De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 24]

Drie gedichten
Jaap Tempelman

wie

waar ze zich niet ophoudt, in het algemeen
in heel ons werelddeel, al lijkt ze vergeten,
ze weet zich bekend, op vele manieren beschreven,
ze leeft op woorden langs de kant van de wegen,
schraal grasland, plaatsen met scherven en wind,
de zwerftocht van een bijna uitgeveegde,
binnen eigen grenzen eindelijk verschenen,
vindt ze wie ze vindt maar half, afgewend.

park

door de bladeren van een park geharkt,
geritsel van raadsels, wilde geruchten,
wind verwaait ze, regen maakt ze zwart,
de winter bijt op harde brokken spijt.

onbegonnen werk zo tegen het einde,
de bomen versoberen, sneeuw belicht
de stenen, stilte is voor de vogels
een vlucht nu het afscheid mislukt.

[p. 25]

kind

na zijn dood weegt je vader
veel zwaarder, zijn wijze lessen,
versteende teksten uit zijn succes-
agenda hangen rond in je hoofd.

je hoort het iedere dag, jacob,
na dit gevecht laat ik je los,
je moet op eigen benen verder,
ik voor het eerst op vleugels.

al deze dingen zijn vermoeiend,
je kan ze dromen, je droomt ervan
hoe je hinkelt waar je hinkt,
dat je stenen beweegt als je zingt.