De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 64]

Drie gedichten
Lou Vleugelhof

Poes op vensterbank

Van de vensterbank valt niets te vrezen.
Wat staat staat stevig zoals stekken staan
in potten, prozaïsch ingeplant, gedaan
met vaste hand. De poes valt met haar wezen

samen, ligt languit los te leven
van de genegenheid haar toegedaan,
ze ligt met kop en poten veilig aan
de warme kant en hoeft voor niets te vrezen.

Ze leeft van leegte, zo veel onbeschreven
bladen vol duurt ze van dag tot nacht
steeds verder van de wereld afgedreven
binnen zichzelf drijft ze op eigen kracht,
gelegen op de grens van dood en leven
voelt zij zich veilig in haar eigen vacht.

[p. 65]

Metamorf

Ik lig in de hei
in doodshouding,
een leeggelopen weggooifles.

Een zwerm werkbijen
vult me met honingraten,
de koningin legt me vol eitjes.

Nog deze zomer zwerm ik
naar het hart van de appelboom,
waar de imker me korven zal.

Opgeslagen vogels

Er hebben zich vogels verzameld,
geroest op de takken van zijn kooi,
hun pluimage is bont en divers.

Een getraliede kooi is zijn hoofd.

Ze zijn op trektocht verdwaald
naar binnen gelokt, de vogelaar
troost zich in de glans van hun veren.

Om enkele bij name te noemen:
de albatros van Baudelaire
de leeuwerik van Boutens,
de mus, de merel, de meeuw van Nijhoff,
de Hoornikse zwaan, de nachtegaal
de Bloemse onsterfelijke,

en al die anderen die pijn aan
de dag onttrekken als de ochtend
komt aangewaaid met de schorre
verdrietige hoest van een kraai.