|
| |
| |
| |
Aan de zee
Alexander Poesjkin
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)
Vrij element, wij moeten scheiden.
Vaarwel dan! Voor de laatste maal
Zie ik uw blauwe golven glijden
En schitteren in trotse praal.
Als van een vriend - door smart bevangen -
De droeve stem bij 't afscheidswoord
Klinken uw sombere gezangen,
Die ik voor 't laatst nu heb gehoord.
O rijk waar heel mijn ziel naar smachtte!
Hoe dikwijls zwierf ik langs uw kust
Geheel verzonken in gedachten,
Door stille smarten verontrust.
Uw lokroep minde ik zo innig,
De diepe oerstem der natuur,
Die stilte in het nachtlijk uur,
Uw vloedgolf, wild en eigenzinnig!
Deemoedig glijdt een zeil voorbij,
Slechts door uw gril gespaard gebleven,
Want schepen varen met uw tij:
En speelt gij woedend op, dan sneven
Er velen door uw dwinglandij.
Nooit kon ik mij van u bevrijden,
Die kustlijn somber en geducht,
Of mij verrukt in u verblijden.
Uw hoge golven begeleidden
Nimmer mijn dichterlijke vlucht.
| |
Кморю
Прощай, свободная стихия!
В последний раз передо мной
Как друга ропот заунывный,
Как зов его в прощальный час,
Твой грустный шум, твой шум прнзывный
Услышал я в последний раз.
Моей души предел желанный!
Как часто по брегам твоим
Бродил я тихий и туманный,
Глухие звуки, бездны глас,
Скользит отважно средь зыбей:
Но ты взыграл, неодолимый,
Не удалось навек оставить
Мне скучный, неподвижный брег,
Тебя восторгами поздравить
И по хребтам твоим направить
| |
[Nederlands]
| |
| |
Gij wachtte, riep... Ik was gevangen;
Vergeefs was al mijn tegenstand:
Betoverd door een fel verlangen,
Bleef ik daar achter op uw strand...
Waarom getreurd? Waarheen zal voeren
Mijn levensweg, van zorgen vrij?
Eén ding zou mij nog kunnen roeren
In uw verlaten woestenij.
Eén rotswand, een memento mori...
Daar sluimert wat ooit is geweest,
Getuige van vergane glorie:
Daar gaf Napoleon de geest.
Daar vond hij rust van al zijn smarten.
Na hem, als stormgeraas, verdween
Een andre heerser onzer harten,
Die andre genius ging heen.
Hij ging terwijl de vrijheid rouwde,
Zijn krans gaf hij de wereld mee.
Speel op en raas in storm en koude:
Hij was uw troubadour, o zee.
Uw beeltenis stond hem voor ogen,
Zijn ziel was op u afgestemd:
Hij was als gij, diep, onbewogen,
En net als gij door niets getemd.
Niets is de wereld meer gebleven...
Waarheen nu vluchten, oceaan?
Het lot is overal om 't even:
Waar voorspoed is daar trekt het leven
Verlichting of tirannen aan.
| |
[Russisch]
Ты ждал, ты звал... я был окован;
Могучей страстью очарован,
О чем жалеть? Куда бы ныне
Я путь беспечный устремил?
Один предмет в твоей пустыне
Одна скала, гробница славы...
Там погружались в хладный сон
Там он почил среди мучений.
И вслед за ним, как бури шум,
Другой от нас умчался гений,
Другой властитель наших дум.
Исчез, оплаканный свободой,
Шуми, взволнуйся непогодой:
Он был, о море, твой певец.
Твой образ был на нем означен,
Он духом создан был твоим:
Как ты, могущ, глубок и мрачен,
Мир опустел... Теперь куда же
Судьба земли повсюду та же:
Где капля блага, там ва страже
Уж просвещенье иль тиран.
| |
[Nederlands]
| |
| |
Vaarwel dan zee! Uw trotse luister
Vergeet ik van mijn leven niet.
Lang zal ik in het nachtlijk duister
Het ruisen horen van uw lied.
Naar bossen, eenzame woestijnen
Draag ik, van u vervuld, o zee
Uw golven, klippen en ravijnen,
Uw spel van licht en schaduw mee.
(1824)
| |
[Russisch]
Прощай же, море! Не забуду
Твоей торжественной красы
И долго, долго слышать буду
Твой гул в вечерние часы.
В леса, в пустыни молчаливы
И блеск, н тень, и говор волн.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd