De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 170]

Drie gedichten
Harry Martinson^*
(Vertaling Lisette Keustermans)

De zeewind

Over eindeloze oceanen wiegelt de zeewind -
spreidt in nacht en dag zijn vleugels uit,
verheft zich en daalt neer
boven de verlaten schommelende vloer van de eeuwige zee.
Een ochtend komt er aan
of een avond nadert
en de zeewind bespeurt in zijn gelaat - de landwind.

Klokboeien kleuren de morgen en avondzang,
rook van een kolenboot
of van een Fenicisch pekvuur vervaagt aan de horizon,
een eenzame kwal zwalpt met blauwluchtende wortels tijdeloos rond
Een ochtend of een avond nadert.

* Harry Martinson (1904-1978), de Zweedse dichter van de zee. De eerste twee gedichten komen uit zijn bundel Natur (1934), het derde uit Cikada (1953).

Havsvinden

Över ändlösa oceaner framgungar havsvinden -
breder ut sina vingar i natten och dagen,
höjer och sänker sig
över de eviga havens ödsliga gungande golv.
Det nalkas morgonen
eller det nalkas aftonen
och havsvinden känner i sitt ansikte - landvinden.

Klockbojarna tona morgon och aftonsånger,
en kolångares rök
eller en fenicisk beckelds rök dunstar vid horisonterna,
ensam manet gungar med blålysande rötter tidlös omkring.
Det nalkas afton eller morgon.

[p. 171]

Zomernacht in de Botnische golf

De lichtovergoten Botnische horizon
gaat afgekoeld op in het avondlijk witte niets
waar elke ster verbleekt tegen het kale weefsel van de hemel
en de ochtend gloort waar de zon zich verschuilt.

De Osaka Maru ver van Nagasaki
stoomt op naar de opslagplaatsen van licht bij de monding van de Ume,
neemt verbaasde Bushido-zielen op sleeptouw
zonder scheepslantarens in een zomers gesponnen glans.
En zoals zij waren anderen steeds verwonderd;
in honderd zeemanstalen kwam de vraag: waarom
staat de juninacht zo wit op de Botnische golven?

Sommarnatt på Bottniska havet

Ljusfluten bottnisk horisont
går svalkad in i kvällens vita intet
där varje stjärna bleks på valvets öde väv
och gryningen tar vid där solen gömt sig.

Osaka Maru långt från Nagasaki
går upp till ljusets brädgårdar vid Ume,
bogserar undrande bushidosjälar
lanternlöst in i sommarspunnet skimmer.
Och liksom de ha andra ständigt undrat;
på hundra sjöspråk har man frågat: varför
står juni natt så vit på Bottniens vågor?

[Ik houd van drijfhout]

Ik houd van drijfhout
dat van heel ver komt.
Noordatlantisch hout, geslepen, gedrenkt en gevormd

door de draaibank van de zee
in de golfslag op verlaten kusten,
de ijsorgelkust van Labrador.

Gemeenschap zoek ik omdat ik zwak ben, verloren
en bevreesd voor doffe machten.

Maar was ik geschapen
met genoeg kracht om te overleven
als zeehond in de zee van eenzaamheid

dan wilde ik tenslotte eenzaam sterven
zoals slechts drijfhout drijft
en klotst en gepolijst wordt in zee
de ijsorgelkust van Labrador.

Drivved älskar jag

Drivved älskar jag
som kommer långt ifrån.
Nordatlantiskt trä, som slipats, dränkts och formats

av havets svarvar
i svall på öde kuster,
isorgelkusterna vid Labrador.

Gemenskap söker jag av svaghet, av vilsenhet
och skräck för dova makter.

Men vore jag skapad
med styrka nog att överleva
som säl på ensamhetens hav

då ville jag slutligt ensam dö
som bara drivved driver
och sorlas in och slipas in i havet
isorgelkusterna vid Labrador.