De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 175]

Venetië
Konstantin Velitsjkov^*
(Vertaling Anna Moskova)

Ik zag Venetië in al haar praal,
haar kostbare paleizen en haar boten,
temidden van zo menig smal kanaal,
vol schimmel, maar met zonlicht overgoten.

En ik moest denken aan het rijk verleden
toen overal haar grote roem weerklonk,
toen menig schip boordevol kostbaarheden
uit Oost en West zich aan haar ree verdrong.

Een doodse stilte heerst in de paleizen,
geen Dogen trouwen hier nog met de zee;
alleen toeristen, afgestompt van 't reizen,
sloffen amechtig met hun gidsen mee.

Het wemelt niet van masten, vol getuigd:
voor de San Marco, blinkend van het goud,
zie je geen dronken volk dat met gejuich
de vlootvoogd een nieuw reisdoel toevertrouwt.

* Konstantin Velitsjkov (1855-1907) is een van de meest kleurrijke, bereisde en erudiete figuren in de Bulgaarse literatuur. Nog afgezien van zijn actieve deelname aan het stormachtige politieke leven in Bulgarije gedurende de tweede helft van de 19e eeuw (hij was parlementariër, diplomaat in Belgrado, minister van onderwijs en, voor korte tijd, van handel) heeft Velitsjkov zich hartstochtelijk ingezet voor de ontwikkeling van de Bulgaarde literatuur. Toneelstukken, lyrische gedichten. kritische beschouwingen over Bulgaarse en buitenlandse schrijvers, korte verhalen en memoires vormen het belangrijkste deel van zijn literaire oeuvre. Bovenstaand gedicht dateert uit de periode 1887-1889, toen Velitsjkov in Italië verbleef.

Венеция

Видях Венеция, градът чудесни,
с гондолите му, с пищните дворци.
Видях го всред лагуните му тесни,
покрит със плесен, потопен в зари.

И аз спомних си дните беззаветни,
когато с слава е гърмял навред
и кораби с съкровища безчетни
прииждали са тук от целий свет.

С морето дожи днес не се венчават,
владей мъртвило в техните дворци
и само чичерони ги смущават
с безделни, равнодушни чужденци.

Не гъмжат мачти в пълни арсенали.
Пред ‘Свети Марко’, кой в злато сияй,
народ пиян войски и генерали
не праща шумно за далечен край.

[p. 176]

[Nederlands]

Blauw is het golvendek dat ginds verglijdt,
en hier klinkt in de echo van de branding
geen overwinningslied van grootse strijd
om Cyprus, Kreta of uitheemse landen.

Venetië, je rijkdom was vergeefs,
maar je vergane glorie is om 't even;
het lot dat jou je kroon ontnomen heeft,
behoort geen grond tot somberheid te geven.

Niet stil kwijnen jouw borsten: of ze leden
onder een treurige lotswisseling;
herinnering aan roem uit het verleden
verleent je pracht nog grootser schittering.

Je bent zo mooi en trots; al ben je zonder
je kroon, vorstin van 't hart ben je nog steeds;
verbergt zich daar misschien een diepe wonde,
dan is er geen die van jouw pijn iets weet.

Wat uit je borsten vloeit is vrolijkheid
die door een blauwe zee wordt rondgedragen,
en lachend, net als in je beste tijd,
verwelkom je de nachten en de dagen.

[Bulgaars]

Синеят се далеч вълни безпечни
и отзивът гръмлив не носи тук
от Крит, от Кипър, от страни далечни
на славни боеве победни звук.

Но всуе, о Венецио благата,
таз слава минала в мен скръб зове.
Не мога да оплакувам съдбата,
която диадемата ти сне.

Гърдите твои глупо не изниват
в въздишки за превратната съдба:
на миналото спомените сливат
незнаен блясък в твойта красота.

Ти красна, горда си и развенчана,
царица по сърце си и сега:
там зее може би дълбока рана,
но друг не знае твоята тъга.

Пак весел смях се лее от гърдите
и носи се по сините вълни,
пак срещаш и изпращаш ти зарите,
засмяна кат в щастливите си дни.