De Tweede Ronde. Jaargang 10



[pagina 34]
Twee gedichten L.F. Rosen Voor N.S.
De schaduwen Zij buigen zich in 't stof dat zich aan hen niet hecht maar leven met ons mee en brokkelen met ons af. Bij vlagen ademen ook zij en achteraf al even opgelucht al sterven zij niet echt. De straffe weg die ter genezing leidt, loodrecht omlaag het leven uit, gaan zij met ons af en slaan de kruisen mee bij elk gedolven graf en liggen daar als waren zij daar reeds terecht. Vermeerderd moeten wij met hun gewicht. Onaf is zonder hen het beeld. Wij zijn hen aangehecht en worden door hen rondgeleid en zijn het kaf dat wordt gescheiden, de schaduw die zal afgelegd.
Teddybeer Tot in zijn leger ben 'k behoedzaam doorgedrongen daar waar de dieren zachtjes elkaars haren kammen, elkaars namen fluisteren, het trillen van zijn vlees op elke streling, het rillen van zijn huid op elke schaduw is te zien - en zag er wonden, zo schoon, die opensprongen al op een korte bede. Aan dit lijf heb 'k jaren- lang mijn jongenshonger kunnen stillen. 't Had iets van mos. Het droeg de sporen van een geselriem.