De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 98]

Twee gedichten
Paul van den Hout

Wintertijd

Goudgeelgerand zijn weer de blâren,
de klok gaat straks een uur terug,
gesnuf alom, genies, gekuch,
mijn hond begint al te verharen.

De mooiste zomer sedert jaren -
verleden tijd - al wou ik stug
nog uren in het nevelig
nazomerlicht mijn droom bewaren.

Ach, waren het slechts millibaren,
waarin ik mijn depressie meet,
het najaar zou mij niet bezwaren.

Nu wordt het duchtig moed vergaren
voor maanden waarin ik níet weet
of het nog ooit weer op gaat klaren.

[p. 99]

La condition humaine

Bij 't opstaan kan de dag al niet meer stuk:
spuugzat van háár en heel de klere-bende
gestaag me stalend voor nog meer ellende,
mijn mantra chantend: ‘merde’, ‘shit’ en ‘fuck’,

trek ik een streep door mijn geleend geluk
(nooit meer toch dan een levende legende),
en grijp, te vroeg, om erger af te wenden,
de fles, zoals een kreupele zijn kruk.

Toch zul je mij zo gauw niet horen klagen,
want morgen zal het al niet anders zijn
en gisteren begint al te vervagen.

Wij zijn toch roependen in de woestijn?
Ik troost me maar dat er van zulke dagen -
Godlof! - wel dertien gaan in een dozijn!