De Tweede Ronde. Jaargang 13

[p. 36]

Richtingen
Kees Hermis

I
nomaden

omdat het steeds weer anders is
wij wisten dat, had het geen zin ons
te verzetten, dus keerden wij terug

naar plaatsen die wij nog niet kenden,
verlieten die voordat ons iets weerhouden
zou, zoiets als bomen die nooit verder

komen dan de grond waarin ze staan,
en wij veranderden, verzamelden de
ruimte om ons heen in andere decors

deelden weer in en uit, schoven
de dagen vol, en in het weggaan
waren wij hoe langer hoe meer thuis

II

weer nieuwe coulissen gezocht
en gevonden, met zorg neergezet
voor zolang het zou duren, ze

stonden altijd voorlopig -
taferelen verplaatst en belicht
wij trokken er doorheen, lieten

achter, verlieten, gingen voorbij
bewaarden wat beelden van elkaar
meestal verknipt, vertekend

[p. 37]

 

maar nooit bleef iets, stond vast

 

wat wij behielden was onszelf,

 

landschappen die verkleurden

 

 

 

wij duurden mee en leerden

 

steeds meer dat wij vormen

 

van die landschappen waren

III

beschreven wij kringen, keerden wij
terug naar onbekende plaatsen? ons
nauwelijks bewust van waar wij gingen

leefden wij voort, ontwierpen, schoven
voor ons uit een soort herinneringen
aan wat nog komen moest en toch

allang in tijd voorbij, een uitgeschreven
lijn die op de kaart onvindbaar was
en die bestond zolang je maar niet zocht

ontmoetingen met later, wij bleven
in gesprek door elke plaats van aankomst
open te houden voor vertrek

IV
verkenningen

van dat voorbijgaan zoals wind
tussen je vingers door en al
die tijd weer weg

zoals ik het nu zeggen kan
en soms niet eens
zolang de dingen uitgetekend

[p. 38]

 

in hun schaduw staan, één kant

 

belicht en dan niet meer,

 

probeerden we iets vast te houden

 

 

 

kernen voor onderweg misschien

 

waar je ooit iets aan had, maar

 

bijna altijd tegen beter weten in

V
uitvalswegen

we lieten achter, volgden weer
zo'n weg die je niet kiest maar
tot het einde gaat, geladen met
dat onbestemde kleurige gevoel

dat het nog komen moet, een dorp
een kerk, kasteel en wat je zoal
vindt, mensen in vreemde talen
wezen ons verder weg, in wat

we ons herinnerden waren we
soms van vroeger en hoe dat was
werd onverwacht herkend wanneer
de geur van gedroogd gras in

onze kleren zat, sporen verleden
naar vandaag en andersom
geen afstand daartussen dan
alleen wij, in werkelijkheid