)

De regen in het pijnbos

Wees stil. De mensenwoorden
die je spreekt kan ik
op de drempel van het bos
niet horen; ik hoor
de nieuwe woorden slechts
die bladeren en druppels spreken
ver weg.
Luister. Het regent
uit gindse wolken.
Regen op de tamarisken
die dor zijn en zilt,
regen op de pijnbomen
vol schilfers,
regen op de goddelijke
mirte,
op de lichtende brem
met bloemen overladen,
op de geurende bessen
van de dichte jenever,
regen op onze gezichten
die één zijn met het bos,
regen op onze naakte
handen,
op ons licht
gewaad,
op de zuivere gedachten
die ontspringen aan
de nieuwgeboren ziel,
op de schone waan

La pioggia nel pineto

Taci. Su le soglie
del bosco non odo
parole che dici
umane; ma odo
parole più nuove
che parlano gocciole e foglie
lontane.
Ascolta. Piove
dalle nuvole sparse.
Piove su le tamerici
salmastre ed arse,
piove su i pini
scagliosi ed irti,
piove su i mirti
divini,
su le ginestre fulgenti
di fiori accolti,
su i ginepri folti
di coccole aulenti,
piove su i nostri vólti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l'anima schiude
novella,
su la favola bella

[p. 178]

[Nederlands]

die gisteren
jou bedroog, nu mij bedriegt,
o Hermione.

Hoor je? De regen valt
op het eenzaam
groen,
met gekletter,
luider of zachter
gespetter,
al naar de dichtheid
van het loof.
Luister, op het geween
komt antwoord
in het zingen
van de krekels,
hen maakt het geween
niet bevreesd,
noch de asgrauwe hemel.
Dat is de klank
van de pijnboom,
erdoorheen
klinkt de stem
van jenever en mirte
alle instrumenten
worden bespeeld.
Weggezonken
zijn we in de geest
van het bos,
boomwezens;
en je gezicht is dronken,
week van de regen,
als het mos,
je lokken ruiken
als de heldere brem,
o aards wezen
dat de naam draagt
Hermione.

[Italiaans]

che ieri
t'illuse, che oggi m'illude,
o Ermione.

Odi? La pioggia cade
su la solitaria
verdura
con un crepitìo che dura
e varia nell'aria
secondo le fronde
più rade, men rade.
Ascolta. Risponde
al pianto il canto
delle cicale
che il pianto australe
non impaura,
né il ciel cinerino.
E il pino
ha un suono, e il mirto
altro suono, e il ginepro
altro ancóra, stromenti
diversi
sotto innumerevoli dita.
E immersi
noi siam nello spirto
silvestre,
d'arborea vita viventi;
e il tuo vólto ebro
è molle di pioggia
come una foglia,
e le tue chiome
auliscono come
le chiare ginestre,
o creatura terrestre
che hai nome
Ermione.

[p. 179]

[Nederlands]

Luister, luister. Het akkoord
van de krekels in de lucht
wordt zwakker
onder het geween
dat zwelt;
een lied klinkt op,
heser en van ver,
uit het duister
van de vochtige schaduw.
Schor, steeds heser,
steeds verder
en het sterft weg.
Een noot trilt na
en huivert,
klinkt nogmaals en sterft weg.
De stem van de zee is niet te horen.
Hoorbaar is nu
hoe het klettert
op alle blaren,
het is een zilveren regen
die zuivert,
gekletter,
luider of zachter
al naar de dichtheid
van het loof.
Luister.
Stil
is de dochter van de lucht;
maar de dochter
van de modder,
de kikvors,
zingt in de diepe schaduw.
waar, o waar!
En op je wimpers valt regen,
Hermione.

[Italiaans]

Ascolta, ascolta. L'accordo
delle aeree cicale
a poco a poco
più sordo
si fa sotto il pianto
che cresce;
ma un canto vi si mesce
più roco
che di laggiù sale,
dall'umida ombra remota.
Più sordo e più fioco
s'allenta, si spegne.
Sola una nota
ancor trema, si spegne,
risorge, trema, si spegne.
Non s'ode voce del mare.
Or s'ode su tutta la fronda
crosciare
l'argentea pioggia
che monda,
il croscio che varia
secondo la fronda
più folta, men folta.
Ascolta.
La figlia dell'aria
è muta; ma la figlia
del limo lontana,
la rana,
canta nell'ombra più fonda,
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su le tue ciglia,
Ermione.

[p. 180]

[Nederlands]

Regen op je zwarte wimpers,
alsof je weent,
maar van geluk;
groen licht je op,
de kleur van boomschors.
Wij laven ons
aan deze frisse geur,
het hart is als een gave
vrucht,
je ogen lijken
bronnen in een veld,
je tanden blinken
blank als amandelen.
We lopen door de struiken,
nu eens getwee,
dan weer alleen
(en de groene kracht
striemt onze benen,
belemmert ons het gaan)
waarheen, o waarheen!
Regen op onze gezichten,
die één zijn met het bos,
regen op onze naakte
handen,
op ons licht gewaad,
op de zuivere gedachten
die ontspringen aan
de nieuwgeboren ziel,
op de schone waan
die gisteren
mij bedroog, nu jou bedriegt,
o Hermione.

augustus 1902

[Italiaans]

Piove su le tue ciglia nere
sì che par tu pianga
ma di piacere; non bianca
ma quasi fatta virente,
par da scorza tu esca.
E tutta la vita è in noi fresca
aulente,
il cuor nel petto è corne pèsca
intatta,
tra le pàlpebre gli occhi
son come polle tra l'erbe,
i denti negli alvèoli
son come mandorle acerbe.
E andiam di fratta in fratta,
or congiunti or disciolti
(e il verde vigor rude
ci allaccia i mallèoli
c'intrica i ginocchi)
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su i nostri vólti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l'anima schiude
novella,
su la favola bella
che ieri
m'illuse, che oggi t'illude,
o Ermione.

[p. 181]

De bronnen van de zang

Mijn verzen zijn de telgen
van de bossen
en van de golven
en van de riffen
en van de zonnegloed
en van de wind Argeste.
Mijn woorden
zijn diep
als wortels
in de aarde,
en sereen
als het azuur,
vol vuur als het bloed
van jongelieden,
prikkend als doornestruiken
ongrijpbaar als flarden
rook,
en rein
als bergkristallen,
trillend als de bladeren
van poppels,
gezwollen
als neusgaten van paarden
in galop,
vluchtig als parfum
dat is verstoven,
maagdelijk als kelken
die ontluiken,
nachtelijk als droppels
hemeldauw,
droefgeestig als affodillen
in de Hades,
als wilgen aan een oever
buigzaam,
teer als draden
door een spin geweven
tussen twee stengels.

augustus 1902

Le stirpi canore

I miei carmi son prole
delle foreste,
altri dell'onde,
altri delle arene,
altri del Sole,
altri del vento Argeste.
Le mie parole
sono profonde
come le radici
terrene,
altre serene
come i firmamenti,
fervide come le vene
degli adolescenti,
ispide come i dumi,
confuse come i fumi
confusi,
nette come i cristalli
del monte,
tremule come le fronde
del pioppo,
tumide come le narici
dei cavalli
a galoppo,
labili come i profumi
diffusi,
vergini come i calici
appena schiusi,
notturne come le rugiade
dei cieli,
funebri come gli asfodeli
dell'Ade,
pieghevoli come i salici
dello stagno,
tenui come i teli
che fra due steli
tesse il ragno.