De Tweede Ronde. Jaargang 12

[p. 32]

Twee gedichten
Maarten Doorman

Nachtelijke belegering

Nu ik haar zie slapen weet ik

dat ik haar liefhad. Hoezeer bonden ons
niet de stuikende dagen
al kwam het praten ons
de strot soms uit als de bewegende klink
van de deur op slot. Zit niet ieder
die bemint in een te krap bemeten ruimte?

En dan te bedenken

hoeveel onbesproken gedrag
we nog door konden werken.
Maar ik moet me tot de tanden
nu vermomd tot haar adem-
haling beperken, dat scherpe hijgen
dat de laatste nacht
in plakken snijdt tot

zij niet meer kan luisteren
naar dit kloppende zwijgen -
wat bewegen haar ogen waarom zakt haar kin?
Ze kan niet horen wat ik denk
of bemerken hoe stom
ik op apegapen lig te fluisteren
hoe ik van voren af aan
begin, nu ik haar zie slapen

[p. 33]

Luik / Rue des Ramons

Tegen de helling word je een optocht

in jezelf, de huizen
leunen hoe laag ook als gewelf
op je schouders, vogels
komen niet hoger dan hun open kooi
in het kozijn.
De erewacht van woningen
ontbeert veerkracht tot het eind
en valt hogerop uiteen
in een carrosseriebedrijf en een tuin
achter een hekje uit een tijd voorbij.
Schuin houdt dit op en schijnbaar
gaat deze hang open
door uit te lopen op iets anders
door de dwang opzij te kruipen
of het hoofd tegen de lucht te stompen.
Ook rugwaarts ontsnap ik niet
uit dit verkrompen randgebied.