De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 47]

Gruis
Hester Knibbe

1

De tuin is nog geen tuin, de tuin is
hard en zwart als gruis. Het huis
staat open naar het kind.

Het kind woont in zichzelf. Het schept
met oud bestek een nieuwe wereld weg,
het graaft een gang, twee armen lang.

Bang moet daarin, alleen en alle
dieren groot en alle mensen vreemd.

Het graaft door tijd en weerstand heen,
schept dagen zand en steen terzijde.

Een hoge berg, die het niet zeggen kan.

[p. 48]

2

De moeder had een kind en geen.
Ze lapt de ramen, hangt vitrage op.
Het huis staat op z'n kop, is nieuw.

Daar is dat kind, lang weggeweest.
Het is van haar, het is haar vreemd,
het lepelt aarde, praat met wind.

De moeder denkt: voorbij is weg,
vers grint moet op het pad, een mat

van gras moet op het gruis, daar op
een vrolijk zingend kind.

Dat kind moet wonen in mijn huis.

3

Het kind woont in zichzelf, woont
in het moederhuis. Het kleurt
de wereld in: een kat, een muis, de vader

die het voorleest, het andere
kind, dat speelt en zingt, dat
speelgoed met haar deelt, dat

speelgoed van haar neemt, de moeder
die het eten geeft, gordijnen dichtdoet.

Het kleurt de wereld blauw en geel,
elk onderdeel met overleg.

Wat zwart is gomt het weg.