De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 36]

Droogbloemen^*
Chris Honingh

I

Vandaag zie ik jou voor het eerst
in deze kwaliteit verschijnen. Veel
is nog nieuw en onbedorven, zoals
tevoren. De kleinste ornamenten

in harmonie met grotere gehelen,
de zachtste toetsen licht ontstaan
waar niemand hen verwacht. Laat
mij je rustig observeren. Je lacht.

* Deze cyclus hangt samen met de rubriek ‘Tekeningen’. Zie aldaar.

II

Je hebt je opgericht. De buiging
die het ijzer maakt geeft handen
rust en evenwicht. Een kamer in,
een kamer uit, door een gang en

weer een kamer en glas dat boven
trapportalen zweeft, een ruit van
opgesneden kleur. Palmgeel waait,
de porte-brisée smoort elk geluid.

Waarom nog dralen? De zon ligt
doodstil op een uitgebleekt balkon.

[p. 37]

III

Ga zitten, Fréderique, in de koelte
staat een stoel. Op de tafels liggen
glanzende servetten, geringde dode
vogels, secuur gebroken vleugels,

messeleggers en een droogboeket
vol eenzaamheid verrast. Terecht
is het bijeengebracht in deze vlakke
regelmaat; het ligt voor altijd vast.

Hoelang zal het nog duren voor je
het gevoel krijgt dat van deze uren
weinig overblijft; wanneer je opstaat
is het al voorbij, voorgoed verdreven.

IV

Wij vallen samen. Tegelijkertijd is
niets hetzelfde, geschuif heeft nare
consequenties. Zelfs ons stemgeluid
veroorzaakt haperingen in de tijd.

En de tram die van het plein afrijdt
laat de stilte achter. Wat zo volmaakt
geboekstaafd wordt als een gedachte
staat echter los van elke bijbetekenis.

V

Onlangs werd de tijd verzet, niet echt,
alleen maar door de woorden. Licht
kwam achter letters aan, zo simpel
dat het haast bestierf. We hoorden

[p. 38]

 

niet wat was, gissend in het ongerijmde.

 

En deze puurheid duurde voort aan

 

wie het kon verdragen. We gingen weg,

 

we bleven even, het ogenblik verzonk

 

tussen de regels die niemand wilde lezen.

VI

De tram rijdt af en aan, getij. Veel
doet er niet toe, gekomen is gebeurd.

Onder de arcade de geur van sleetse
hyacinten, een kind fietst even mee.
Een raam gaat dicht, een uitzicht wordt
gesloten. De zee beweegt incognito.

Je bekijkt het licht dat boven water
is ontstoken, hoe wit de duisternis.

VII

Je bent besloten zolang de duinpan duurt
en rust met in de rug de vissersboten.

En de zon geeft aan de struiken bramen,
een wolk lijkt op een dier. De wind;

wind gaat over hoofden naar het noorden
en nog verder, seinpostwaarts zoals

de woorden. Je spreekt je uit, te onbesuisd
omdat je niet wilt weten hoe of wat.

[p. 39]

VIII

Verder heen dan ik kan zien
lijkt zij als een plant te wachten
alsof de stilstand in haar hoort.
Schijnbaar onbewogen blijft zij
naar een weerwoord zoeken, een
kopje thee staat onberoerd. Vier
minuten eenzaamheid, de klok
kruipt naar een uur en op de slag
verplaatst de tijd zich machteloos.

IX

Aan een duinflank hangt onthecht
de wind, je kijkt en onderwijl begint
de zee te dalen, zomaar zonder enig

teken. Een karrespoor vindt water,
beteugelt wielen, slijpt gedachteloos
aan zand en schelpen, verlaat het rechte
pad voor een moment, wijkt af en gaat.

Je staat er, echt en ongebroken, met
een tuiltje duizendguldenkruid. Je hebt
niet in de gaten dat je in jezelf praat.

X

Om je heen is rustig water,
een helder glas misschien.
Een tafelkleed weerkaatst
het licht dat door de nerven
valt vertraagd - zo kom je

[p. 40]

 

je weer tegen. Op de vloer

 

staan gele strepen, veeg ze

 

nog niet uit. En blijf hier

 

wijs geworden in de schaduw,

 

je hebt vooral geen haast.

XI

Als er sprake is van lichaamstaal,
het aderzwellen vaag paarsblauw
langs sleutelbenen, onderarmen
als rotan om de romp gekromd,
dan weet ik dat ik zwijgen moet.
Zo goed als zeker zie ik je pupil
verwijd het droogboeket bekijken.
De stengels laten los, de kelken
breken. Er is nauwelijks verschil,
in het herbarium dit zelfportret.

XII

De droogte gaat voorbij tenslotte,
het leven komt weer in de stenen,
de vruchtbeginsels zijn de eerste.

Het anonieme staan - we kunnen
niets riskeren - omgeeft ons met
een nieuwe huid, een tweede. Van

weinig zijn we zeker. Zodra de zon
met kracht is teruggekeerd, gaat
vers water tussen stengels zweven.