De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 68]

Twee gedichten
Jan Zitman

Dartmoor
(In memoriam matris)

Geknakt riet likt langs oevers.
De beek slikt zijn gemurmel in.
Me wagend van steen tot steen
beland ik aan de overkant.
De zon werpt er
gouden teerlingen
in het gras onder de bomen.
Voorbij waar de beek zich vertakt
stremt een liesbreuk van stenen
de zwellende stroom
in kleine ondiepe poelen.
Te riskant de oversteek
richting moeras,
het drassige bos
tussen de takken:
de voet zou verstuiken
op algen en mos.
Hoe lang sta ik en kijk
hoe het water zich overgiet
van steen in poel, van poel over stenen?
Het geheugen vertelt me:
alle jaren van kind tot man.
Het stijgende oeverpad
eindelijk weer volgend
sta ik ten slotte
voor een tuin
en daarin een kerk.
In de ontroerend
onbeholpen toren
wijst de klok alle uren

[p. 69]

My dear,
tussen ons ging het niet.
We waren te eender.

In the mood 1945

We leefden toen met de benen.
Muziek hing aan de huizen.
Straten tot dansvloer geplaveid.
Nee, we zopen noch we naaiden,
we waren maar arme jongens,
dunne bleekgezichten, de angst
nog maar net uit de ogen.
Maar hoe orgastisch was het moment
dat de fluwelen saxen
zich zo inhielden
dat alles secondenlang stilviel
en we dansend onhoorbaar voortbewogen,
en dan,
scheurend en schaterlachend,
de vreugd van heftige trompetten.
Nooit zijn we meer zo vrij geweest.