De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 59]

Piazza San Marco
Karel van Eerd

De koele marmeren arcaden
bieden geen sluwe schaduw aan
drie edelen van Titiaan
in rode hogeraadgewaden.

Grijs en driedelig staan de heren
met ademnood, met jicht, met staar,
ter hoogte van de hoekpilaar
zwart-wit en wijs te speculeren.

De van voor '14 baksteentoren
gunt waar hij was net als hij was
aan bruine sloebers van vreemd ras
zonzeker zicht op klokke-moren.

Tegen de middag wordt het warmer.
Zo'n moslim drinkt gemunte thee
voor Florian, hun Turks café:
de nieuwe tijd maakt rijk en armer.

Als trage bronzen twaalfuurslagen
het afscheid vergen van de bril,
gaat hij de hoek om en hinkt stil
naar waar eertijds de gondels lagen.

De twee die sneerend achterblijven
lopen hun vriend in dagdroom na
tot aan de steiger bij de ka:
die blindeman met altijd wijven!

Zij heeft hoogtonig telegrafisch
haar tijd gemeld en etensuur,
en zij betaalt en niet zo duur.
Daar komt ze monter motoscafisch.

[p. 60]

 

Hij glimlacht naar de ziende kruier:

 

‘La principessa Wolff Loupine?’

 

‘Ken ik nog, maar moeilijk te zien,

 

ze draagt een strohoed met een sluier.’

 

 

 

En hij ontwaart haar ondanks floersen,

 

adellijk hoogbegeerlijk chic

 

in donkerrode dalmatiek.

 

Een kus, haar vraag: de daalderkoersen.

Gondelvaart, gravure uit 1875