De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 22]

Nederlandse poëzie

[p. 23]

Uit: Het vrolijke schreeuwen
Wim Brands

Je kunt in jezelf praten.
Wat ik nog wel 'ns doe. Voor een ruit,
of een achteruitkijkspiegel

voor mijn part. Het kan ook voor
een etalage vol naakte poppen. Hoewel
dan altijd weer die ruis in het hart

als ze transformeren tot de vertrouwde
koppen. Die je onherroepelijk gaat
haten.

Beter is het om 's ochtends pardoes
het huis te verlaten om aan het einde
van een laan die kwettert van plezier

rechtsaf te slaan. Tot je voor haar domein
staat. Honderden kilo's hemels geluk
weegt mijn geloof

dat mij tegen de avond pas verlaat,
na urenlang tegen de staldeur te hebben
staan schuren.

Ik maak mezelf nooit van kant zolang
dit geloof mag blijven duren:
praten tegen een olifant.

We lopen onder een hemel vol kraaien,
maar m'n vriend ziet kralen, een slordig
snoer zwarte kralen en als ik wil

[p. 24]

 

schreeuwt hij om dat vliegtuig even

 

te laten dralen. Voor m'n vriend is

 

het altijd december met de schijn van

 

 

 

mei; kraaien koprollen door de lucht

 

en uit de wei achter het gehucht

 

kruipen slangen naar het water.

 

 

 

December met de schijn van mei en

 

nooit wordt het voor hem later. Ik kan

 

zonder, denk ik, en vertrouw op

 

 

 

het nieuws over regen en donder.

 

Nooit vraag ik me af waar het is

 

gebleven, dat wonder.

 

 

 

Mijn vriend trouwens ook niet. Hij ziet

 

een slordig snoer zwarte kralen en

 

een vliegtuig dat op zijn bevel begint

 

 

 

te dralen. Waar is het gebleven, vraag ik,

 

wijzend naar de witte streep. Hij haalt

 

z'n schouders op.

 

 

 

Zag ik niet hoe de kraaien het verdreven?

 

 

 

Buurvrouw was vandaag voor het eerst

 

in haar leven even niet horig en voor

 

het laatst waarachtig;

 

 

 

in een bui die als een kameel schommelde

 

van wispelturig naar ronduit balorig.

 

Er was niemand die rook hoe gezellig

 

 

 

haar hoedje stonk. Noch was er iemand

 

die zag hoe gulzig haar Schotse Ruit

 

zich aan de slagregen bedronk. Toch

 

 

[p. 25]

 

moet er een reactie zijn geweest op

 

het stille feest van Buurvrouw die

 

haar ziel bij elkaar graaide.

 

 

 

Ik denk, eerlijk gezegd, dat ergens

 

op de wereld een haan een aria kraaide

 

voor hij zijn ogen sloot;

 

 

 

en dat dit gebeurde vlak nadat

 

Buurvrouw zichzelf hoger dan

 

de dakgoot floot.