De Tweede Ronde. Jaargang 10

[p. 70]

Bij de verschijning van Jevgeni Onegin^*
W. Jonker

Het kan soms eigenaardig lopen:
Als kostverdienen niet meer hoeft
word je ‘in ruste’ nóg beslopen
door dadendrang, nóg opgeschroefd
tot dit en dat. Je kan gaan knutselen,
maar ook iets aan het lot ontfutselen
dat eigenlijk niet kan. Half blind
ga je op zoek tot je wat vindt.
Zo ging 't ook mij: het onderwijzen
(een vak dat ik óók aardig vond)
was uit. 't Bestaan leek afgerond.
Wat nu? In ledigheid vergrijzen
zonder mijn stoere vak uit Delft?
Gelukkig was dat maar de helft.

* Op 23 november jl. werd in de Amsterdamse boekhandel ‘Tweede-Wereld-Centrum’ de vertaling gelanceerd van Poesjkins ‘Jevgeni Onegin’, waaruit De Tweede Ronde vijf zomernummers lang flinke fragmenten had voorgepubliceerd. De vertaling van Ir. W. Jonker is een fraai deel geworden in Van Oorschots Russische Bibliotheek. Ter begeleiding verscheen een boek met commentaar en aantekeningen van Charles B. Timmer.
De heer Jonker had zijn Dankwoord geredigeerd in de vorm van vijf Poesjkin-strofes, die hij ons ter publikatie afstond.

[p. 71]

 

Met Sinterklaas voor vrouw en kinderen

 

wat versjes maken lukte wel.

 

Dan komt geen redacteur je hinderen

 

met hard en kritisch tegenspel.

 

Als burger heb je 'n zee van plichten.

 

Je leest wat, schrijft wat, maar gedichten

 

vertalen, laat staan schrijven - nee,

 

daar komt niet veel van in die zee.

 

Maar dan: pensioen. 'k Vond een vertaling

 

in 't Engels van Onegin: 't werk

 

van Johnston, en ik vond het sterk

 

dat hij Nabokov in de maling

 

genomen had met rijm en maat.

 

Ik zág wat in zo'n euveldaad.

 

 

 

Je moet je kansen onderkennen.

 

Ik vroeg mij af: ‘Kan ik dat ook?’

 

Mijn zoon drong aan - hij heeft 'n antenne -

 

‘Ja! Publiceren!’ Toen ontlook

 

iets moois: 'k Schreef aan De Tweede Ronde,

 

en was verbaasd toen Marko Fondse,

 

Peter Verstegen en hun staf

 

er iets in zagen. Nou! dát gaf

 

mij 'n zetje! Poëzie vertalen

 

werd nu mijn hobby. Menig vers

 

kwam van hun welbeheerde pers.

 

Toen kwam Charles Timmer, die centrale

 

slavist, geestdriftig om de hoek,

 

en toen Van Oorschot. Beeldschoon boek!

 

 

[p. 72]

 

Charles Timmer! 'n Man om mee te werken!

 

Een slakje? Zout! Een meeuw? Hoera!

 

Volharding, inzet: paal noch perk! En

 

prima ideeën voor en na.

 

Hij heeft mij jaren onverdroten

 

als ik op hol sloeg teruggefloten.

 

Als hij tekstvreemde zaken ziet

 

roept hij vergramd: ‘Dat stáát er niet!’

 

Hij blééf alert, elk vers ontluizend,

 

en: wou hij zelf een luis erbij,

 

dan luisterde hij ook naar mij.

 

Ja, Timmer is een man uit duizend,

 

en voor de duivel zelf niet bang.

 

Zó'n redacteur! Hij leve lang!

 

 

 

Zelfs 's nachts denk ik nog vaak aan Poesjkin.

 

Dat leven! En die laatste stop!

 

Dan meng ik - 'k ben dan al de douche in -

 

die laatste strofe maar door 't sop.

 

Waarom koos 'k hèm? Ach, je herkent wat:

 

In Poesjkin zag ik het soort mens dat

 

ik mág, maar nogal zelden zie.

 

Scherp oog, wat diepgang, ironie,

 

rebelsheid... En: ook hij verdrijft iets:

 

tijd, alledaagsheid, lethargie,

 

en daarbij helpt de poëzie.

 

En tja... als 't mag... misschien beklijft iets...

 

Bedankt voor 't komen, allemaal.

 

't Applaus geldt een vorstin: De Taal.